Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

Φοβερά πράγματα. Πήγα στο καφενείο που κάνουν πιάτσα οι οικοδόμοι και μίλησα με τρεις κτίστες. Παιδιά, σας θέλω, να σηκώσουμε έναν τοίχο στο κτήμα μου, καμμία δεκαπενταριά μέτρα μήκος και διόμισυ ύψος. Συμφωνήσαμε. Πράγματι την επόμενη ημέρα οι άνθρωποι ήταν συνεπείς στο ραντεβού μας, για να ξεκινήσουν τη δουλειά.

Φοβερά πράγματα. Πέρασε ημέρα χωρίς να κάνουν τίποτα. Οι άχρηστοι. Μαλώνανε. Για ποιο λόγο; Είχανε τα δικά τους. Τα προσωπικά τους.

Ρε, παιδιά, με τη δουλειά τι θα γίνει; Εγώ για τον τοίχο σας φώναξα, όχι για να σας βλέπω να τσακώνεστε. Κι όμως… Πέρασε μια μέρα ακόμα χωρίς να βάλουν μπροστά το έργο.

Πληρώνω τους βουλευτές. Πληρώνω και τα κόμματα τους. Γιατί; Να κάνουν μια δουλειά, όχι να βρίζουν οι μεν τους δε. Τι κόλπο είναι αυτό! Το να λες κάθε μέρα, να λες και να μην κάνεις τίποτα άλλο, δεν βγαίνει τίποτα. Φοβερά και αηδιαστικό. Να μην εργάζονται, να μην παράγουν και να λένε ότι …αγωνιζόμαστε.

Ρε, τον τοίχο πότε θα τον κτίσετε; Με κυττάνε περίεργα και οι τρεις κτίστες. Ποιον τοίχο, αφεντικό; Ρε, τον τοίχο! Γι’ αυτό σας φώναξα, το ξεχάσατε; Α! Τον τοίχο λες…, ναι, ο τοίχος. Και μου εξήγησαν. Ότι για τον τοίχο πέφτουν τα μπινελίκια τους. Επειδή πρέπει να γίνει ωραίος τοίχος έχουν τις διαφωνίες τους και γι’ αυτό αλληλοβρίζονται.

Διαβάστε ακόμα:

Αν, τελικά, ενεργοποιήσουν το σχέδιο