THE ART OF DYING

Peter Schjeldahl. Αυτό είναι το όνομα, όπως σε βολεύει το προφέρεις. Εκεί θα κολλήσουμε; Κριτικός τέχνης κι όχι μόνο στο σπουδαίο περιοδικό New Yorker o Πήτερ Σκέλνταλ στα 77 του μαθαίνει ότι διαγνώστηκε από καρκίνο, σε προχωρημένο στάδιο. Οι αράδες που ακολουθούν είναι το ξεκίνημα ενός μεγάλου κειμένου, αποχαιρετιστήριου, που έγραψε ο Πέτρος απευθυνόμενος στους αναγνώστες του...
Ίσως για πρώτη φορά και ο ίδιος να καταβυθίστηκε σε αναμνήσεις από τα πρώτα- πρώτα βήματα των παιδικών του χρόνων... Και στις τελευταίες μέρες της ζωής του μοιράζεται με τους αναγνώστες εικόνες και βιώματα προσωπικά, που γεννήθηκαν μετά το μαντάτο από τον γιατρό του...

The art of dying, Η τέχνη να πεθάνεις, έτσι τιτλοφορεί τον αποχαιρετισμό του ο γραφιάς.

Kαρκίνος του πνεύμονα, ασταθής. Kαμιά έκπληξη. Καπνίζω από τα δεκαέξι, πίσω από τα γήπεδα ποδοσφαίρου στο Northfield της Μινεσότα. Φοβόμουν την αμηχανία του νεκρού- νεκρού. Αλλά στα 77 βρίσκομαι στην αναλογιστική ζώνη.
Ξέρω, είναι το τέλος μιας εξάρτησης. Είμαι αλκοολικός 27 χρόνια και νηφάλιος. Το ποτό κατέστρεψε τη ζωή μου. Ο καπνός το συντομεύει.

Ο γιατρός μου το είπε τηλεφωνικά, ενώ οδηγούσα πριν συναντηθώ με την σύζυγό μου. Μετά το τηλεφώνημα βρήκα τον εαυτό μου συγκλονισμένο από την ομορφιά της γης ολόγυρα μου. Πόσες φορές είχα δει και αγαπήσει το θέαμα; Πόσες περισσότερες φορές ακόμα θα μπορούσα; Σκέφτηκα τις ζωγραφιές του Thomas Cole, από μια άλλη οπτική γωνία, από τα πολύ παλιά, φθαρμένα βουνά, τα οποία σκέπτομαι μέχρι την εξαφάνιση της ύλης.

Ο Patsy Cline έπαιζε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου το "Walkin 'After Midnight". Δεν είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, αλλά έκανε τον τρόπο της Cline να παρακολουθεί ανιδιοτελώς τους ήχους και τις αισθήσεις των λέξεων. Ήταν τριάντα όταν πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα.

Βρισκόμουν στο τιμόνι του πρώτου ολοκαίνουριου αυτοκινήτου μου από το 1962, ενός μπλε Subaru Forester. Δεν ήθελα τίποτα. Δεν θέλω τίποτα. Την άλλη νύχτα, ονειρεύτηκα ότι έβγαλα το αυτοκίνητο από ένα πάρκινγκ μόνο για να διαπιστώσω ότι είναι ένα άλλο Subaru Forester, με εκατό χιλιάδες μίλια πάνω του, βρώμικο και καταρρέον. (Τώρα που με νοιάζει, υποθέτω.)

Δεν εμπιστεύομαι τις αναμνήσεις μου (ή τις αναμνήσεις κάποιου) ως αξιόπιστα αρχεία - και έχω τον φόβο μήπως πω ψέματα. Ούτε έχω πολύ υλικό τεκμηρίωσης. Ποτέ δεν έχω φυλάξει ένα ημερολόγιο επειδή με τρομάζει όταν δεν απευθύνομαι σε κάποιον.

Η Susan Sontag παρατήρησε ότι όταν οι άνθρωποι ταυτίζουν τον ασθενή με την αρρώστια του. Δεν έχω πρόβλημα!

Ο θάνατος μοιάζει με τη ζωγραφική παρά με τη γλυπτική, επειδή φαίνεται μόνο από τη μια πλευρά. Μονόχρωμο, όπως το γκρίζο του μαυσωλείου, στο πρώην Τείχος του Βερολίνου, στο οποίο τα παιδιά το γεμίζουν με γκράφιτυ. Τι προσπαθώ να κάνω εδώ...

Διαβάστε ακόμα:

ΤΡΑΒΑΝΕ ΚΟΣΜΟ ΤΑ... ΟΠΙΣΘΙΑ