ΝΤΑΡΑΒΕΡΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΑΝΙΑΡΗΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Αναρωτιέμαι τι αξία έχει να γράψει κάποιος λόγια καλά και αληθινά γι' αυτόν που πέθανε μετά το θάνατο του. Μια κουβέντα δική μου και δεν αφορά τον Καίσαρη, αλλά τους δημοσιογράφους και τους αναγνώστες τους. Ήταν δημοσιογράφος. Πρώτα αυτό. Μετά λέω ότι ήταν μεγάλος δημοσιογράφος. Το τρίτο, ήταν και ξεχωριστός δημοσιογράφος. Όχι του σωρού. Όχι μια από τα ίδια.

Ο Καίσαρης, έτσι τον αποκαλούσα, Κώστας ήταν για την μάνα του, μπήκε με τη μια στη σχολή δημοσιογραφίας της φυλλάδας. Δεν γράφουμε για κάποιον, ούτε για ένα συγκεκριμένο γεγονός της καθημερινότητας. Γράφουμε, με αφορμή τούτο και το άλλο, τα δικά μας. Απλώνουμε στο χαρτί τη δική μας σκέψη. Ό,τι παίζει σήμερα γύρω μας είναι το ψωμοτύρι μας. Για να καυτηριάσουμε συμπεριφορές και ενέργειες κυρίως του κόσμου, όχι τόσου των επώνυμων. Για να ματώσουμε κόσμο.

Αυτή η δημοσιογραφία εύκολα παρεξηγείται. Να! Σε βγάζουν στημένο. Να!

Ο Κώστας Καίσαρης χαιρόταν αυτό που έκανε ως δημοσιογράφος. Ήταν ολοκληρωτικά δοσμένος. Τίποτα δεν ήταν πιο πάνω από το χειρόγραφο του.Κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Από τα κείμενα του, τα οποία με τα χρόνια ήταν όλο και καλύτερα. Δεν ξεκίνησε τη ζωή του με σκοπό να γίνει δημοσιογράφος. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και μετά προέκυψε το πράμα. Ανορθόδοξα και μοιραία.

Θέμα φλέβας, που λέμε. Και καύλας, βέβαια. Ανοικτός ήταν ο κόσμος του λεγόμενου παρασκήνιου στο ποδόσφαιρο, που τον ρούφηξε. Σα μαθητής νυχτερινού σχολείου πήρε μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου στο νταραβέρι που ξεκίνησε με τους αλανιάρηδες στην πιάτσα της μπάλας.