ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Με το καράβι από την πατρίδα του την Μάνη έφθασε στον Πειραιά ο 11χρονος Παναγιώτης Μελάς, ο μέχρι χθες βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων (φωτό), που ανεξαρτοποιήθηκε αφού τον μπλέξανε σε υπόθεση δωροδοκίας. Η συνάδελφος του βουλευτίνα Σταυρούλα Ξουλίδου είπε φόρα παρτίδα ότι ο Μελάς τα πήρε, εγώ δεν τα πήρα τα 3 εκ. που μου προσέφεραν για να ψηφίσω πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Δεν υπήρχε άλλη συγκοινωνιακή σύνδεση Μάνης και Πειραιά όταν ο πιτσιρικάς Παναγιώτης ήρθε στο μεγάλο λιμάνι. Ένας ακόμα Μανιάτης στον Πειραιά, που γιατρός πια, το 1986 μπήκε στη Βουλή όταν κατέλαβε τη θέση του Ανδρέα Ανδριανοπούλου, που εξελέγη δήμαρχος. Η μανιάτικη κυριαρχία στον Πειραιά επιβεβαιώθηκε στις εκλογές του 2000 όταν εκλέχτηκαν τρεις βουλευτές της ΝΔ, Μιχαλολιάκος, Μελάς και Μαντούβαλος.

Ας ξεχάσουμε αυτά που λέει ο Μελάς, ότι το κόμμα του όφειλε να τον ενημερώσει για την «δωροδοκία» του, γι’ αυτή την αισχρή συκοφαντία.

Να μιλήσουμε για τα «Μανιάτικα» του Πειραιά. Για τους Μανιάτες που μετά τους Υδραίους και τους Χιώτες πρωτοεγκαταστάθηκαν στον Πειραιά, όπως αναφέρει στο βιβλίο του Εκ Πειραιώς ο Διονύσης Χαριτόπουλος.

«Στα Μανιάτικα επικρατεί μια απατηλή ηρεμία που δεν συναντάς σε καμία άλλη συνοικία του Πειραιά, που οι άνθρωποι μιλάνε δυνατά, γελάνε, κάνουν παρέα, τσακώνονται, τα ξαναφτιάχνουν και πάλι φίλοι είναι.

Στα Μανιάτικα δεν έχει γέλια, τραγούδια και ελαφρότητες, όλοι είναι σκυθρωποί και τσιτωμένοι και η κάθε ήσυχη ημέρα που περνάει μοιάζει εύθραυστη εκεχειρία σε εμπόλεμη ζώνη. Αγέλαστοι άνθρωποι, αυστηροί, χωρίς φόβο και έλεος, πέτρινοι σαν τον φοβερό βραχότοπο που εγκατέλειψαν για να βρεθούν στριμωγμένοι σε ένα καμαράκι με τσίγκια η πισσόχαρτα στη σκεπή, σε μια αυλή με άλλες δυο τρεις οικογένειες. Σα να μην έφτανε που έφεραν τις παλιές έχθρητες από την Μάνη.

Κάθε μανιάτικη οικογένεια έχει έναν ανοιχτό τάφο που δεν λέει να γεμίσει, σε καμιά εκκλησία στον Πειραιά δεν γίνονται τόσες κηδείες και τόσα μνημόσυνα σαν την Παναγία την Οδηγήτρια. Μετά από αιώνες πολέμων και σφαγών δεν έχουν καταλαγιάσει τα αίματα να μπουν σε ειρήνη με τον υπόλοιπο κόσμο και μεταξύ τους, και αν οι υπόλοιποι άνθρωποι εύχονται έναν γαλήνιο, ήσυχο θάνατο στα γεράματα, για τους Μανιάτες θεωρείται σχεδόν ταπεινωτικός: «Αν αποθάνει και κανείς ασκότωτος – τον κλαίσι – ασκότωτον, αμάτωτον, αδίκιωτον – τον λέσι».

Το αίμα ζητάει αίμα».

(Εκ Πειραιώς, Εκδόσεις Τόπος, 210.82.22.835)

Διαβάστε ακόμα:

Με μπαλτά ο Μπαλτάκος κατά της ΝΔ