ΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ!
Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης
Μέχρι πρότινος όποιος αναζητούσε ένα παράδειγμα ακυβερνησίας κατέφευγε στη λεγόμενη ιταλοποίηση της πολιτικής ζωής. Και εννοούσε την κυβερνητική αστάθεια που είχε δημιουργήσει τη δεκαετία του 1990 η επιχείρηση «Mani pulite» («Καθαρά χέρια») της ιταλικής Δικαιοσύνης, η οποία είχε ανατρέψει όλο το μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό και ξεθεμελιώσει το πολιτικό σύστημα στη γειτονική χώρα.
Οι πρωθυπουργοί (Τζ. Αμάτο, Κ. Τσιάμπι, Σ. Μπερλουσκόνι, Λ. Ντίνι, Ρ. Πρόντι και Μ. ντ’ Αλέμα) άλλαζαν σαν τα πουκάμισα ανά έτος ή διετία και οι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν διαλυθεί. Το κράτος, όμως, λειτουργούσε. Η Ιταλία έχει καλή παράδοση στη δημόσια διοίκηση, αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Η υπαλληλική ιεραρχία δεν δίνει λογαριασμό στους πολιτικούς αλλά μόνο στους νόμους της χώρας και ο πολίτης ελάχιστα ή και καθόλου αισθάνεται στην καθημερινότητα του το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας. Τουτέστιν οι υπάλληλοι του κράτους τον εξυπηρετούν ανεξάρτητα αν έχει ή όχι μπάρμπα στην Κορώνη. Από την άποψη αυτή η όποια πολιτική αστάθεια δεν έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή του πολίτη.
Αντίθετα, η πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα, αυτό που οι ξένοι ονομάζουν ελληνοποίηση έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ακυβερνησίας. Ή, για να ακριβολογώ της διάλυσης του κράτους. Ακόμη και η παραμικρή υπηρεσιακή πράξη πρέπει να έχει την έγκριση του υπουργού λες και ο υπουργός ξέρει περισσότερα από τον τμηματάρχη ή τον διευθυντή.
Απλούστατα, ο υπουργός υποπτεύεται τον υπάλληλο ότι τα πιάνει και δεν του δίνει αρμοδιότητες. Ύστερα, για ευνόητους λόγους, θέλει να πουλήσει αυτός την εξυπηρέτηση στον πολίτη.
Σωροί τα προς υπογραφή έγγραφα στο γραφείο του και τίποτε δεν λειτουργεί, είτε έχουμε κανονική κυβέρνηση είτε υπηρεσιακή. Πολλά κόμματα είχαν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα τους την καθιέρωση μόνιμου υφυπουργού από την δημοσιουπαλληλική ιεραρχία, αλλά κανείς δεν το προχώρησε.
Ίσως ήταν η λύση για να μην εξαρτάται κανείς από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά ποια κυβέρνηση το θέλει;
Διαβάστε ακόμα: