ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ

Στο ορνιθοτροφείο της Αμερικής, εκεί όπου όλοι δουλεύουν για τα καταραμένα ντόλαρς και δεν βλέπουν τίποτα άλλο από σαχλά τηλεοπτικά σήριαλ, γεννιούνται κάτι τύποι πολύ πιο επαναστάτες, αιρετικοί και ανατρεπτικοί, απ’ εκείνους που θα συναντήσεις σε λαϊκές γειτονιές φτωχής χώρας. Ένας τέτοιος τύπος είναι ο πολύ μεγάλος δημοσιογράφος Χάντερ Στόκσον Τόμσον.

Εκκεντρικός, ημιπαράφρων, προκλητικός, θαυμαστής του Τζακ Κέρουακ, του πατριάρχη των μπήτνικ, πήρε το βάπτισμα του δημοσιογραφικού πυρός καλύπτοντας τα σπορ στην εφημερίδα της αεροπορικής βάσης στη Φλόριντα. Είχε σπουδάσει δημοσιογραφία στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης κι έγινε γνωστός από το περιοδικό Rolling Stone. Μπήκε στη περιβόητη συμμορία των μοτοσυκλετιστών ''Άγγελοι της Κολάσεως'' και έδωσε ρεσιτάλ με τις περιγραφές στα ρεπορτάζ του.

Από το πεζοδρόμιο ξεκίνησε ο Χάντερ. Κλοπές, και ό,τι παράνομο στα κυβικά του τον έστελναν στις φυλακές. Θεότρελος, βέβαια. Δεν ήταν στα καλά του. Δύσκολα στέκεται η άποψη, που για κάποιους παίζει, ότι τις περισσότερες μούρλιες τις έκανε για να εντυπωσιάσει. Αδιαφορώντας για την προσωπική του αξιοπρέπεια συμπεριφερόταν με τρόπο λες να ήθελε να αποδείξει σ’ όλους μας τη ματαιότητα, τη φαιδρότητα της ύπαρξης μας.

Με όπλο το καυστικό του ύφος αυτός ο εκρηκτικός στο ύφος δημοσιογράφος, ωμός, κυνικός, εξελίχθηκε στο πολιτικό ρεπορτάζ έχοντας στόχο να απομυθοποιήσει το αμερικάνικο όνειρο. Όλοι τον παραδεχόντουσαν ως γραφιά. Και με χιούμορ που σκότωνε. Που τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα.

Έκανε απίστευτα πράγματα αυτός ο αντιήρωας του αμερικάνικου τρόπου ζωής, όμως δεν θα είχε περάσει στην Ιστορία αν δεν ήταν ταλαντούχος. Το να πεις κλόουν και γελωτοποιό τον πρόεδρο των ΗΠΑ δεν λέει τίποτα αν το γράψεις ξενέρωτα, όπως κάποιος βρίζει στο γήπεδο, στη διαδήλωση. Ο Χάντερ, φαλακρός γουλί, με μόνιμο καπέλο γίγας στο κεφάλι και μαύρο γυαλί στα μάτια όλη μέρα, βεβαίως κι ένα κρεμασμένο τσιγάρο στα χείλη, είχε το δικό του μοναδικό τρόπο.

«Θα ήθελα να βρίζω χωρίς το φόβο και τη βία του νόμου, και να βρίζω αυτούς που τους αξίζει να τους βρίζεις» έλεγε ο Χάντερ Τόμσον στους κολλητούς του, χολυγουντιανούς σταρ Τζακ Νίκολσον και Τζόνυ Ντεπ. «Ο νόμος, όμως, μου απαγορεύει την ελευθερία...».

Τίποτα δεν θα πει. Ο ίδιος χαρακτήρισε έτσι τη δουλειά του. Δεν εννοεί, ούτε υπονοεί κάτι η λέξη gonzo που έγινε θρυλική και βρήκε μιμητές. Θα μπορούσε, δηλαδή, τη δική του, την εντελώς σε προσωπικό στυλ δημοσιογραφία να την έλεγε πόντζο, τρόντζο, γάντζο, τροτρό, κάτουρο, διόσμο, ό,τι άλλο.

Γεννήθηκε Ιούλιο του 1937 στο Λούισβιλ του Κεντάκυ. Τεράστιο ταλέντο. Ένας ποιητής της βρισιάς, ο σωστός χαρακτηρισμός. Έκανε κανόνα τη χυδαιότητα, όμως με τέχνη, και ήταν τσαμπουκάς μέχρι θάνατο, δεν καταλάβαινε Θεό, πολιτικούς και άρχοντες των ΜΜΕ. Ξεκίνησε από αθλητικός συντάκτης και εξελίχθηκε στο εντελώς κάτι άλλο, καμία σχέση με τη συμβατική δημοσιογραφία, την κυριλάτη, τη Φιλιπινέζα της εξουσίας και του εξουσιαστή της εξουσίας, δηλαδή τον λαό. Γινόταν ένα με το ρεπορτάζ, με μια κουβέντα. Ουδείς άλλος το είχε ξανακάνει αυτό. Γι' αυτό, προκειμένου να κάνει ρεπορτάζ για τους μοτοσυκλετιστές, πήγε κι έζησε μαζί τους. Έγραψε και το μυθικό βιβλίο «Άγγελοι της Κολάσεως» (1966).

''Δεν μ’ αρέσει να διαφημίζω τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τη βία και την τρέλα, όμως όλα αυτά εμένα με βοηθούσαν…''. Κουβέντα μιας κορυφαίας μούρης της μεταπολεμικής Αμερικής, του Χάντερ Τόμσον. Ασύλληπτης κοπής ρεμάλι, υψηλής κλάσεως γραφιάς, μια σχολή δημοσιογραφίας μόνος του.

Φτιαχνότανε με πολύχρωμα χάπια, με φύλλα πολύ δυνατού LSD, πάντα είχε μια αλατιέρα κάργα στην κοκαΐνη πριν αρχίσει να κτυπάει αλύπητα τα χειρόγραφα. Και όποιον πάρει ο χάρος. Έγραφε και ούρλιαζε. Δεν μπορούσε να είχε άλλη τύχη από την αυτοκτονία. Και τιμής ένεκεν στο είδωλο του, τον αξεπέραστο συγγραφέα Χεμινγκουαίη, αυτοκτόνησε όπως εκείνος με το ίδιο όπλο. Μ' ένα από τα 22 του όπλα αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι, στο σπίτι του στο Κολοράντο. Το 2005, σα ήμερα 20 Φεβρουαρίου. Πνιγμένο στο αίμα τον βρήκε ο γιος του Χουάν.

Διαβαστε ακομα:

ΑΠΟ ΤΑ ΥΨΗΛΑ, ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ, ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ