ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΚΡΑΘΟΥΝ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ...

Σα φίλος του σινεμά δεν βλέπω μονάχα ταινίες, αλλά τη βρίσκω να παρακολουθώ και το ρεπορτάζ της βαρειάς αυτής βιομηχανίας που είναι ο κινηματογράφος. Αδυναμίες είναι αυτές. Άλλος φτιάχνεται με τα παραμυθάκια κλάσεως νηπιαγωγείου στο καθημερινό ρεπορτάζ της ομαδάρας του, άλλος με τον πόλεμο των άστρων και τον διαστημικό ανταγωνισμό ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας.

Δουλεύει η συνταγή στο Χόλυγουντ. Κάνουμε σινεμά, κάνουμε τέχνη, ό,τι θες να το πεις, όμως δεν κάνουμε τίποτα αν αγνοούμε τους κανόνες της αγοράς. Τι θέλει ο κόσμος. Ποια είναι η συνταγή, λοιπόν;

Μια δυνατή ιστορία, κατ' αρχήν. Στόρυ αν είναι δυνατόν να τα έχει όλα. Αίσθημα, μυστήριο, θάνατο, ό,τι προκαλεί χαρά, λύπη. Δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή να γίνει ταινία μια ιστορία παρμένη γραμμένο βιβλίο. Ένα μπεστ σέλλερ. Ένα μυθιστόρημα πασίγνωστο, να έχει μοσχοπουλήσει.

Star system δεν είναι μόνον να παίξουν στην ταινία φιρμάτοι ηθοποιοί, αλλά και το story να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες. Και δεν αποκλείεται - λέμε τι συμβαίνει- στο σενάριο της ταινίας να αλλάξουν το τέλος π.χ. της ιστορίας. Να μην καταλήγει σε φινάλε που δεν γουστάρει ο μέσος θεατής του σινεμά 

Άλλο βιβλίο, άλλο σινεμά. Άλλο παίρνω την υπόθεση ενός φιλμ και την κάνω νουβέλα, άλλο πληρώνω το δικαίωμα του συγγραφέα για να κάνω ταινία το μυθιστόρημά του. Λένε π.χ. στον συγγραφέα “Αγοράζουμε το story σου, όμως δεν μας αρέσει, το θεωρούμε αντιεμπορικό το τέλος, το θέλουμε έτσι”.

Διαβαστε ακομα:

ΝΑ ΥΜΝΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΣΤΟ... ΚΡΕΒΑΤΙ