ΟΠΩΣ ΦΥΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝΤΡΑ, ΧΡΗΣΤΟ...

Ούτε μια δική μου αράδα για τον αξέχαστο Χρήστο Σιέμπη, που πέθανε το 1997, ημέρα Δευτέρα, σα σήμερα 7 Απριλίου. Δημοσιεύω επί λέξει τα λόγια του Ηλία Μπαζίνα (1940- 2013) στο νεκρό, ημέρα της κηδείας του δημοσιογράφου του ''ΦΙΛΑΘΛΟΥ'', γεννημένου στη Φλώρινα, παντρεμένου με την Ελένη και πατέρα του Άρη και της Αλίκης.

«Χρήστο!
Αυτός δεν είναι ένας αποχαιρετισμός. Είναι μια ΣΥΝΑΞΗ, στην οποία ΜΕΤΕΧΕΙΣ. Είμαστε εδώ για να πούμε κάποια πρακτικά πράγματα, για να μπορείς να μας περιμένεις πιο ήσυχος εκεί όπου μοιραία, μετά από κάποια χρόνια, θα βρεθούμε πάλι όλοι αντάμα. Γιατί όσοι περπάτησαν μαζί σε τούτη τη γη, μόνο ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ μπορούν να χωρίσουν. Και το πρόσκαιρο αυτό διάστημα, για τον ισοπεδωτή χρόνο και την ιστορία, φαντάζει μια απλή λεπτομέρεια.

Είμαστε λοιπόν εδώ, πρώτα:
- Για να σε ΣΥΓΧΑΡΟΥΜΕ και να σε χειροκροτήσουμε. Σου δόθηκε να παίξεις το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ. Σαν γνήσια χαρισματικός, το μετέτρεψες σε ποίηση και πράξη ζωής, σε παραβολή και αλληγορία. Η συγκυρία, όχι το ταλέντο, από αυτό είχες ΑΦΘΟΝΟ, σου έκανε ΒΟΥΝΟ την επίτευξη των στόχων ζωής, που ο χειμαρρώδης ενθουσιασμός σου είχε από νωρίς εντοπίσει. Απάντησες με ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ, με μια εγρήγορση και ΕΚΡΗΞΗ όλων των δυνάμεων, ψυχής και σώματος. Τελειοποίησες το αξίωμα του Parkinson ότι μόνο ο πολυάσχολος έχει χρόνο να διαθέσει, προσθέτοντας και τη διάσταση της ΠΡΟΘΕΣΜΙΑΣ. Με τη δύναμη της ψυχής σου υποχρέωσες την αρρώστεια να σου δώσει ΠΡΟΘΕΣΜΙΕΣ, έξω από κάθε δική της «λογική». Και αυτό το χρόνο τον γέμισες πέρα από κάθε προσδοκία. Και όλα αυτά έγιναν με κομψότητα και μέτρο θαρρείς αρχαιοελληνικό, λες και κάποιος Επίκουρος, αθέατος, σου μιλούσε για την ΑΤΑΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ και την απόλυτη ΑΞΙΑ της κάθε ΜΕΡΑΣ και ΩΡΑΣ.

- Είμαστε περήφανοι για σένα, Χρήστο! Είμαστε περήφανοι, που ένας δικός μας, ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ μας, έβγαλε πέρα έναν τέτοιο Γολγοθά με τόση αξιωσύνη, με τόσο λαμπερό κουράγιο, χωρίς να καταδεχθεί ούτε ΒΗΜΑ να αποκλίνει από το δρόμο που είχε ξεκινήσει. Και κράτησε τα όνειρα ως το τέλος. Γιατί οι σωστοί κάνουν όνειρα όχι μόνον υπό ιδεώδεις όρους. Όπως φυτεύουν και ΔΕΝΤΡΑ, που ξέρουν ότι δεν θα τα δουν μεγάλα. Εσύ, έκανες τα όνειρα. Η Μοίρα είπε τα δικά της. ΔΕΝ σου άλλαξε το πρόγραμμα, ούτε την ΨΥΧΗ σου. Εσύ έδειξες περισσότερο ανάστημα και χαρακτήρα από εκείνη, που είναι και παντοδύναμη.

- Και τώρα εμείς, η οικογένειά σου η φυσική και η οικογένειά σου η θετή, ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» και οι άλλοι σου συνάδελφοι και συνεργάτες, είμαστε εδώ, για να σας πούμε ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ, τίποτα δεν θα ξεχαστεί. Ο ανθός της ζωής σου μένει, δώρο ατίμητο για όλους μας. Η ζωή σου, το έργο σου, η δοκιμασία σου, μας έκαναν όλους λίγο καλύτερους από πρώτα.

Χρήστο, είσαι μπροστάρης σε κάτι ανυπολόγιστα σπουδαίο: Στον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Έστω ΛΙΓΟ καλύτερο. Όταν καμιά φορά γελούσαμε με αυτό, μέσα μας θαυμάζαμε. Τώρα, μετά και από την τελευταία πράξη του δράματος ΞΕΡΟΥΜΕ ότι το εννοούσες γιατί είδαμε με τα μάτια μας το υλικό, από το οποίο φτιάχθηκες. Ήταν σπάνιο υλικό.

Δεν χάνεται όποιος αφήνει ΕΡΓΟ, παιδιά, οικογένεια, φίλους, όποιος με την προσωπική του ιστορία δίδαξε ΗΘΟΣ και ΥΦΟΣ, και μάλιστα σε ένα χώρο, που ΔΙΨΑΕΙ και για τα δύο. Έχω άποψη για την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ σου, όχι μόνο για το ΠΑΘΟΣ και τη δημιουργικότητά σου.

Για μένα, έκανες κάτι το ασύλληπτα δύσκολο, ανάμεσα σε όλα τα πολλά άλλα. Ξανάγραψες τον ορισμό του ΟΠΑΔΟΥ, που τόσο σκοτάδι περιέχει στην τρέχουσα γλώσσα. Και τον ξανάγραψες με ΦΩΣ. Η αγάπη σου για τον ΠΑΟΚ είχε μέσα όλα τα ευγενέστερα υλικά: Πατρίδα, παράδοση, προγόνους, πίστη. Ήταν πραγματικά ΜΟΥΣΙΚΗ να σε ακούει κάποιος να μιλάς για την αγαπημένη σου ομάδα. Μια ΑΠΟΛΟΓΙΑ γι’ αυτό, που κάνουμε. Πολύτιμη για ΟΛΟΥΣ μας!

Θα πάρει χρόνια η τελική αποτίμηση των αγαθών, που άφησες πίσω σου. Βρίσκεται σε καλά χέρια. Έχε μας εμπιστοσύνη. Η οικογένειά σου, το όνομά σου, το έργο σου, είναι για μας πράγματα πολύτιμα. Όπως θα ήταν και για ΣΕΝΑ τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

Γι’ αυτό η συγκέντρωση αυτή είναι δημιουργική. Μπροστά σου, σου λέμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι η Σταύρωση, που για ΟΛΟΥΣ είναι αναπόφευκτη, ήρθε, πέρασε και στάθηκες ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ. ΑΞΙΟΣ! Όσο λίγοι, εκλεκτοί. Και τώρα ΚΟΙΜΑΤΑΙ. ΘΝΑΣΚΕΙΝ ΜΗ ΛΕΓΕ ΤΟΝ ΑΓΑΘΟΝ!
Καλή ξεκούραση, Χρήστο!…»

Διαβάστε ακόμα:

ΝΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ