Ο ΦΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΤΣΙ

Με αφορμή το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη, την πρωτομαγιά του 1976, το σεντόνι στη φυλλάδα Οκτώβριο 2006. Για την Ιταλίδα δημοσιογράφο και συγγραφέα Οριάνα Φαλάτσι.

Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1929. Θηρίο της δημοσιογραφίας; Θηρίο ανήμερο μέχρι τις τελευταίες ημέρες της. Θηρίο σκέτο σε μικροκαμωμένο σώμα και πίσω από ένα φυσιογνωμικά εύθραυστο πρόσωπο. Κι όσοι δεν έτυχε να την γνωρίσουν ποτέ, ε, όλο και κάτι είχαν ακούσει γι’ αυτήν την Ιταλίδα, όταν πέθανε πρόδφατα.Δεν υπάρχει σ’ όλη τη γη εφημερίδα ή κανάλι, περιοδικό ή ραδιόφωνο και να μην ασχολήθηκε με την τρελή.

Ουδείς την είπε τρελή. Ο αποδυτηριάκιας την χαρακτηρίζει τρελή. Και μιλάμε σοβαρά. Δεν κάνουμε κουτσομπολιό, μιλάμε επιστημονικά. Σαν ψυχολόγοι. Κι όπως οι μετεωρολόγοι εξηγούν τα καιρικά φαινόμενα, οι σεισμολόγοι τη σεισμική συμπεριφορά της σφαίρας, έτσι και ο αποδυτηριάκιας καταθέτει τη δική του επιστημονική άποψη για την τρέλα, την εμμονή, τις μανίες κάποιων επιτυχημένων και ξεχωριστών ανθρώπων.

Μιλάμε για φαινόμενο, μιλάμε για την Οριάνα Φαλάτσι. Δεν μιλάμε για κάποια κατίνα της ελληνικής τηλεόρασης, μια πατσαβούρα της πολιτικής, της κομμωτικής, της ραπτικής, της μαντικής, της αστρολογίας, της καλλιτεχνίας και δεν ξέρω τι άλλο. Είπαμε. Ένα θηρίο, ένα τέρας, ένα ιερό τέρας είναι η κυρία και δεν γίνεται να μην παραδεχθείς την αξία της. Και τον ατέλειωτο τσαμπουκά της.

 

Η αξία. Αυτό μετράει πάνω απ’ όλα. Πάνω από τον τσαμπουκά, την αγνότητα, τις καθαρές προθέσεις, ακόμα και την απόλυτα σωστή συμπεριφορά. Τι να τα κάνεις όλα αυτά, ακόμα και το ταλέντο, το χάρισμα, όταν ο άλλος δεν έχει αξία; Χωρίς να ’σαι μάστορας, ένας άριστος στο είδος σου, δεν μπαίνεις στο πάνθεον, δεν γίνεσαι θρύλος, δεν αποκτάς διαχρονικότητα. Η Φαλάτσι έπαιζε μπάλα και την υπολόγιζαν όλοι μέχρι τα 77 της χρόνια, με το θάνατο της. Γιατί ήτανε τρελή.

 

Μην πέσεις σε άνθρωπο παθιασμένο στα όρια της εμμονής. Δοσμένο με ασύνορο έρωτα στη δουλειά του. Δεν θα γίνει το δικό σου. Ποτέ. Απλά αν θες να νταραβεριστείς μ’ ένα τέτοιο πρόσωπο, σαν κι αυτό της Φαλάτσι, την πας πάσο. Ποτέ κόντρα.

 

Μουνάρα ήταν η Φαλάτσι. Δεν μιλάμε γκομενικά. Σε παρακαλώ. Είπαμε. Επιστημονικά μιλάμε. Ήταν τόσο μεγάλο το μουνί της κι εκεί έγραφε όλη την οικουμένη. Στα ίσα. Και δεν έλεγε Στην μουνάρα μου, έλεγε Στα αρχίδια μου. Μιλάμε τώρα για την Φαλάτσι, που είχε ένα φαλλό τόσο μεγάλο και στα ίσα γαμούσε όλο το ισλάμ. Άσε τον πάπα της Ρώμης, τον είχε για πλάκα.

 

Μια ατάκα είπε ο πάπας, μια αλήθεια για τον μουσουλμανισμό και ξεσηκώθηκε όλο το παγκόσμιο επίσημο και παρακρατικό ισλάμ εναντίον του Βενέδικτου και του Βατικανού. Κι αμέσως ο πάπας την έκανε διορθωτική, όχι ακριβώς γυριστή, διότι ο άνθρωπος δεν είχε πει κάτι δικό του, αλλά μια μαλακία που είχε βγάλει ένας αυτοκράτωρ του Βυζαντίου. Ο μάγκας του Βοτανικού, όχι του Βατικανού, η παλιά μαγκιά του Βοτανικού ήταν η Οριάνα Φαλάτσι. «Μου έχουν σπάσει τα αρχίδια οι μουσουλμάνοι…». Έτσι φόρα παρτίδα το είπε.
Κατάρα είναι αυτή η θρησκεία, ο μωαμεθανισμός, είπε και όχι μόνον είπε, αλλά και το έγραψε αναλυτικά και εμπεριστατωμένα στα βιβλία της η Ιταλίδα. «Κοιμάται η μαλακισμένη Ευρώπη και δεν αντιλαμβάνεται τι την περιμένει στο άμεσο μέλλον έτσι που άνοιξε πόρτες και πόδια στους μελαμψούς και σκούρους της Αφρικής και της Ασίας…».

Χοντρό θέμα είχε ανοίξει η Οριάνα Φαλάτσι που καταδικάστηκε ποινικά και πολιτικά στην πατρίδα της για τις επιθέσεις στο ισλάμ. Στα παπάρια της η κυρία. Απλά επειδή φοβόταν τρομοκρατική επίθεση την είχε αράξει στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ποιος Μπους; Έλα, ρε… Μαλακίες έλεγε ο τύπος μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Τα χοντρά κι ασήκωτα για τον Μωάμεθ και τον ιερό πόλεμο και ειδικά κατά του Οσάμα Μπιλ Λάντεν τα είπε η πρώην – και γιατί όχι και νυν – αριστερή Οριάνα Φαλάτσι.

 

Τι θα πει αριστερή και αντιστασιακή και αντιμουσολινική και αντιαμερικανή, όπως είχε χαρακτηρισθεί κάποτε ως πολεμική ανταποκρίτρια στο Βιετνάμ η Φαλάτσι. Είπαμε. Δεν είπαμε; Η κυρία ήταν τρελή. Με την παλαβομάρα να λέει ό,τι γουστάρει. Με την τρέλα να έχει μια προσωπική συνέπεια και να γράφει στην κλειτορίδα της τις ετικέτες. ΕΓΩ, σου λέει, είμαι η Φαλάτσι. Όχι η Φαλάτσι η κομουνίστρια ή η Φαλάτσι η αντικομουνίστρια. ΕΓΩ. Τους γράφω τους κομουνιστές και τους αντικομουνιστές. Τους ισλαμιστές και όσους δεν θέλουν να τα χαλάσουν με τους ισλαμιστές. Και δεν μιλάω ως Ιταλίδα, ως Αμερικανίδα, ως πατριώτισσα. Στα αρχίδια μου όλοι και όλα. Απλά έχω τη ΔΙΚΗ μου άποψη και τα γεννητικά μου όργανα, σύμφωνα με το πνεύμα μου, κι αυτά μου λένε να εκφράζω την προσωπική μου άποψη. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει.

 

Αυτό είναι το αιώνιο πρόσωπο της κόντρας. Ακριβώς. Όταν λέω ότι η γυναίκα είναι τρελή, αυτό ακριβώς εννοώ. Είναι άτομο της κόντρας. Μέχρι θάνατο. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Με κάποιον θα τα βάλει. Με κάτι τι. Δεν μπορεί να μείνει ήσυχο. Να κάτσει στα αυγά του. Ούτε θα παίξει παιχνίδι με κάποια πλευρά. Η Φαλάτσι στα αρχίδια της όλοι. Όλοι. «Ξυπνήστε, μαλάκες… Θα σας γαμήσουνε οι αραπάδες που φέρατε στην Ευρώπη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανατροπή της παγκόσμιας Ιστορίας, το φύτεμα των μωαμεθανών στην πολιτισμένη Ευρώπη».

 

Δεν μας ενδιαφέρει αν θα δικαιωθεί η Οριάνα Φαλάτσι. Στο φινάλε, ούτε και η ίδια μας ενδιαφέρει. Απλά, με το πελώριο και απέραντο νταηλίκι αυτής της γυναίκας πλησιάζουμε το ψυχογράφημα της ατομικής τρέλας- αυτή ακριβώς επηρέασε τη μοίρα της ανθρωπότητος. Όπως το λέω. Αναφέρομαι στην τρέλα κάποιων στρατηγών, στρατηλατών, πολιτικών, επαναστατών, ιδεολόγων, επιστημόνων, εφευρετών.

 

Πώς, δηλαδή; Εσύ, βρε αρχιμαλάκα, καθόρισες την πορεία του τραίνου; Εσύ, ο τίποτας, ο κανένας, ο χαμένος στο σωρό. Είμαστε εδώ που είμαστε, ζούμε αυτή τη ζωή που ζούμε, σκεπτόμαστε αυτά που σκεπτόμαστε, διότι κάποιοι βαρεμένοι από την τρέλα τους σφράγισαν με το προσωπικό τους στίγμα τον πλανήτη.

 

Ποιοι θεοί και ποιες θρησκείες; Μόνο το όνομά της είναι γραμμένο στην πλάκα του τάφου της. Τι τον θέλει τον Σταυρό εκεί που πήγε η Φαλάτσι; Στο Άλφα τρελοκομείο πήγε. Στον κόσμο των επίλεκτων τρελών.

 

Μιλάμε σοβαρά. Σεντόνι γράφουμε. Ό,τι πιο ακτινογραφικό κυκλοφορεί στην γύρα. Γι’ αυτό δεν ασχολούμεθα με τη σχέση, την ερωτική σχέση της κυρίας με τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Με την ευκαιρία θα το ξαναπώ: Ο Παναγούλης είναι ένα από τα πιο μεγάλα παλληκάρια που γέννησε αυτός ο τόπος. Η ψυχάρα. Και από τους πιο καθαρούς άνδρες ως αγωνιστής της ψυχής του. Ήταν τόσο Έβερεστ λεβεντιάς ο Παναγούλης που οι γαμημένοι βασανιστές του μέχρι που έφθασαν να νοιώσουν ανθρωπισμό, δηλαδή ντροπή για τον εαυτό τους, για όλα όσα τον κακοποιούσαν. Φοβερό, ε; Να ’σαι κτήνος και ο Παναγούλης με τη στάση του να σε κάνει να τον θαυμάζεις. Κλείνει η παρένθεση.

 

Πήρε συνέντευξη η Φαλάτσι από τον Παναγούλη την περίοδο της δικτατορίας και οι δυο τους ζευγάρωσαν για κάποιο διάστημα. Η δημοσιογράφος, μάλιστα, που ήταν και συγγραφέας 16 βιβλίων, έγραψε ένα για τον Αλέξανδρο. Το Un Uomo, το Ένας Άνδρας. Δεν θα μπούμε στα εσωτερικά αυτής της ερωτικής σχέσης. Άλλο είναι το θέμα.

 

Δεν είσαι Αλέξανδρος Παναγούλης, αλλά ο γαμάω. Ένας γαμάω. Ο Καντάφι, ο Σάχης της Περσίας, ο Μαντέλα, ο Κίσινγκερ, ο Κάστρο, κάποιο κτήνος εξουσίας είσαι. Και σου τηλεφωνεί η Οριάνα Φαλάτσι για να σου ζητήσει συνέντευξη. Τι κάνεις; Το ξέρεις ότι το κορίτσι είναι σκύλα. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε χαϊδέψει. Να σου κάνει δημόσιες σχέσεις, να σου φτιάξει μια κωλομπαρίστικη συνέντευξη, δήθεν τολμηρή, όμως θα σε βολεύει. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ναι, κύριε μαλάκα, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Διότι, κύριε μαλάκα, αν γινόταν έτσι, τότε η Φαλάτσι δεν θα ήταν η Φαλάτσι, αλλά μια Τσατσάτσι. Λοιπόν;

 

Τι κάνεις όταν γνωρίζεις ότι η Φαλάτσι θα παίξει το δικό της παιχνίδι, όχι το δικό σου το προσωπικό ή της χώρας σου, του κόμματος σου, της ιδεολογίας σου, της θρησκείας σου, ό,τι μοστράρεις. Λοιπόν. Τι κάνεις; Παίζεις. Αυτό κάνεις. Την χρησιμοποιείς κι εσύ την Φαλάτσι. Χρησιμοποιείς, δηλαδή, την δυναμική της για να περάσεις σ’ όλους, στους δικούς σου και τους αντιπάλους, το δικό σου εκτόπισμα.

 

Απλά πράγματα είναι αυτά. Όταν είσαι πρώτο τραπέζι πίστα στη γη δεν μιλάς μόνο με ανακοινώσεις ή διάφορους στημένους Ρουσσόπουλους; Αφού είσαι ισχυρός, αφού παριστάνεις το ισχυρό μέγεθος θα «παραδοθείς» σε μια δημοσιογράφο ολκής, όχι σε κάποια όρνιθα και θα πάρεις τα μέτρα σου για να βγεις ενισχυμένος. Αν μιλήσεις σε δημοσιογράφο της πλάκας, μεταχειρισμένο και ξεζουμισμένο, δεν θα έχει κανένα κύρος ό,τι κι αν πεις.

 

Βεβαίως και θα έχει απώλειες ο εξουσιαστής με την Φαλάτσι αντίπαλο. Ακριβώς. Αντίπαλος του είναι η κυρία. Όχι σύμμαχός σου, όχι συνεργάτης. Ούτε η κυρία ψάχνει το νταραβέρι μαζί του, όσο γαμιάς, όσο εξουσίας είναι, όποιος κι αν είναι. Να τον ξεσκίσει θέλει με τα νύχια της. Και δεν θα το κρύψει η τρελή στον άλλον.

 

Είσαι ο Χομεϊνί. Ένας ολόκληρος λαός σε προσκυνά με τη θέλησή του. Θεός είσαι. Εκπρόσωπος του ίδιου του θεού. Και η Φαλάτσι είναι δημοσιογράφος. Η δημοσιογράφος. Σε γράφω στην μουνάρα μου, μίστερ Χομεϊνί. Κι αν γουστάρεις. Η συνέντευξη θα γίνει όπως εγώ γουστάρω. Διαφορετικά τα μαζεύω και φεύγω. Χέστηκα.

 

Κι έτσι έγινε. Κανένας σεβασμός του κώλου από τη Φαλάτσι στον Χομεϊνί. Άρχισε να ρωτάει όσα ήθελε να ρωτήσει κι όταν η δουλειά στράβωσε μάζεψε τα πράγματά της, έκλεισε το μαγνητόφωνο κι έφυγε. Την άλλη μέρα, όμως, ο θεός την κάλεσε να παίξουν με τους δικούς της όρους. Πώς θα γίνει; Επειδή είσαι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός και κληρώθηκες μαζί μου εγώ η Μάντσεστερ και η Μπαρτσελώνα δεν θα παίξω στο γήπεδο σαν Μάντσεστερ και Μπαρτσελώνα; Η Φαλάτσι είμαι, κύριε Κίσινγκερ, και σε ρωτάω τώρα να μου πεις τη θέση σου για το αίσχος του Βιετνάμ.

 

Τι κάνεις ως Χένρυ; Το παίζεις Ερίκος ο Ε΄ και πλακώνεις τις μαλακίες; Απέναντί του έχει την Φαλάτσι. Έμεινε στην Ιστορία αυτό που είπε ο Χένρυ Κίσινγκερ στην Ιταλίδα: «Δεν έπρεπε να γίνει ο πόλεμος στο Βιετνάμ… Ήταν ένας οδυνηρός, ένας άσκοπος πόλεμος για τις ΗΠΑ». Θεωρείται η μεγαλύτερη γκέλα που έκανε στην καριέρα του ο Κίσινγκερ αυτή η παραδοχή του στην συνέντευξη στην Φαλάτσι, για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Τι λένε, ρε;

 

Ακόμα και σήμερα ο Κίσινγκερ ομολογεί ότι διέπραξε το λάθος της ζωής του μ’ αυτό που είπε στην Φαλάτσι. Τι λένε, ρε; Αυτό ήθελε να πει ο Χένρυ. Και δεν το είπε επειδή του το «έβγαλε» η δημοσιογράφος. Σε μας; Εντάξει, μεγάλη η Φαλάτσι, αλλά όχι και ότι πιάστηκε κορόιδο ο Ερίκος. Ήθελε να το πει, δεν του ξέφυγε. Χαίρετε.