Ο Γιάννης Διακογιάννης είναι βέβαια παρελθόν, άλλωστε ο θρυλικός σπορτκάστερ είναι 93 χρονών. Στην εποχή του ήταν πολύ προχωρημένη κατάσταση. Μοναδικός. Δεν υπήρχε δεύτερος να κάτσει στο πλάι του. Όλοι οι μετέπειτα και οι σημερινοί είναι ανεκδοτα, με εξαίρεση ένα- δυο μονάχα. Σ΄όλους τους άλλους τίτλο τιμής θα τους αποδώσουμε αν τους χαρακτηρίσουμε μαθητές του Ζανώ, έτσι τον ήξερε η δημοσιογραφική πιάτσα. Ευρωπαίος ο άνθρωπος, της γαλλικής κουλτούρας. Για κάποιο διάστημα, μάλιστα, έζησε, παντρεύτηκε στη Γαλλία.
Ο Γιάννης Διακογιάννης μίλησε για το σήμερα. Και είπε τα γνωστά. Ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι βρώμικο. Και πως δεν έχει φιλάθλους, αλλά οπαδούς.
Λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου, φανατικός, ορκισμένος και με παρωπίδες βρετανόφιλος. Το αντιλαμβανόταν ο καθένας στη μεταδόσεις του από την κρατική τηλεόραση. Ως δημοσιογράφος, όμως, πιο σωστά ως επαγγελματίας έδωσε έναν αέρα ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο. Όχι χουλιγκάνικο, όχι επιπέδου διαδιχτύου.
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πάντα ήταν βρώμικο, δεν βρώμισε τα τελευταία 5, 15, 25, 35 χρόνια. Απλά η βρωμιά κάποια στιγμή οργανώθηκε, δεν ήταν χύμα, σκόρπια. Στήθηκε, μάλιστα, και κέντρο εξουσίας στη βρωμιά. Τέλος πάντων, είναι πολύ ρομαντική, αρκετά αφελής η τοποθέτηση του Διακογιάννη ότι... σήμερα βρώμισε το ποδόσφαιρο.
Δεύτερον. Στην Ελλάδα δεν έχουμε φιλάθλους, έχουμε οπαδούς. Παλιά ιστορία αυτή, όχι φρέσκια. Και ο ίδιος ο Διακογιάννης είναι οπαδός. Δεν θα το ανέφερα αν δεν ήταν άρρωστος οπαδός. Βάζελος σε νοσηρό βαθμό. Ποτέ, όμως, από το μικρόφωνο του Ζανώ δεν προδόθηκε ο οπαδικός του πατριωτισμός του. Και στην τηλεόραση, και στα γραπτά του.
Μισή αλήθεια να πει κανείς ότι έχουμε οπαδούς. Ολόκληρη αλήθεια ότι και οι δημοσιογράφοι είναι οπαδοί. Κάποιοι σκληροπυρηνικοί. Σήμερα, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, φόρα παρτίδα οι «δημοσιογράφοι» παρουσιάζονται οι ίδιοι σαν άρρωστοι οπαδοί. Ίσως μολυσμένοι από οπαδίλα περισσότερο από όσο πραγματικά είναι. Γιατί; Επειδή υπάρχει ακροατήριο που γουστάρει Μάου-Μάου και τον «δημοσιογράφο».
Με την ευκαιρία. Να αναφέρω δυο ονόματα, πασίγνωστα, που αυτοί άνοιξαν το δρόμο, πρώτοι πέταξαν πλέον τα πέπλα της... οπαδικής ντροπής και έπαιζαν ανοικτά. Ο Πέτρος Κωστόπουλος και ο Θέμος Αναστασιάδης. Είμαστε εκδότες και υπερήφανοι γάβροι.
Μέχρι τις αρχές δεκαετίας '80 δεν τολμούσε κάποιος δημοσιογράφος να δηλώσει τα ποδοσφαιρικά του ''φρονήματα''. Πολύ περισσότερο αθλητικός συντάκτης. Ο Κωστόπουλος από το ''Κλικ'' έγραφε ύμνους για την εφημερίδα «ΦΙΛΑΘΛΟΣ», αλλά δεν έκρυβε την τρέλα του για τον Ολυμπιακό.
Εκδότης περιοδικού ο Κωστόπουλος, ασχολούνταν με τα πάντα και στα εξώφυλλα λάνσαρε γυμνά μανουλομάνουλα. Και μέσα σ' όλα, τη μόδα, την πολιτική, το σεξ, εντελώς απενοχοποιημένα άπλωνε και το γαβριλήκι του. Από κοντά, από το ραδιόφωνο του Κόκκαλη, το Flash, ένας άλλος μη αθλητικός συντάκτης, ο Θέμος Αναστασιάδης έδινε τα ρέστα του και αποθέωνε τον Ολυμπιακό, γελοιοποιούσε τον Παναθηναϊκό. Γάβρικη μαστούρα μετά πλάκας.
Αυτοί οι δύο, λοιπόν, άνοιξαν την πόρτα και όρμηξαν μέσα οι σημερινοί, ο «δημοσιογραφικός» εμετός της οπαδοσύνης. Τουλάχιστον, όλοι αυτοί να γνώριζαν και λίγο μπάλα, και δύο-τρία περισσότερα ελληνικά...
Διαβαστε ακομα:
ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, 50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΒΗΤΑ ΕΘΝΙΚΗ!
