ΜΗ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ

γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος

Αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο είναι τα δημόσια πρόσωπα. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, οικονομικοί παράγοντες, είναι υπό παρακολούθηση. Όπως στην αρχαιότητα που δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Οι πάντες κρίνονταν συνολικά και για τα «εν δήμω» και για τα «εν οίκω».

Ο Κούντερα δικαιώνεται. Γράφει πως όταν είσαι διάσημος, είσαι αναγκασμένος να ζεις σε μια «ηθική χορογραφία». Ελάχιστα να ξεφύγεις. Λίγο να παρεκκλίνεις, θα στο υπενθυμίζουν και θα στο χτυπάνε ακόμα και μετά θάνατον. Τίποτα δεν παραγράφεται. Σε περίπτωση που η δημόσια παρουσία είναι πολύ ισχυρή, το κουσούρι που δεν βλάπτει ευρύτερα, παραβλέπεται, όπως η αφροδισιακή λύσσα του Τζον Φ. Κένεντι ή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά δεν ξεχνιέται. Και σπανίως παραλείπεται στις μεταθανάτιες αναφορές.

Η ελπίδα των δημιουργών να εξαιρεθούν, «ας με κρίνουν για το έργο μου» στην πραγματική ζωή δεν ισχύει. Ο σπουδαίος Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε αφήνοντας πίσω του μεγαλειώδες έργο. Αλλά κάποιοι ανεγκέφαλοι τον προέπεμψαν ως τσιγγούνη.

Όλοι κρίνονται για όλα. Κι αν το έργο είναι σημαντικό κι ο δημιουργός μεγάλο καθίκι, το κρατάμε σαν να κληρονομήσαμε μια σκατόψυχη θεία.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1947 στον Πειραιά όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο Λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία. Eγκατέλειψε νωρίς δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και στο Λονδίνο και δούλεψε στη διαφήμιση μέχρι το 1990. Γνωστότερα έργα του: "Δανεικιά γραβάτα", "525 τάγμα πεζικού", "Τα παιδιά της Χελιδόνας", "Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων", "Εκ Πειραιώς ''.

 Διαβαστε ακομα:

ΟΥΔΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΜΩΑΜΕΘ ΣΤΟΝ ΧΟΜΕΙΝΙ