ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΠΙΤΑΦΙΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

‘''Έπαιξα αντίπαλος του Δομάζου. Δέος και συντριβή. Ήμουν ένα από τους τρεις που ο προπονητής μας ανέθεσε να τον μαρκάρουμε. Κανένας δεν πήγαινε να τον σταματήσει, κι εγώ το ίδιο. Φοβόμασταν ότι θα μας ξεφτυλίσει. Χάσαμε 5-0! Τα ίδια και με αντίπαλο τον Νεστορίδη. Χάσαμε 5-0, αλλά με μία διαφορά: Και τα πέντε τα έβαλε αυτός!''.

Μιλάει ο πρώην δις υφυπουργός αθλητισμού Γιώργος Λιάνης, παντοτινός δημοσιογράφος και κάποτε ποδοσφαιριστής του Ηρακλέους.

«Όταν έγινα δημοσιογράφος θεοποιούσα τους παίκτες και μου άρεσε να τους δίνω διάφορες ονομασίες. Τον Κούδα «Μεγαλέξανδρο» αποκάλεσα σε ένα ρεπορτάζ. «Νουρέγιεφ» τον Βάσια, τον Χατζηπαναγή, σε συνέντευξη στο «Ταχυδρόμο». Έτσι τους έβλεπα. Με παγκόσμιες διαστάσεις».

«Κατέβηκα από τον Ερμή Αμυνταίου να δοκιμαστώ στην ΑΕΚ, το 1963, παραμονή του αγώνα ΑΕΚ- ΠΑΟΚ, τελικός πρωταθλήματος ουσιαστικά. Ήρθαν ισοπαλία 3-3 και το πρωτάθλημα πήρε η ΑΕΚ με προπονητή τον Γιένε Τσακνάντι. Με δοκίμασαν ο Πούλης, αυτή η χαφάρα. Από 60 παιδιά διάλεξε 12. Ήμουν μέσα. Τα αποδυτήρια μύριζαν ποδαρίλα, εγώ φόρεσα κάτι βρωμοπάνινα, που έκαναν δεν έκαναν στο πόδι μου. Ο κολλητός μου που είχα φέρει μαζί μου από το Αμύνταιο, μου λέει:

- Τι φοράς, ρε, κουμπάρε;

«Δεν βλέπεις; Κάτι βρωμοπάπουτσια…».

- Κουμπάρε, είσαι αχάριστος. Φοράς χρυσάφι, ρε.

«…Χρυσάφι;»

- Δες τη γράφει στη σόλα, ρε κουμπάρε…

Βλέπω και διαβάζω: «Νεστορίδης»

Τελικά, ο πιτσιρικάς Γιώργος Λιάνης, περί αυτού πρόκειται, δεν φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ αλλά του Ηρακλέους. Περισσότερο ως φίλος του ποδοσφαίρου, παρά ως πρώην παίκτης, ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης αγάπησε το γήπεδο, και ήρθε πολύ κοντά, και σε επίπεδο προσωπικό, με τους θρύλους της Ελλάδος.

Ο Γιώργος Λιάνης λέει: ''Πλήξη δεν ένοιωσα ποτέ στα γήπεδα. Πάντα σκούπιζα τα μάτια και τη μύτη μου από συγκίνηση φεύγοντας. Πράματα και θαύματα. Ο Χατζηπαναγής έμπαινε με τη μπάλα στα δίχτυα. Ο Λουκανίδης γέμιζε μόνος το γήπεδο, έλεγαν ότι είναι ισάξιος του Μπεκενμπάουερ. Ο Παπαϊωάννου στεκόταν στον αέρα πριν τον Γκάλη''.

«Κάποτε οι ποδοσφαιριστές ήταν τα φυλετικά μας τύμπανα. Αυτοί έδιναν το σύνθημα στη χώρα. Σύνθημα χαράς ή λύπης, διασκέδασης σίγουρα, κυρίως τις Κυριακές για την ακρίβεια. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης μου ζητούσε προσκλήσεις για να βλέπει στο γήπεδο τον Κούδα.

- Γιατί τον Κούδα;

«Γιατί είναι ποιητής!».

Ένας ποιητής, οπαδός του ΠΑΟΚ, ο μακαρίτη Μανώλης Αναγνωστάκης έβλεπε ποίηση στον... συνάδελφο του Γιώργο Κούδα, όταν εκείνος έπαιζε μπάλα. Ο Κούδας είναι ένας από τους 12 θεούς της μπάλας στα ελληνικά γήπεδα που δεν γνώρισαν ποτέ το δικό τους Όλυμπο. Την κοινωνική δικαίωση. Την ποδοσφαιρική αναγνώριση. Την οικονομική απολαβή. Επειδή το παιχνίδι στη χώρα μας αγωνιστικά, εμπορικά και πολιτιστικά δεν έχει ανέβει ακόμα στο πιο υψηλό βουνό.

Ο Γιώργος Λιάνης λέει: «Τώρα που έγιναν όλα αυτά τα πορτραίτα, αισθάνομαι σα να σώσαμε με σωσίβιες λέμβους, μέσα στο Αιγαίο, πρόσωπα που κινδύνευαν να καταποντιστούν. Δόξες μεγάλες. Βασιλιάδες και μάγους».

- Ο Δομάζος θα άντεχε και σε αγώνα τεσσάρων ημιχρόνων. Μετά το τέλος του ματς αν έστυβαν τη φανέλα του θα έβγαινε ιδρώτας που ζύγιζε 4 κιλά! Ο ίδιος ήταν μόλις εξήντα κιλά.

Διαβαστε ακομα:

ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ...