ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ, Ο ΘΕΟΣ ΦΤΑΙΕΙ

Το πιο φοβερώτερο. Το άπαικτο. Γράφεις κάτι και δυο μαλάκες αρπάζονται μεταξύ τους. Για άσχετο θέμα. Με αφορμή, όμως, το δικό μου γραφτό. Και οι δυο πίτουρες ανταλλάσσουν γαλλικά. Στο διαδίχτυο, που αλλού.

Άρες, μάρες, κουκουνάρες, που έλεγε και ο παππούλης μου. Εγώ πιάνω να επεξεργαστώ σχολιογραφικά ένα συγκεκριμένο άλφα ή βήτα πρόβλημα και οι πιωμένοι, αυτοί που κυκλοφορούν με κλειστά τα ανοικτά τους μάτια, αυτοί που ακούνε ήχους από το υπερπέραν της μαλακίας, της πέραν του πέρατος ανθρώπινης μαλακίας, μπερδεύουν τα σάλια τους εκτός θέματος, εκτός τόπου και χρόνου, εκτός λογικής. Και εκτός γήϊνης ζωής.

Βρε, χάλια. Εγώ ασχολούμαι π.χ. για κάποια υδάτινα πλάσματα του βυθού, δέκα χιλιόμετρα μέσα, που δεν τα φθάνει ο Θεός, ένας είναι ο Θεός, ο Ήλιος. Κι εσύ, ο γάβρος, με αφορμή το κείμενο μου αρπάζεσαι με βάζελο. Και ο άλλος ο αεκτζής π.χ. με τον παοκτσή. Δεν φταίτε εσείς. Ο πούστης ο Θεός Ήλιος φταίει που δεν σας καίει ζωντανούς στο ξύπνιο σας,.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΑΛΑΤΟΠΙΠΕΡΟ ΤΟΥΣ