ΟΥΤΕ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ

Το κείμενο αυτό έχει την υπογραφή του Στήβεν Αβραμίδη και γράφτηκε με αφορμή την «εθνική» επέτειο της 21ης Απριλίου 1967, για όσους δεν γνωρίζουν ημέρα που έγινε το πραξικόπημα από συνταγματάρχες χωρίς την παραμικρή αντίδραση του γίγαντα, ένας είναι ο γίγας, ο λαός. Γράφει ο Στήβεν, λοιπόν.

Τι είχε γίνει άραγε; Σηκώθηκαν τρεις μαλάκες στρατοκράτες – ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ, ότι είχαν μυαλό όσο το μέγεθος ενός κουκουτσιού καρπουζιού – και κατέλυσαν το πολίτευμα. Σίγουρα αυτά λέει η ιστορία, που θέλει καμιά χιλιάδα χρόνια μέχρι να γραφεί αληθινά για την Ελλάδα, κι αν γραφτεί ποτέ.

Βέβαια από την μια λέμε για χουντικούς κι αντιδημοκράτες, αλλά από την άλλη είναι ποτέ δυνατόν τρεις ταγματάρχες να κάνουν όλο αυτόν τον χαμό; Η απάντηση είναι δυστυχώς ναι, αφού στην χώρα αυτήν, πάντα οι τίποτες γράφουν την καθομιλουμένη ιστορία. Η οποία όμως και καταντάει αληθινή, καθώς περνάει ο καιρός.

Φυσικά η ιστορία σαν βιβλίο είναι ένα αποτυχημένο προϊόν της Σόφτεξ και τίποτε άλλο. Το μόνο πράμα που έχει αξία στην Ελλάδα είναι η μυθολογία. Εντάξει και η παραμυθολογία, αλλά άστο αυτό.

Εγώ ξέρω τα πολύ απλά: Όπως ο κάθε πολίτης είναι υπεύθυνος για τους μαλάκες που τον κυβερνούν διότι τους ψηφίζει, έτσι είναι υπεύθυνος και για το πολίτευμα που έχει. Και η χούντα ήταν επιταγή του κωλολαού αυτουνού, κι ας μην την ψήφισε ποτέ. Γιατί; Διότι απλά δεν αντέδρασε στο πολίτευμα που του φέρανε. Ποιοί; Ε, όλοι λένε σήμερα ότι η χούντα ήταν αμερικανόφερτη. Εδώ συμφωνούν όλοι οι μαλάκες οι συστημικοί. Ειδικά όταν χάθηκε η μισή Κύπρος.

Εγώ όμως λέω άλλα. Ότι η χούντα ήταν επιλογή όλων αυτών που κόπτονται για τα αγάλματα των αρχαίων. Ελληνική επιταγή ήταν η χούντα κι απλά η πλανηταρχία, θάταν κι αυτή σούπερ μαλακισμένη αν δεν την εκμεταλλευόταν. Διότι η πλειοψηφία των Ελλήνων, είναι απλά κοινοί Παττακοί και Ντερτιλήδες. Δηλαδή βλάκες, τεμπέληδες, δημόσιοι υπάλληλοι και βασανιστές όταν βρεθούν σε κατάλληλες συνθήκες μάζας. Αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας και κλεφτουριάς, που σαν αγαθά ζουν και βασιλεύουν. Περιττό να αναφέρω σύγχρονα παραδείγματα από φυλακές, νομολογίες κι εκφάνσεις αρχιεπισκόπων.

Και το ποτάμι ήταν δυνατό τότε. Κάθε βράδυ έσπαγε η Αθήνα. Ο κόσμος ήταν κουρασμένος μετά την δολοφονία του Λαμπράκη από το καθεστώς του εθνάρχη Καραμανλή αλλά και μετά την ψηφοφορία που είχε φέρει την ΕΔΑ σε περίοπτη θέση. Ήταν κι αυτός ο κομουνιστικός κίνδυνος, οπότε σιωπηρά τα ζώα φέρανε το φίδι, τον πίθηκο και τον αετό. Και μια χαρά γράφτηκε και η ιστορία όλων αυτών που ήτανε στα μακρονήσια και στις γυάρους, ενώ οι άλλοι – ΟΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ – απολάμβαναν τα τσάμικα της Δέσποινας.

Σαν σήμερα λοιπόν, δεν έγινε και κάτι. Ήταν τόσο βαρειά η χούντα, που όσοι υπέγραφαν ένα κωλόχαρτο, αμέσως ήταν ισότιμοι των άλλων, που απλά θέλανε να την βγάλουν. Ονόματα; Πάρα πολλά, αλλά ας μην θίξουμε σημερινούς αριστερούς ή δεξιούς. Η ιστορία, η κανονική μιλάω, δεν ασχολείται με μαλακίες. Για την Ελλάδα μιλάνε και τα έργα της.

Οπότε να ζούμε και να θυμόμαστε τα παιδάκια με τα ξύλινα σπαθάκια, διότι σαν Ελλάδα ούτε κανονική χούντα μπορέσαμε να φτιάξουμε. Μια γιαλαντζί κατάσταση με την «Αυγή» τυλιγμένη μέσα στον «Ελεύθερο Κόσμο» και τον περιπτερά πληροφοριοδότη του συστήματος. Κι ας ζήσουμε στο παραμύθι ότι ο λαός κάποια στιγμή βαρέθηκε και αποτίναξε τη δικτατορία διότι ήθελε ξανά την δημοκρατία. Ενώ σήμερα, ακόμα δεν έχει βαρεθεί. Στο προτεκτοράτο μάλλον τα πάντα είναι αποτέλεσμα του βαριέμαι.

Διαβάστε ακόμα:

Από τον χουντικό στον αντιστασιακό