OTAN O ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ

του Ανειδίκευτου Συνεργάτη

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου χόρευε ζειμπέκικο στο Περιβόλι του Ουρανού, στην Πλάκα, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι έκανε πολιτική.

Ήταν η εποχή που οργάνωνε το ραντεβού του με την ιστορία μέσω του λεγόμενου τρίτου δρόμου και είχε βάλει σαν στόχο να εξαφανίσει της Αριστερά για να λεηλατήσει τους οπαδούς της.

Είχε φτάσει τότε στο σημείο να απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής τη φράση είσαστε η αριστερά των σαλονιών. Και εννοούσε ότι δεν μπορούσε να ήταν αρχηγός της Αριστεράς κάποιος που του άρεσε να ακούει κλασσική μουσική και να παίζει φυσαρμόνικα, ενώ επέμεινε να προτείνει ο Ύμνος στη Ζωή της Ενάτης του Μπετόβεν να γίνει ο εθνικός ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή κατά τη γνώμη του ήταν συμπεριφορά σαλονιού σε μία χώρα που το αντριλίκι παρέμενε ύψιστη πολιτική αξία και οι γνήσιοι λαϊκοί ηγέτες χόρευαν ζεϊμπέκικο, έκαναν κουμπάρο τον Τόλη Βοσκόπουλο και σιγόντο στη Ρίτα Σακελλαρίου, όταν τραγουδούσε το ιστορία μου αμαρτία μου.

Το ζεϊμπέκικο πολιτογραφήθηκε σαν ο εθνικός χορός του ΠΑΣΟΚ. Με τον Άκη Τσοχατζόπουλο να το χορεύει στα στρατόπεδα κάθε Πάσχα και τον ΓΑΠ να το καθιερώνει σαν το χορό της ειρήνης στις συναντήσεις του με Τούρκους αξιωματούχους.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά παρακολουθώντας τις χορευτικές επιδόσεις του Δημήτρη Κουτσούμπα στο 41ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, που ως γνήσιος
Ρουμελιώτης ξέρει όλους τους χορούς, χόρεψε το τραγούδι της ξενιτιάς του Μ. Θεοδωράκη, ένα βαρύ ζειμπέκικο σε στίχους Ερρίκου Θαλασσινού.

Το σποτάκι της εκδήλωσης ήταν επίσης ένα βαρύ ζειμπέκικο από το τραγούδι ήταν ψέματα των Άκη Πάνου και Στράτου Διονυσίου. Aυτό κι αν ήταν πολιτική πράξη....

Διαβάστε ακόμα:

Να αποβάλλονται όσοι ασχολούνται με αλλότρια