ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΗ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΟΥ

Πρώτη φορά διάβασα κείμενο του σε περιοδικό. ''Αυτός είναι λογοτέχνης... '' είπα στον εαυτό μου. ''Πολύ καλό γράψιμο, στρωτό, ρουφηχτό...''. Μια κουβέντα μου 'ρχεται να πω με αφορμή το θάνατο του Ζάχο Χατζηφωτίου. Για μένα ήταν κάτι άλλο από έναν bon viveur, που πέθανε δυο μέρες από τα 99α γενέθλια του. Κάποιον με πέντε γάμους και έντονη περιπετειώδη προσωπική ζωή.

Δεν ήταν δημοσιογράφος, δηλαδή δεν ξεκίνησε να γίνει δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τα οικογενειακά του δεδομένα και ο χαραχτήρας του τον έστειλαν σ' άλλα πόστα και ενδιαφέροντα. Να, όμως, που έγινε γραφιάς. Ο γραφιάς. Στυλίστας. Μοναδικός. 

Τον διάβασα, λοιπόν, τυχαία για πρώτη φορά και κατάλαβα γιατί ο Ζάχος Χατζηφωτίου έγραψε Ιστορία ως ένας παραδοσιακός και γεννημένος Αθηναίος. Έχουν οι Αθηναίοι το κάτι τι το δικό τους. Διαφέρουν από τους Πειραιώτες, και γενικά τους Έλληνες της επαρχίας. Και στην τηλεόραση που είχε μια ολιγόλεπτη προσωπική εκπομπή, έκανε μπαμ ότι προέρχεται από διαφορετική φυλή. Δεν χάνει το σαλονίστικο και το πλούσιο, ποτέ το νεοπλουτίστικο, στο επικοινωνιακό του ύφος.

Έχει βρωμίσει ο τόπος από δημοσιογράφους τις τελευταίες δεκαετίες. Πόσοι ξέρουν να γράφουν. Να μιλάνε. Να λένε αυτά που θέλουν να πουν. Δεν είμαι υπερβολικός αν πως ότι ούτε το 1% στέκεται στην κατηγορία του Χατζηφωτίου, ο οποίος - ξαναλέω- δεν ξεκίνησε τη ζωή του με στόχο να διακριθεί στα media.

ΣΥΝΝΕΦΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΟΥΡΑΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ