ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΛΥΝΑΝ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΟΠΛΑ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Κάποτε, κι όταν λέω κάποτε εννοώ τουλάχιστον πριν από εκατό χρόνια, οι πολιτικοί έλυναν τις διαφορές τους και με τα πιστόλια. Στις 18 Ιουνίου, σα σήμερα το 1904, ο υπουργός Παιδείας Σπυρίδων Στάης κάλεσε σε μονομαχία τον βουλευτή Τρικάλων Κωνσταντίνο Χατζηπέτρο, μετά από έντονο φραστικό επεισόδιο στη βουλή.

Αφορμή η άρνηση του υπουργού σ’ ένα φίλο του βουλευτή να παραχωρήσει θέση καθηγητή Ανατομίας. Παρά τις προσπάθειες του τότε πρωθυπουργού να τους συμβιβάσει, οι μονομάχοι δεν άλλαξαν γνώμη κι αφού υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους, ανέβηκαν στις άμαξες τους για να πάνε στο σημείο της αναμέτρησης, ένα χωράφι στην περιοχή της Νέας Χαλκηδόνας, όπου τους περίμεναν οι μάρτυρες.

Ο Στάης που ήταν πιο έμπειρος σκοπευτής αναδείχθηκε νικητής με μια σφαίρα στην καρδιά του βουλευτή. Το περιστατικό σχολιάστηκε δυσμενέστατα από τις εφημερίδες της εποχής.
«Ιδού ο ατυχής Χατζηπέτρος, θύμα του κοινοβουλευτισμού της Ελλάδος. Υπήρχεν ο εκλογεύς οπισθέν του, ο οποίος με όλην την τυρρανικήν κυριαρχίαν του εκλέγοντος επίεζε τον βουλευτήν. Ο βουλευτής έτυχε να ήνε φιλότιμος, να ήνε εξ εκείνων εις τους οποίους αι υποθέσεις των εκλογέων είνε ζήτημα φιλοτιμίας, αυστηρώς εδηλούμενον και η αποτυχία μιας αιτήσεως ώθησε την φιλοτιμίαν αυτήν μέχρι δεινών ύβρεων προς έναν άρχοντα της Πολιτείας, έναν υπουργόν».

Την επομένη, στις 19 Ιουνίου, η «Ακρόπολις» του Βλάση Γαβριηλίδη, στο κύριο άρθρο της έγραφε: «Ο βασιλεύς έπρεπε να πάρει το μαστίγιον, εάν ήτο βασιλεύς τηρητής του Συντάγματος και των νόμων, εις χείρας του και να είπη εις τοιούτους συμβούλους του Στέμματος οίτινες παραβιάζουν αυτούς τους νόμους, μονομαχούν και σκοτώνουν ανθρώπους:

-Είσθε κύριοι δια τας φυλακάς και όχι δια θέσιν υπουργών».

Αντίθετα, ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής ήταν πιο συγκαταβατικός απέναντι στον Στάη:
«Χύνω δάκρυα μαζί σας μπρος στου θύματος το μνήμα,
όμως κλαίω και το Στάη, δεύτερον της μοίρας θύμα.

Κλαίει κι ο φονεύς εκείνος
Τον νεκρό τον δυστυχή
Και δεινός σπαράζει θρήνος
Κάθε πέτρινη ψυχή».

Δυόμισι μήνες νωρίτερα, στις 4 Φεβρουαρίου 1904, στήθηκε μια άλλη μονομαχία, του υπουργού Στρατιωτικών Κωνσταντίνου Σμολένσκη με τον βουλευτή Ιωάννη Λιμπρίτη. Αιτία και πάλι μια πολιτική αψιμαχία τους στη Βουλή. Η μονομαχία έγινε στο Μπραχάμι, αλλά δεν είχε αιματηρό αποτέλεσμα, αφού αστόχησαν και οι δύο.

Το 1914, ακόμα και ο πρωθυπουργός Γ. Θεοτόκης κλήθηκε να μονομαχήσει με τον βουλευτή Κ. Ζαβιτσιάνο. Κανείς, όμως, από τους δύο δεν εμφανίστηκε στον τόπο της μονομαχίας, με συνέπεια αυτή να σχολιαστεί ως... κοκορομαχία.

Διαβάστε ακόμα:

Μήπως νοσταλγήσουμε τον George