ΟΤΑΝ ΣΤΗ ΧΟΝΤΡΗ ΠΛΑΚΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ

Βγαίνει ο Χοντρός και λέει: «Ψηφίστε εμένα κι όχι τον μαλάκα τον Λιγνό, με τον οποίο είμαστε δίδυμο στο σινεμά». Θα πέσει γέλοιο; Σίγουρα. Το γέλοιο, όμως, πάει περίπατο παρ’ ότι χοντραίνει η πλάκα όταν στο μπαλκόνι, στην πραγματικότητα κι όχι στο πανί, ο Χοντρός ή, ο Λιγνός, ο ψηλός ή, ο κοντός, ο όποιος με όποιον, προσπαθούν να πείσουν ότι αυτοί θα λύσουν όλα τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.

Το μαράζι του ως ενεργού πολίτη είναι ότι με τους πολιτικούς δεν το διασκεδάζω καθόλου. Πρόκειται, βέβαια, για μια γνήσια κωμωδία, πιο σωστά φαρσοκωμωδία, έργο βουτηγμένο στην αφέλεια και στη συνειδητή υποκρισία με έντονα τα στοιχεία της εξαπάτησης και της άγνοιας σε όλους τους ρολίστες, όμως τούτο το γελοιωδέστατο σκηνικό με τίποτα δεν κατεβάζει ευθυμία στην πλατεία.

Το θέατρο είναι τέχνη. Υπακούει σε κανόνες, έχει απαιτήσεις από τον ποιητή, είτε στήνεται τραγωδία, είτε κωμωδία. Δεν γίνεται, όμως, δουλειά μονάχα με μαλακίες. Όταν, δηλαδή, μαλακίζονται όλοι μαζύ πάνω στη σκηνή. Ομιλούμεν βέβαια πολιτικά, έστω κρίνοντας με οπτική δραματουργική. Και ως φαινόμενο είναι άξιο επισημάνσεως αυτό που παρατηρείται.      
 

Από το φόβο μήπως καταδικαστούν ως… αντιδημοκρατικά ρεμάλια, ως φασίστες του κερατά και τα πιο φωτισμένα μυαλά του πλανήτου αποφεύγουν να ξεφτυλίσουν τις εκλογές, τουτέστιν τη μακράν πλέον ξεφτυλισμένη μαζική και λαϊκή του κώλου τα εννιάμερα εκδήλωση του κοινωνικού γίγνεσθαι στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο.

Φοβερό, ε; Από επώνυμους και ξεχωριστούς κρίνονται σήμερα τα πάντα, τέχνες, επιστήμες, οικονομία, παιδεία, αθλητισμός, κάθε σοβαρό μέγεθος. Εκτός από την πολιτική, που πακέτο έχει παραδοθεί στην κρίση της ψήφου του λαού.