ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

Πολύ της πήγαινε της Ελλάδος και στα ελληνόπουλα ο Διακογιάννης. Τι θα πει αυτό; Θα πει πως ήταν πολυτέλεια για τον μεταπολεμικό Έλληνα η τηλεοπτική παρουσία του Ζανώ. Ο άνθρωπος σε ανέβαζε, σε έκανε καλύτερο. Τι άλλο θέλεις από τον δημοσιογράφο, τον πολιτικό, τον εκπαιδευτικό, τον συγγραφέα, τον καλλιτέχνη; Να κάνουν τη δουλειά τους κι εσύ, ο πολίτης, ο αναγνώστης, ο θεατής να γίνεσαι καλύτερος.

Ευρωπαίος ο Γιάννης Διακογιάννης, ο οποίος πέθανε στα 93 κι αφού είχε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια. Έλληνας αλλά με ευρωπαϊκή αύρα ουσίας, όχι επιφάνειας και ψευτιάς. Αστός. Τον άκουγες στο μικρόφωνο, την ώρα του στιβικού ή ποδοσφαιρικού δρώμενου και στο σαλόνι σου έμπαινε αέρας και μυρουδιές πολιτισμού. Ευπρέπειας. 

Παίρνει ο άλλος το μικρόφωνο, δημοσιογράφος υποτίθεται ή βουλευτής και σε προσβάλει. Σε έχει για φτύσιμο. Δεν σε υπολογίζει. Σε υποτιμά. Στα ίσα σε θεωρεί δεύτερο. Γάμα εθνικής.

Καραμανλής, Παπανδρέου, Βουγιουκλάκη, Θεοδωράκης, Καζαντζίδης είναι τα περισσότερα γνωστά πρόσωπα της Ελλάδος τη μεταπολεμική περίοδο. Κοντά σ' αυτά και το όνομα Γιάννης Διακογιάννης. Η φιρμάρα. Ο ίδιος είχε συμπεριφορά απλού ατόμου, ακόμα και στην κορύφωση της καριέρας του. Μην τον πεις σεμνό. Έτσι ήταν η φτιάξη του. Χαμηλών, ρε, πολύ χαμηλών τόνων.άνθρωπος.

Φοβερό. Και απίστευτο αληθινά. Μια τέτοια βεντετάρα σαν τον Διακογιάννη στην παρεα και γενικά στους κύκλους των δημοσιογράφων φερνόνταν σαν επαγγελματίας που μόλις έσκασε από το αυγό.

Ήταν, λέει, βάζελος. Καμία σχέση. Αρχιβάζελος ήταν. Άρρωστος οπαδός του Παναθηναϊκού. Είμασταν για χρόνια μαζί. Από τότε που έκανε μεταγραφή από την Αθλητική Ηχώ στο Φως των Σπορ. Το συφιλιτικό οπαδιλήκι του ποτέ, μα ποτέ, ούτε μαι στιγμή δεν βγήκε στον αέρα από το μικρόφωνο και σε χειρόγραφο του σε εφημερίδα. 

Στη φώτο, με τον βασιλιά.

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΧΕ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ