ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΖΙΝΑΣ... , ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΤΟΥ

Ο μεγαλύτερος γραφιάς της γενιάς του είναι πάντα εδώ, εσαεί παρών, σε μία αέναη ολότητα. Όπως συμβαίνει με όλους τους ομότεχνους του, τους μεγάλους μάστορες της γραφίδας και του Λόγου από την αρχή του χρόνου. Τα γραπτά τους αντηχούν στην αιωνιότητα. Και όλοι εμείς που βιώνουμε τη φθορά στο γραμμικό χωροχρόνο με τα μέτρα των κοινών θνητών, μάταια παλεύουμε με τα ταπεινά κι ασήμαντα μας εργαλεία τάχατες να στήσουμε μονάδες αξιολόγησης και να χωρέσουμε σε καλούπια το έργο τους.

Όπως αυτό του Μπαζίνα. Αχταρμά το είχε πει σεμνά ο ίδιος στον πρόλογο του ενός και μοναδικού βιβλίου που δημοσίευσε. Στ’ αλήθεια, όμως, χαοτικό στο εύρος του, ασύνορο στην έκταση και σεισμικό στην ένταση του, ευθύβολο και εύστοχο σαν τα αγαπημένα του κυνηγετικά τυφέκια, άλλοτε ποιητικό και αισθαντικό όπως των πεζογράφων του μεσοπολέμου, άλλοτε βαρύ και ακριβές  σαν ιστορικό κείμενο, άλλοτε παιγνιώδες και εύθυμο σαν διήγημα του Τσιφόρου, κάποιες φορές δοκιμιακό και αυστηρό, κάποιες άλλες βαθιά φιλοσοφικό ή και λυρικό, ήταν πάντα μετρημένο στην εντέλεια.

Αληθινός γεωμέτρης του Λόγου και χρήστης των εκφραστικών μέσων της ελληνικής γλώσσας όπως κανείς άλλος στην εποχή του, είχε την ικανότητα να εστιάζει στην ουσία των πραγμάτων με λακωνική λιτότητα και σαν αλεξανδρινό παλίμψηστο να αφήνει ανοιχτά τα παράθυρα της σκέψης και της διερεύνησης για δεύτερη και τρίτη ανάγνωση του κειμένου. Ήταν φορές που σκάρωνε στα κέφια του πλατωνικούς «διαλόγους» με τους αναγνώστες του σαν άλλος Σωκράτης με τους μαθητές του και τα κείμενα του γίνονταν αντικείμενο πολυήμερης και μακράς «συζήτησης» με τους Φιλαθλαίους που τον διάβαζαν και τον ακολουθούσαν καθημερινά.

Μοίρα αγαθή μα και παράξενη συνέδεσε αξεδιάλυτα το έργο του Μπαζίνα με τον ''ΦΙΛΑΘΛΟ''. Όσο παράδοξο και να φαίνεται, αν δεν τον ανακάλυπτε ο Καραγιαννίδης  δεν θα είχε βγει ποτέ στο φως το χρυσωρυχείο της γνώσης και της σκέψης του. Και από εκεί, από την πρώτη σελίδα μίας αθλητικής εφημερίδας, με την απεριόριστη ελευθερία έκφρασης από τον εκδότη του και τον απεριόριστο ορίζοντα των προσωπικών εμπέδων και των γνώσεων του, ξεκίνησε με εφαλτήριο τη βαθιά του αγάπη και τις αχανείς του γνώσεις για τον αθλητισμό και επεξέτεινε το πεδίο βολής του σε κάθε τομέα της πολιτικής, κοινωνικής, ιστορικής και πολιτιστικής μας πραγματικότητας.     

Υπήρξε η κορυφαία πένα της Ελλάδος τα τελευταία 50 χρόνια. Δίχως υπερβολή. Χωρίς συζήτηση. Μα και συνάμα Δάσκαλος και Μύστης. Τον πρωτοδιάβασα στα 17 μου και τον ακολούθησα μέρα τη μέρα από τότε μέχρι και το τελευταίο του κείμενο. Ζήλεψα τις βαθιές του γνώσεις, την αξεπέραστη τεχνική του στο γράψιμο, την μαστοριά στις μεταφορές του και τις «εικόνες» στα γραφτά του,   που όμοιες τους δεν έχω διαβάσει ίσαμε σήμερα.

Ένα παράδειγμα. Έγραψε για τον Μαραντόνα τις μέρες που ήταν στο νοσοκομείο μετά από κατάχρηση κοκαϊνης και τα είπε ΌΛΑ σε μία παράγραφο και μόνο: «Μοναχός λύκος από τη φύση, ανίκανος να βρει πραγματικές συμμαχίες έξω από το ζωικό του είδος, απαίδευτος στους συμβιβασμούς, στους συνειδησιακούς ελιγμούς και στις φιλοσοφικές ντρίμπλες, μαγκωμένος γερά από το χοντρό του σβέρκο στο δόκανο του πρωτογονισμού του, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα θα αρχίσει ένα χαμένο πόλεμο με την παρακμή».

Και κλείνει το κείμενο: «Κάποτε, μέσα στο νεκροταφείο των ξεχασμένων ελεφάντων, που ήταν στην ώρα τους μεγάλοι ποδοσφαιριστές αλλά τίποτα περισσότερο, ο Πελέ και οι άλλοι θα ψάχνουν με αγωνία να βρουν το μνήμα του Μαραντόνα ανάμεσα τους. Δεν θα το βρουν. Ο Ντιέγκο θα είναι θαμμένος αλλού».

Ποίηση. Μην ψάξετε στα αμέτρητα κείμενα που έχουν γραφτεί στην παγκόσμια βιβλιογραφία κάτι καλύτερο γραμμένο για τον Μαραντόνα. Δεν θα βρείτε.