ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΠΙΑΣΜΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Δύο Αμερικάνοι ρεπόρτερ αποκάλυψαν το σκάνδαλο Watergate στην Washington Post όμως με την καθοδήγηση και στήριξη του Μπεν Μπράντλυ. Χάρη σ' αυτόν ξεσκεπάστηκε μια πέρα από κάθε φαντασία βρωμιά που προκάλεσε την παραίτηση του προέδρου Νίξον. Δημοσιογράφος ο μεγάλος Μπεν, επιτελικός πια, του γραφείου κι όχι της αναζήτησης της είδησης στα σαλόνια και στα πεζοδρόμια, που όμως κυκλοφορούσε στη ζωή. Και ανήκε στην ελίτ της κοινωνίας, με γνωριμίες και επαφές όχι δημοσιοσχεσήτικου χαρακτήρα, με προέδρους των ΗΠΑ (στη φωτό με τον Μπάρακ Ομπάμα).

Ίσως διαβάζεται περίεργα και μυθιστορηματικά ότι κάποιος στις ΗΠΑ ήταν δημοσιογράφος με την πιο βαρειά έννοια της λέξης. Έκανε δημοσιογραφία, δεν παρίστανε τον δημοσιογράφο επειδή είχε χάι πόστο και ταυτότητα επαγγελματία δημοσιογράφου.

Δημοσιογράφος είναι εκείνος που κάνει δημοσιογραφία διότι έτσι το νοιώθει, όχι διότι το επιβάλλει το λειτούργημα και ο κώδικας δεοντολογίας. Κάνω δημοσιογραφία σημαίνει δεν είμαι πολιτικός, δεν έχω συμπεριφορά μέλους του κόμματος, οπαδού ομάδας, πιστού θρησκείας, δικαστή, εισαγγελέα, αστυνομικού, επιχειρηματία, Και είμαι υπεράνω του δήθεν λαϊκού συμφέροντος, όταν αυτό το μπαλαμούτι... υπηρετείται από αντικρουόμενα και οργανωμένα συμφέροντα..

Πουλάνε παραμύθια. Ότι στην κραταιά Αμερική όλοι είναι πουλημένοι. Εξαρτώμενοι. Διαπλεκόμενοι. Ότι έντιμοι και αντιστασιακοί δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, στοχαστές, πολιτικοί υπάρχουν μονάχα στη μικρή βασανισμένη Ελλάδα. Όποιος αμολάει αυτές τις κλανιές και τις εννοεί, δηλαδή δεν τις κράζει στημένος, κοιμάται όρθιος.

Να, που και στην Αμερική φυτρώνουν άτομα μαστουρωμένα με το ναρκωτικό της ανεξαρτησίας, όχι απλά της αντικειμενικότητας και της ουδετερότητας. Που ενεργούν για το γαμώτο τους. Και άσε να λένε πως όλοι οι δυνατοί της αμερικάνικης δημοσιογραφίας έχουν ''κολλητηλίκια'' με τους ισχυρούς του κατεστημένου.

Αν το έπαιζε Άγιον Όρος, δηλαδή ξεκομμένος από τη ζωή, ο Μπράντλυ δεν θα έβρισκε ποτέ την ευκαιρία να πιάσει το λαβράκι. Να το μυριστεί και να βάλει μπροστά για να ψαρέψει. Να το βγάλει στη φόρα. Όπως έκανε π.χ. με τα απόρρητα έγγραφα για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, το 1971. “Τι μαλακίες είναι αυτές που λέει η κυβέρνηση, ότι πάμε καλά, δεν πάμε καθόλου καλά, ορίστε τα στοιχεία...”. Αυτός ήταν ο Μπράντλυ, που τον επόμενο χρόνο, το 1972 με την αποκάλυψη του σκανδάλου Watergate καθάρισε τον πρόεδρο Νίξον, τον υποχρέωσε να παραιτηθεί. Η απόλυτη επιτυχία του Δημοσιογράφου. Και ουδεμία κουφάλα τόλμησε να κατουρήσει την αποκάλυψη. Ότι εξυπηρετούσε σκοπιμότητες ο Μπράντλυ με τα δυο λαγωνικά του, τους ρεπόρτερ που στην ταινία του 1976 έπαιξαν Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Pulitzer Prize. Αμερικάνικη υπόθεση. Βραβεία μόνον για Αμερικανούς. Ειδική επιτροπή του πανεπιστημίου Κολούμπια απονέμει κάθε χρόνο τα βραβεία, όπως τα έχει ορίσει το ίδρυμα Πούλιτζερ. Πρόκειται για τον Τζόζεφ Πούλιτζερ, ουγγρικής καταγωγής Αμερικάνο δημοσιογράφο και εκδότη που πέθανε στις 29 Οκτωβρίου, το 1911. Τα πρώτα βραβεία δόθηκαν το 1917 και αφορούν την έντυπη δημοσιογραφία. Βραβεία για ρεπορτάζ, σχόλιο, γελοιογραφία, φωτογραφία, αλλά και για λογοτεχνικά κείμενα, από το 1943 και για μουσικές συνθέσεις.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΤΑΛΙΝΑ