ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΩΝ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ

Μιλάω σαν ο τίποτας. Δεν είμαι κάτι, δεν είμαι κάτι άλλο, παρά ένας τίποτας. Ένας ανύπαρκτος. Ξεκίνησε η Ρωσία τους βομβαρδισμούς στη Συρία κι εγώ από το θόρυβο των
αεροπλάνων κλείνω τα αυτιά μου σ' ό, τι λέει ο Πούτιν. Ότι αποφάσισα να βαρέσω τα καριόλια τους τζιχαντιστές.

Δεν μ' ενδιαφέρει τι λέει ο Πούτιν. Αυτό που έχει σημασία για μένα τον τίποτα, τον κανέναν, είναι ότι ένας άνθρωπος, ο Πούτιν στήνει μια κόλαση φωτιάς εκτός έδρας. Νόμιμα. Δημοκρατικά. Με απόφαση της ρωσικής Βουλής. Και μετά από αίτημα του άλλου καθάρματος, του Ασάντ της Συρίας.

Αυτός είναι ο κόσμος. Αυτός που ήταν πάντα. Τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα. Ο ισχυρός κάνει ό, τι γουστάρει. Ό, τι τον συμφέρει. Και πουλάει δίκαιο. Βέβαια. Για το καλό επεμβαίνει στη Συρία η Αμερική του Ομπάμα, όπως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν η Αμερική του Μπους.

Είπαμε. Τίποτα δεν άλλαξε, από την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα και πιο πίσω του Αλκιβιάδη και του Ξέρξη.

Τζιχαντιστές. Τι σόι πράμα είναι τούτο. Ένα λες. Δεν ξέρω. Είμαι ο τίποτας, ο δεν υπάρχω, ο και να υπάρχω δεν με υπολογίζει κανένας, γι' αυτό δεν μιλάω. Ό, τι κι αν πω είναι σε βάρος μου. Δεν μιλάω. Δεν ξέρω.

Τζιχαντιστές. Το ισλαμικό κράτος στη Συρία. Ξεκινάμε και βαράμε, είπαν οι Αμερικάνοι. Μπαίνουμε στο παιχνίδι κι εμείς, λέει ο Πούτιν. Και ποια είναι η εξήγηση του τσάρου; Σύντροφοι Αμερικάνοι, γιατί σας πειράζει που άρχισα να κοπανάω τους τζιχαντιστές. Ελάτε μαζύ, παρέα τα αεροπλάνα μας, να βαράνε τους ίδιους στόχους.

Είπαμε. Δεν μιλάς. Επειδή είσαι ο τίποτας. Επειδή δεν σε ρωτάει κανένας. Και επειδή δεν ξέρεις ποιο είναι το σενάριο.

Διαβάστε ακόμα:

Δεν ήταν τόσο μπάμιας ο Μαρξ