ΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΠΟΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Σα σήμερα γεννήθηκε. Λάθος. Η δουλειά ξεκίνησε δέκα χρόνια πριν. Η ιδέα στο μυαλό του Καραγιαννίδη στριφογύριζε, να βγει μια τρίτη αθλητική εφημερίδα που δεν θα ήταν... αθλητική. Που δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με τις δυο υπάρχουσες.

Στις 30 Νοεμβρίου, λοιπόν, το 1982 έγινε η έλευσις του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ», όχι η γέννηση του. Εκείνη την ημέρα κρεμάστηκε στα περίπτερα η φυλλάδα. Η γέννησις είχε προηγηθεί. Άλλο έργο τα γεννητούρια, άλλο τα Ελευσίνια Μυστήρια του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ».

Η Έλευσις, η Γέννησις, και μετά από 29 χρόνια ο ''θάνατος''. Λάθος κι αυτό. Ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» δεν πέθανε. Όσο ζει στη μνήμη των φιλαθλαίων, εκείνων των αναγνωστών που συνωμοτικά συμμετείχαν στην έκδοσή του, ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» υπάρχει ακόμα.

Η σκέψη ήταν το μέγα όπλο του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Αυτό πούλαγε κάθε μέρα. Σκέψη. Αυτό ήταν το προϊόν που παρήγαγε. Έκανε τον αναγνώστη να σκέπτεται. Όχι να του πλασάρει προκάτ, ετοιματζήδικα πράγματα, όπως βολεύανε τους πονηρούς των ομάδων, των κομμάτων. Ποτέ ο ''ΦΙΛΑΘΛΟΣ'' δεν υπηρέτησε συλλογικά ιερά και όσια της πλάκας. Δεν ήρθε να σου πει ότι η ομάδα σου είναι μεγάλη και του αλλουνού η ομάδα μια ξευτύλα. Και μέσα από τις προσεγγίσεις στην ποδοσφαιρική καθημερινότητα η φυλλάδα με τους σολίστες της γρατζούναγε και κάποιες απαγορευμένες τσουχτερές αλήθειες. Που ματώνουν εμμονές, αγκυλώσεις στις οποίες είναι παγιδευμένος ο μέσος ανθρωπάκος.

Διαβαστε ακομα:

ΕΝΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΣΟ ΘΕΛΩ