ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΜΑ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ!

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Κάτω από άλλες συνθήκες και εννοώ τις συνθήκες του 1965, ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν θα είχαν πάρει τη ρετσινιά του αποστάτη που θα τους συντρόφευε σε όλη τους τη ζωή. Είδατε τι έπαθε ο Μητσοτάκης.

Αποστάτη τον ανεβάζουν και αποστάτη τον κατεβάζουν οι κεντρογενείς 52 χρόνια από τότε που μαζί με άλλους βουλευτές αποσκίρτησαν από τη λαϊκή εντολή των εκλογών του 1964 και σε συνεργασία με ένα κομμάτι της δεξιάς αντιπολίτευσης στήριξαν άλλες κυβερνήσεις κόντρα στην νόμιμα εκλεγμένη του Γεωργίου Παπανδρέου.

Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Λαφαζανικοί. Απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, αρνούμενοι να ψηφίσουν τη νέα συμφωνία με τους δανειστές. Κανονικά η κυβέρνηση θα έπεφτε με πολύ πάταγο μάλιστα, καθώς είχε απωλέσει τη δεδηλωμένη, στηρίχθηκε, ωστόσο από δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ψήφισε τις συμφωνίες και τα μνημόνια και στη συνέχεια ...έπεσε.

Κανείς, όμως δεν διανοήθηκε να μιλήσει για αποστάτες ίσως γιατί οι εν λόγω είχαν έτοιμη την απάντηση. Πώς είναι αποστάτες αυτοί που αποσκίρτησαν από τις προεκλογικές δεσμεύσεις και το κομματικό πρόγραμμα για το οποίο είχαν πάρει τη λαική εντολή. Κατά τη Βικιπαίδεια, η αποστασία (προερχόμενη από τις λέξεις από και στάσις, δηλαδή κατα λέξη, απομάκρυνση) είναι όρος που περιγράφει την αποκήρυξη εκ μέρους ενός ατόμου της θρησκείας του, ειδικά όταν θεωρείται ότι υποκινείται από ποταπά κίνητρα.

Από τεχνικής άποψης, κατά τη χρήση του όρου στην Κοινωνιολογία χωρίς την υποτιμητική απόχρωση του όρου, ο όρος αναφέρεται στην αποκήρυξη και την άσκηση κριτικής ή εναντίωσης προς την θρησκεία στην οποία ανήκε προηγουμένως το άτομο. Στην παλιότερη Δυτική φιλολογία, ο όρος αναφερόταν τυπικά στους βαφτισμένους Χριστιανούς οι οποίοι εγκατέλειψαν την πίστη τους.

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, αποστατεί κανείς όταν προηγουμένως βρίσκεται υπό καθεστώς βίας, ενώ σε αντίθετη περίπτωση επαναστατεί. Πολλά θρησκευτικά κινήματα θεωρούν την αποστασία ως φαυλότητα, αμαρτία, ως διαφθορά της αρετής της αγνής πίστης με την έννοια ότι όταν απωλεσθεί η πίστη το επακόλουθο είναι η αποστασία.

Εν τούτοις, τα περισσότερα άτομα που μεταστρέφονται σε μια νέα θρησκεία μπορεί επίσης να θεωρηθούν αποστάτες από την άποψη της προηγούμενης πίστης τους. Από την άποψη, πολλές πολιτικές πράξεις έχουν τα χαρακτηριστικά της αποστασίας ,ωστόσο σπάνια οι πρωταγωνιστές τους αποκαλούνται αποστάτες.

Παράδειγμα, η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από την ομάδα Σαμαρά δεν χαρακτηρίστηκε αποστασία παρότι ήταν, σύμφωνα με όλες τις ερμηνείες. Αλλά ούτε η αποσκίρτηση της ομάδας Κ. Στεφανόπουλου το 1985 από τη ΝΔ θεωρήθηκε αποστασία. Αρσένης και Τσοβόλας έκαναν δικά τους κόμματα χωρίς να κατηγορηθούν ότι αποστάτησαν από το ΠΑΣΟΚ.

Κάθε εποχή έχει τους αποστάτες της αναμφίβολα, αλλά και τους αξιολογητές της. Οι σημερινοί αποστάτες είτε μιλάμε για τους τσιπρικούς είτε για τους λαφαζανικούς, έχουν πέσει σε πιο επιεικείς επιτηρητές, αυτό είναι αλήθεια.

Διαβάστε ακόμα:

Απίθανα παραμύθια ενόψει των εκλογών