ΓΡΑΒΑΤΩΜΕΝΟΙ ΛΟΓΙΣΤΕΣ ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Αργότερα ο άλλος μεγάλος ηγέτης, ο Αντρέας, με αφορμή το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», που ευσχήμως το γύρισε σε «μόνο ΕΟΚ και μόνο ΝΑΤΟ» (και καλά έπραξε εδώ που τα λέμε), είπε ερωτούμενος για την κωλοτούμπα του πως οι Έλληνες θέλουν να ακούν ωραία λόγια που δεν πιστεύουν ότι θα γίνουν πράξη. Κάτι όπως μια ερωτική εξομολόγηση που τάζει λαγούς με πετραχήλια, κάτι όπως ο γάμος με αιώνια πίστη, που θα παραβιαστεί σε όλη την διάρκεια του έγγαμου βίου από όλους τους έγγαμους μηδενός εξαιρουμένου, πλην των φαρισαίων που ευδοκιμούν στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Οι νέοι ηγέτες που μοιάζουν με λογιστές, κυρίως στην όψη, και που θεωρούν ότι είναι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας πως με τεχνητή ευφυΐα (google γαρ), η νέα ιδεολογία, μοντέρνα και δεξιά κυρίως, με φανατική αντιαριστερή ιδεοληψία... Αφού οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως για όλα τα κακά της σύγχρονης Ελλάδας έφταιξε ο κομμουνισμός που δεν είδαν ποτέ και μια αριστερά που κατάφερε να κυβερνήσει αλυσοδεμένη με τα δεξιά μνημόνια.

Ναι, αυτοί οι γραβατωμένοι λογιστές ξαναγράφουν την ιστορία με κονδυλοφόρους υπηρέτες της τάξης και του νόμου και την υπηρετούν καλύτερα και από τη χούντα ανερυθρίαστα. Για όλα τα κακά του τόπου δεν φταίνε οι κυβερνήσεις της δεξιάς, πλην της αριστεράς που διάβαζε «Ριζοσπάστη» και «Αυγή» διπλωμένες μέσα στα «Νέα» και στις αποδεκτές από την τάξη εφημερίδες. Αυτή ήταν η μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα, όπου τα ξερονήσια έγιναν κολυμπήθρες του Σιλωάμ για να ανανήψουν οι παλαβοί της αριστεράς που είχαν το θράσος να αμφισβητήσουν πως ένα είναι το κράτος και έχει ιδιοκτήτη με πατέντα μόνο τη δεξιά σκέψη και τους πολιτικούς άρχοντες που την υπηρετούν.

Στο «Τραύμα της Γέννησης» του Otto Rank περιγράφεται πως μια ιδεολογία του μίσους και της εμπάθειας γεννιέται μέσα στα ανεκπλήρωτα και ανολοκλήρωτα αισθήματα της παιδικής ηλικίας, όπου οι ασυνείδητες επιθυμίες σκοντάφτουν στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής, όπου οι άμυνες για την επιβίωση θα καθοδηγούν μόνο την επίθεση στο διαφορετικό από το δικό μας.

Το παράδοξο βρίσκεται στον φανατισμό με τον οποίο πολεμούν οι δεξιοί τις αριστερές ερωτήσεις - αφού οι απαντήσεις είναι μόνο δεξιές κατά την άποψή τους, προσβάλλοντας ακόμα και τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη και τον Spinoza που ρωτούσαν για να καταλάβουν, γνωρίζοντας πως δεν ξέρουν τίποτα ενώ τούτοι εδώ είναι σίγουροι σαν αριθμομηχανές.

Ο Harari απαντώντας στον Zuckerberg και στο μανιφέστο του για την παγκόσμια πλατφόρμα της συνομιλίας χωρίς ομιλία στο Faceobook, απαντά πως οι πιστοί στο νεοφιλελεύθερο δόγμα των αγορών του κόσμου χωρίς κόσμο, που σα νέοι ιεροεξεταστές καίνε στην πυρά ότι δεν παράγει χρήμα ζητώντας από τις κυβερνήσεις να μην κυβερνούν παρά να προστατεύουν το Μινώταυρο που θα παράγει πλούτο και  χρήμα για ελάχιστους και φτώχεια για τους πολλούς.

Αυτές οι μηχανές παραγωγής επικοινωνίας χωρίς κοινωνία, θεωρούν πως είναι το Άγιο Δισκοπότηρο του νέου και όμορφου καπιταλισμού όπου οι άνθρωποι θα συνομιλούν με τον κολλητό τους στη Νέα Υόρκη, αλλά στην κρεβατοκάμαρα τους θα πληκτρολογούν στην έξυπνη συσκευή αντί να εξερευνούν τις ηδονές της ανθρώπινης φωνής και της συνουσίας των σωμάτων. Αυτό το αποστειρωμένο από αισθήσεις και παραισθήσεις μέσο μας ξαναβάζει στην ερημιά της αποξένωσης, θεριεύοντας το θηρίο του Εγώ που σα νέος Κύκλωπας μονόφθαλμος θα προσπαθεί να δει ψαχουλεύοντας το ανθρώπινο σώμα που ήδη θα έχει εξαλλαχθεί σε μια μόνιμη νεύρωση για όλο και περισσότερες απολαύσεις, χωρίς απόλαυση όμως.

Όλα θα μοιάζουν φυσιολογικά αλλά δε θα είναι, αφού όπως καλά γνωρίζουμε η καρκινογένεση δεν είναι παρά ο πολλαπλασιασμός των φυσιολογικών κυττάρων σε βάρος κάποιων άλλων όμως, επίσης φυσιολογικών.

Δεν σκέφτονται ποτέ την αυτοκτονία, τον θάνατο, την φτώχεια και σιχαίνονται όσους τους την υπενθυμίζουν: τους μετανάστες, τους ξένους, τους αλλόφυλους, και αυτά τα λένε χωρίς να κοκκινίζουν, γιατί ο ανθρωπισμός τους σταματά στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς και του μπαμπά που εκπαίδευαν για χρόνια το μονογενή ως φασίστα. Το παιδικό τραύμα είναι μια φοβία όπως η κλειστοφοβία περίπου, αφού το βρέφος φεύγοντας από την ασφάλεια της μήτρας, σε ένα εχθρικό πλέον περιβάλλον,  ουρλιάζει στο σκοτάδι και ησυχάζει με την αφή, το χάδι και την φωνή της μητέρας κυρίως όπου ξανασμίγει με την συνέχεια της ασφάλειας.

Η εξάρτηση από τη μήτρα γίνεται αργότερα συμβολική και σε αυτό η θρησκεία απεδείχθη ιδυοφυής. Μέσα στην ησυχία μιας όμορφης εκκλησίας το ποίμνιο ησυχάζει και νιώθει την προέκταση από κάτι πιο ιερό και θείο από την ίδια την ύπαρξή του που στον καθρέφτη του μοιάζει να είναι απλά μια επανάληψη, ένα αντίγραφο κάποιου απλού συνηθισμένου ανθρώπινου είδους που μπορεί και να του θυμίζει τον σιχαμένο του γείτονα.