THE ART OF DYING

The art of dying, Η τέχνη να πεθάνεις, έτσι τιτλοφορεί τον αποχαιρετισμό του ο γραφιάς.

Kαρκίνος του πνεύμονα, ασταθής. Kαμιά έκπληξη. Καπνίζω από τα δεκαέξι, πίσω από τα γήπεδα ποδοσφαίρου στο Northfield της Μινεσότα. Φοβόμουν την αμηχανία του νεκρού- νεκρού. Αλλά στα 77 βρίσκομαι στην αναλογιστική ζώνη.... Ξέρω, είναι το τέλος μιας εξάρτησης. Είμαι αλκοολικός 27 χρόνια και νηφάλιος. Το ποτό κατέστρεψε τη ζωή μου. Ο καπνός το συντομεύει.

Ο γιατρός μου το είπε τηλεφωνικά, ενώ οδηγούσα πριν συναντηθώ με την σύζυγό μου. Μετά το τηλεφώνημα βρήκα τον εαυτό μου συγκλονισμένο από την ομορφιά της γης ολόγυρα μου. Πόσες φορές είχα δει και αγαπήσει το θέαμα; Πόσες περισσότερες φορές ακόμα θα μπορούσα; Σκέφτηκα τις ζωγραφιές του Thomas Cole, από μια άλλη οπτική γωνία, από τα πολύ παλιά, φθαρμένα βουνά, τα οποία σκέπτομαι μέχρι την εξαφάνιση της ύλης.

Ο Patsy Cline έπαιζε στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου το "Walkin After Midnight". Δεν είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, αλλά έκανε τον τρόπο της Cline να παρακολουθεί ανιδιοτελώς τους ήχους και τις αισθήσεις των λέξεων. Ήταν τριάντα όταν πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα.

Βρισκόμουν στο τιμόνι του πρώτου ολοκαίνουριου αυτοκινήτου μου από το 1962, ενός μπλε Subaru Forester. Δεν ήθελα τίποτα. Δεν θέλω τίποτα. Την άλλη νύχτα, ονειρεύτηκα ότι έβγαλα το αυτοκίνητο από ένα πάρκινγκ μόνο να διαπιστώσω ότι είναι ένα άλλο Subaru Forester, με εκατό χιλιάδες μίλια πάνω του, βρώμικο και καταρρέον. (Τώρα που με νοιάζει, υποθέτω).

Δεν εμπιστεύομαι τις αναμνήσεις μου (ή τις αναμνήσεις κάποιου) ως αξιόπιστα αρχεία - και έχω τον φόβο μήπως πω ψέματα. Ούτε έχω πολύ υλικό τεκμηρίωσης. Ποτέ δεν έχω φυλάξει ένα ημερολόγιο επειδή με τρομάζει όταν δεν απευθύνομαι σε κάποιον. Η Susan Sontag παρατήρησε ότι οι άνθρωποι ταυτίζουν τον ασθενή με την αρρώστια του. Δεν έχω πρόβλημα!