O ΓΕΡΙΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΕΑ ΚΟΛΠΑ

Γράφει η Amodini Κωστάκη

Οταν στη Νίκαια του 70% και βάλε ΟΧΙ, ακούς αριστερούς, που εργάστηκαν γι' αυτό το ΟΧΙ, ν' αναρωτιούνται από μόνοι τους «και τώρα τι λέμε σ' αυτόν τον κόσμο ως εναλλακτική στο ευρώ;» χωρίς να παίρνουν απαντήσεις από πουθενά... πέρα από γενικόλογες μαρξιστικές-λενινιστικές ατάκες, τότε ξέρεις πως βρίσκεσαι σε απολιθωμένο δάσος!

Οταν οι ίδιοι, που νιώθουν προδομένοι από τις κυβερνητικές επιλογές, ψάχνουν να βρουν τα πατήματα τους πολιτικά και συνεχίζουν να θεωρούν το 61% του OXI πανελλαδικά, ως έκφραση «...λαικού κινήματος το οποίο χρειάζεται να αξιοποιήσουμε για να μην πάει χαμένο» , απορώ πως κανείς τους δεν σκέφτεται το απλό: Αν εγώ ο αριστερός Συριζαίος, ο αγωνιστής, νιωθω ότι η κυβέρνηση που ψήφισα με πούλησε, τότε πως νιώθει αυτός που ψήφισε Σύριζα ή Ανελ, γιατί δεν είχε άλλο τρόπο να εκφράσει το πόσο έχει πληγεί από τα μνημόνια;

Είστε σοβαροί όταν πιστεύετε ότι ο κόσμος που είπε ΟΧΙ είναι η..."μαγιά" που θα βγει στους δρόμους να κινητοποιηθεί κατά του 3ου μνημονίου;

Οσοι πίστεψαν ότι η μεγάλη διαδήλωση για το ΟΧΙ, όπως και οι αρκετά μεγάλες για το ΝΑΙ, σήμαιναν κάτι παραπάνω από μια στιγμή μέσα στον χρόνο, γελιούνται. Από την εποχή των Αγανακτισμένων είναι φανερό ότι η εποχή της μαζικότητας τέλειωσε: είμαστε στην εποχή των ομάδων, των τοπικών συλλογικοτήτων, που δρουν με συγκεκριμένο στόχο και σε τομείς που αγγίζουν άμεσα τις ανάγκες του κόσμου και που, κυρίως, προσφέρουν ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ σε καθημερινά προβλήματα!

Οι απλοί πολίτες, γέροι και νέοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, δεν ενδιαφέρονται για τον μαρξισμό-λενινισμό, ούτε για την ορολογία των παλιών κιταπιών και τις αναλύσεις αυτού του προτύπου. Ενδιαφέρονται για ανθρώπους που θα τους δώσουν λύσεις άμεσες και πρακτικές και θα τους στηρίξουν στο να έχουν μια όσο γίνεται καλύτερη ζωή κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες.

Σε τελική ούτε αν θα πληρώνουν σε ευρώ-δραχμές ή γρόσια ή αυγά Τουρκίας τους πολυνοιάζει, φτάνει να μπορούν να επιβιώνουν, να ζουν σαν άνθρωποι. Η άκρατη πολιτικολογία έκανε τους Ελληνες να χάσουν την μπάλα. Η μπάλα όμως είναι εδώ: Κανένας δεν είχε Plan A ούτε Plan B ούτε Plan C...

Οσοι έκαναν κουμάντο επί 40 χρόνια λειτούργησαν πελατειακά, το 6μηνο διάλειμμα Σύριζα-Ανελ μόνο φωτεινό δεν υπήρξε. Επαιξε με το θυμικό των Ελλήνων στα γνωστά πασοκικά μονοπάτια: ελπίδα, εθνική περηφάνεια, αγώνες, ήρωες, στην πράξη τα δείγματα γραφής ήταν αυταρχικά, αντιδημοκρατικά, από τα πάνω και τελικά... με βασανιστικά αργά βήματα οδηγηθήκαμε σ' ένα χειρότερο συμβιβασμό από πριν, δεμένοι χειροπόδαρα.

Αυτό είναι απελπιστικό από μόνο του, είτε το συνειδητοποιούν οι Αριστεροί είτε όχι. Και η απελπισία, η απόγνωση δεν οδηγεί σε κινητοποίηση αλλά σε ψυχοφάρμακα, παραίτηση, αδιαφορία και γράψιμο της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όπου δεν πιάνει μελάνι! Στον επόμενο τόνο οδηγεί στον φασισμό τους μικροαστούς, που είναι πάντα έτοιμοι ν'αγκαλιάσουν νέους σωτήρες. Και σε καταστροφικές και συχνά μάταιες συγκρούσεις, αυτούς που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν πια.

Δεν είναι αυτή η κοινωνία που θέλω να ζω.

Για να ζω σε μια κοινωνία που θα με εμπνέει χρειάζομαι διαφορετικό Λόγο! Χρειάζομαι δημιουργικές ιδέες και όχι μόνο αντιδραστικές και αντιστασιακές κορόνες. Χρειάζομαι σχέδιο, χρειάζομαι λύσεις, χρειάζομαι μεθόδους που θα με στηρίξουν στην καθημερινότητα μου και θα με βοηθήσουν να κάνω πράγματα ΜΑΖΙ με τους άλλους, που να μεταμορφώνουν ριζικά την ζωή όλων μας και την εικόνα μας για τον κόσμο.

Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους παλιούς τρόπους. Ο γέρικος σκύλος της αριστεράς χρειάζεται να μάθει καινούργια κόλπα, όσο δυσκολο και αν είναι, αλλιώς πάει για ευθανασία, όπως ακριβώς σχεδίασαν οι βροντόσαυροι των Corporations και τα "γεράκια" σ' όλο τον πλανήτη.

Διαβάστε ακόμα:

Ο φουμαδόρος δεν είχε βαθιές τσέπες