ΣΤΕΦΑΝΕ, ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΤΟΝ ΓΑΜΠΡΟ, ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΟ ΣΑΝ ΜΑΣΚΩΤ

Αγαπητέ Στέφανε, οφείλω να σου ομολογήσω ότι μετανιώνω που εγκωμίασα το πρώτο πολιτικό σου βιογραφικό με το οποίο παρουσιάστηκες στην χώρα των λωτοφάγων και γεροντολάγνων. Αν θυμάσαι τότε σου έγραφα «άλλαξέ τα όλα» για να φύγει αυτή η γεροντολάγνα αριστερά που μας έφαγε τα συκώτια με τις ενοχές επειδή ζούμε αστικά και σκεφτόμαστε μικροαστικά. Ας όψεται εκείνη η Μακρόνησος και ο εμφύλιος που έγινε ο νέος Παρθενώνας για να τροφοδοτήσει με ήρωες-θύματα τους ηττημένους αριστερούς εκείνης της εποχής. 

Αγαπητέ Στέφανε, ψάξε τον ντετερμινισμό και όχι την ελεύθερη βούληση κατά Descartes, σε όλο αυτό το πανηγύρι που κάνατε γύρω από την διεκδίκηση του φωτοστέφανου μιας αριστεράς που πέθανε έτη πολλά πριν την αμαρτία που ονόμασαν οι αριστεροί κάποτε αρετή.  Υποψιάζομαι πως εσείς ασκείτε το δικαιωματικό σας επιχείρημα πως γιατί μόνο οι ετεροφυλόφιλοι να παντρεύονται με παπά και με κουμπάρο, και στην υπερβολή σας να μας επιβάλετε τη «μελωδία της ευτυχίας» ενός νιόπαντρου ζευγαριού, νομίζω ότι ξεπεράσατε σε συντηρητισμό ακόμα και τους μικροαστούς χωρικούς των βουνίσιων οπαδών του βουκολικού έρωτα.

Αγαπητέ γαμπρέ, θα σου υπενθυμίσω πως η ισότητα είναι δικαίωμα που δεν γίνεται εύκολα γεγονός όπως θα’ λεγε και ο αριστοκράτης Balzac στην «Ανθρώπινη Κωμωδία». Τουλάχιστον στις μετανεωτερικές κοινωνίες που θεωρούνται και πολύ προχωρημένες.

Αγαπητέ μου, η ζωή και κυρίως η αναπαραγωγή δεν είναι εντολές της ελεύθερης βούλησης, γιατί δεν υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι όπως αποδεικνύει η ανθρώπινη ιστορία. Ο ιδανικός Πασκαλικός υπεράνθρωπος, ακόμα κι αν υπήρχε, δεν θα μπορούσε ποτέ να γνωρίζει τα πάντα για να τα απορρίψει. 

Στέφανε, το τραγικό από το γελοίο απέχει ελάχιστα και εσύ κατάφερες με τον γάμο να μας κάνεις να γελάμε και να κλαίμε ταυτόχρονα, κουβαλάς παντού τον γαμπρό το νοσοκόμο σα μασκότ. Ο γάμος, σύντροφε, πρέπει να είναι μια φωτογραφία της στιγμής και όχι μια λιτανεία , ένας επιτάφιος που τον σηκώνουν οι πιστοί τις Μεγάλες Παρασκευές και στις γελοίες τελετές όπου ταπεινώνεται η σκέψη και το πνεύμα του ανθρώπου μπροστά στην βαρβαρότητα που την συνοδεύει. Εμείς οι ταπεινωμένοι πιστοί στο όραμα της χειραφέτησης του ανθρώπου, όπως το περιέγραψε ο Marx και όχι οι καφενόβιοι επίγονοί του, που τον ξεφτίλισαν.

Αν θυμάσαι, σου έγραψα «άλλαξέ τα όλα», αλλά εσύ δεν άλλαξες τίποτα, ούτε και την μικροαστική ηθική του γάμου που ταπείνωνε τις γυναίκες παλιά και τώρα και τα αγόρια. Θυμάσαι το γελοίο άσμα της μεταπολεμικής Αθήνας ''να το πάρεις το κορίτσι, να το πάρεις''; Εσύ το πήρες και το έκανες σημαία και γελοιότητα, μια πασαρέλα πρωινάδικου όπου όλοι βγάζουν τα εσώρουχά τους για να θαμπώνεται ο ηδονοβλεψίας τηλελάτρης της ανοησίας.

Μας κούρασες, σύντροφε, με την αμερικανιά της γαμήλιας τελετής που κρατάει κοντά δυο μήνες και δυο αιώνες στον χρόνο της μνήμης του γελοίου και του τραγικού ταυτόχρονα. Αυτή την διάρκεια γαμήλιου γλεντιού την βλέπουμε στο χωριό και είναι για τα πανηγύρια, γιατί οι νεόνυμφοι και ο γονείς τους το κάνουν για τον παρά που μαζεύει το ζεύγος για να χτίσει τα ντουβάρια που θα χαντακώσουν την ζωή του για πολλά έτη μετά την γαμήλια τελετή.

Εσύ για περίεργους λόγους αλλά και φολκλορικούς, την έκανες στην Αμερική και στα χαϊλίκια της Νέας Υόρκης, κάτι που ούτε βουκολικό ήτανε αλλά ούτε για τα πανηγύρια, αφού εκεί η ζωή είναι πανηγύρι από μόνη της. Πολλοί εδώ οπαδοί της ανοησίας του ψευδορομαντισμού σε χειροκρότησαν δικαιολογώντας την χαρά του γάμου με τον έρωτά σου.

Αλλά, Στέφανε, τον έρωτα τον σεβόμαστε γιατί είναι μυστικό τοπίο, είναι το κοίταγμα του ανθρώπου προς τα μέσα του χωρίς την πανοπλία του επιδερμικού Εγώ. Εσύ έκανες το αντίθετο: Έβγαλες την πανοπλία, την γυάλισες και την φόρεσες κρύβοντας το ιερό ερωτηματικό και θαυμαστικό του έρωτα.

Όχι, Στέφανε, δεν παντρεύτηκες από έρωτα, εξάλλου ξέρεις ότι οι ερωτευμένοι δεν παντρεύονται ποτέ, αυτοκτονούν, όπως οι Βερθέροι και οι Ιουλιέττες. Όχι, Στέφανε, οι έρωτες μας πονάνε, δεν είναι χαρούμενες γιορτές για τέρψη του κοινού της τηλεθέασης. Παντρεύονται, Στέφανε, μόνο αυτοί που έχουν οικονομικά συμφέροντα και ντετερμινιστικές επιλογές διαιώνισης του είδους. Γιατί οι άνθρωποι, Στέφανε, δεν ζουν χωρίς να έχουν δούλους ή να είναι δούλοι οι ίδιοι.

Ο γάμος νομιμοποιεί την δουλεία τους γιατί έχουν υποτακτικούς την σύζυγο, τα παιδιά, κι αν δεν έχουν παιδιά παίρνουν σκυλιά. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση, Στέφανε, και η τραγική μοίρα του ανθρώπου ∙ η μόνη διαφορά είναι ότι ο άνθρωπος την δουλεία αυτή την βαφτίζει ελευθερία, με κεφαλαία γράμματα, γιατί είναι ματαιόδοξος, άπληστος και ανόητος μαζί για να δει την δυστυχία του ως τραγωδία και την βαφτίζει ευτυχία.

Οι μόνοι που ξέφευγαν από αυτό το θέατρο σκιών της υποκριτικής ζωής ήταν οι ομοφυλόφιλοι, γιατί ζούσαν την ερωτική τους ζωή ανάποδα και στα υπόγεια, όπου οι φυλακές των σωμάτων και πνευμάτων είναι ελεύθερες. Τώρα που εσύ τις φώτισες στα ρετιρέ και στα θέατρα με τους κακούς σεναριογράφους, έκαψες αυτή την ασπρόμαυρη φωτογραφία κάνοντάς την έγχρωμη, όπου τα χρώματα θα θάψουν με την λάμψη τους τις σκοτεινές πηγές του έρωτα για την ζωή και τον κόσμο και όχι την φανφάρα και το τσίρκο όπου αρκούδες, μαϊμούδες και ντελάληδες θα χορεύουν μια χαρά που θα κρύβει την αιώνια λύπη της ανθρώπινης κωμωδίας… Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.