ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΕΚΦΩΝΗΤΗ!

Έτσι θέλω όποιον περιγράφει το παιχνίδι στην τηλεόραση. Όχι σαν τους δικούς μας τους ξενέρωτους. Που αν κάποια φορά «ξεφύγουν», ενθουσιάζονται υποτίθεται από μία φάση, από ένα γκολ, το κάνουν ολότελα... ψεύτικα.

Μιλάμε για ποδόσφαιρο για να συνεννοούμεθα. Για show. Περιμένω, λοιπόν, από τον εκφωνητή να «παίζει» κι αυτός. Βέβαια. Να συμμετέχει στο έργο. Να γίνει ένα με το παιχνίδι. Μην κάνει τον... κόπο να σαλιαρίζει αυτά που βλέπω κι εγώ στην τηλεόραση, ότι η μπάλα έφυγε από το ένα πόδι του τάδε και πήγε στο άλλο του δείνα. Θέλω να «μπαίνει» στη ψυχή του αγώνα και να το νοιώθει, να εκστασιάζεται, να πανηγυρίζει, να λυπάται. Και να σχολιάζει, να ειρωνεύεται, να κάνει πλάκα, γιατί όχι. 

Τι συμβαίνει στα δικά μας; Την βγάζουν με τα σάπια. Έχουν δίπλα τους έναν παλιό ποδοσφαιριστή και το ρίχνουν στην... ανάλυση, λες και κάνουν διάλεξη μπροστά στον μαυροπίνακα, ενώ το ματς τρέχει και στο χορτάρι πέφτουν κορμιά.

Άσε το άλλο. Με πολυμεταχειρισμένες φράσεις δεν σταματάνε να μας λένε τι δείχνει το χρονόμετρο, ποιο είναι το αποτέλεσμα και να ακούσουμε τι λέει ο συνάδελφος; Ο συνάδελφος λέει ότι ο προπονητής μετά το γκολ που δέχθηκε η ομάδα του είναι... προβληματισμένος. Α, και το άλλο σούπερ... αποκαλυπτικό. Ο συνάδελφος  έκανε το ρεπορτάζ και μας ενημερώνει πως μετά το γκολ που έβαλε η ομάδα του ο προπονητής είναι... ευχαριστημένος.