ΕΡΑΣΤΕΣ ΜΕ ΧΑΠΙ ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ

Λέγαμε για τα χάπια, σ’ ένα κείμενο με τίτλο ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ…  Για το νέο κόλπο. Τρακάρει την τουρίστρια στο μπαρ, την φλερτάρει κι αυτή του λέει «είσαι πολύ βιαστικός…». Και ο άλλος, παιδί της εποχής του, της χαπόβιας εποχής με τα αντισυλληπτικά, αντικαταθλιπτικά, αντιπαχυντικά, ναρκωτικά, αγχολυτικά, σκέπτεται: «Φταίω εγώ να της ρίξω στο ποτό της το χαπάκι;…».

Το χαπάκι που θα την παραλύσει, θα της κάμψει κάθε αντίσταση και παθητικά θα δεχθεί την ερωτική επίθεση του αγοριού. Και ρωτάω εγώ. Τι;

Είναι θύμα, όπως η ανυποψίαστη τουρίστρια, και ο Έλλην πολίτης, που σαν όρθιος μαλάκας, χωρίς χάπι, έπεσε για χρόνια σε ύπνο βαθύ, και τελικά άνοιξε τα μάτια μετά τις εκλογές 2009 για να διαπιστώσει, τι; Πως ήταν χειροπόδαρα δεμένος να υποστεί ξύπνιος το χειρουργείο του μνημονίου.

Να πεις, ας το δεχθούμε αυτό, ότι οι πρωθυπουργοί μας ήταν μάγοι. Είναι μια δικαιολογία αυτή. Παραμυθιάστηκε ο κόσμος, μαστούρωσε από το χάπι των πολιτικών, που μιλούσαν από το μπαλκόνι λες και απευθυνόντουσαν στην γκόμενα.

Τι λέγανε στον κόσμο; Ότι ο ελληνικός λαός είναι μέγας, σπουδαίος, περήφανος, και αδικημένος. Ουδείς είπε ότι ο λαός για να προκόψει πρέπει να δουλέψει. Και η χώρα να οργανωθεί. Ότι δεν θα πιάσουμε τα λεφτά μας αν δεν πέσει σχεδιασμός, προγραμματισμός.

Τι μας λες, ρε; Δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά. Ρίξε το χάπι στο drink να φτιαχτούμε, μεγάλε.