ΤΟ ΛΑΜΟΓΙΟ ΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Εδώ και μήνες ουρά κάνουν έξω από τον Σύριζα τα λαμόγια που εδώ και 40 χρόνια την έχουν χοντροβρεί με την πολιτική και δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τις ρεφες. Ό,τι λέω. Τι να κάνουν εκεί στο Σύριζα, δεν μπορούν να τους δώσουν σ’ όλους φανέλλα.

Είπαμε στον Σύριζα ότι δεν είμαστε πια το κομμα-κλαμπ, του 4%, θέλαμε δεν θέλαμε μπήκαμε στο λούκι του πρωταθληματισμού και ήταν απαραίτητο να κάνουμε ανοίγματα σε πασοκατζήδες, σε διάφορους ψευτοαριστερούς. Μιλάμε για τον κόσμο του παρακράτους στην κομματοκρατία, για τα λαμόγια τα ποστάτα, που έχουν πόστα σε σωματεία, σε ομοσπονδίες, συνδικαλιστές, γενικά παρατρεχάμενους πρώην υπουργών, ένα σωρό ομαδάρχες, επιλοχίες στο Λαμογιστάν.

Ο Σύριζα, βέβαια, έχει κατεβάσει ρολά. Τέλος, είπανε. Δεν θέλουμε άλλους. Δεν χωράνε άλλοι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το λαμόγιο είναι και το πρώτο βαρόμετρο. Το λαμόγιο, δηλαδή ο επαγγελματίας στην κομματική πιάτσα, που αλλάζει κόμμα, που ψάχνεται σ’ άλλο κόμμα, έχει ένστικτο. Είναι λαγωνικό. Μυρίζει. Ξέρει που θα γείρει η παλάτζα. Και, βέβαια, πάει πάντα προς την νικητή.

Σπάνια πέφτει έξω το λαμόγιο. Έξω πέφτουν οι μαλάκες, τα κορόϊδα. Αυτοί που δεν είναι σε θέση να προβλέψουν ότι τουμπάρει η δουλειά στην πολιτική.

Τι έγινε μετά το 1974; Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε σα φορέας της σοσιαλιστικής αλλαγής με 13% και επειδή είχε δυναμική στρατολόγησε δίπλα στους αντιστασιακούς της χούντας και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου όλη τη σαβούρα του λαμογιστάν επί δεξιάς. Γιατί αυτοί κτύπησαν την πόρτα του ΠΑΣΟΚ; Επειδή φαινόταν ότι ήταν η νέα δύναμη.

Το ίδιο και σήμερα γίνεται. Έγινε, δηλαδή, με τον Σύριζα, που φράκαρε από λαμόγια της πιάτσας και κατέβασε τις αλυσίδες στην πόρτα του μαγαζιού. Όχι, άλλοι.

Διαβάστε ακόμα:

Ελα, ρε Τσίπρα, παίξε μπάλλα!