ΕΚΕΙΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑΝΚ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Τελειώνει ο πόλεμος πριν 72 χρόνια και ο κόσμος χωρίζεται σε δύο μπλοκ. Εμείς και οι άλλοι. Εκείνοι κι εμείς. Σύμμαχοι ενάντια στον κοινό εχθρό, τον Χίτλερ, έβαλαν κάτω το χάρτη και αποφάσισαν. Τραβώντας μία γραμμή. Απ' εδώ εμείς, απ' εκεί εσείς.

Η Ουγγαρία κληρώθηκε στο ανατολικό μπλοκ. Στο κομουνιστικό. Στο επαναστατικό. Στο λαϊκό. Κέντρο αποφάσεων στην ανατολική Ευρώπη η Μόσχα.

Το 1956, σα σήμερα στις 3 Νοεμβρίου, το σύμπαν συνελήφθη να παραμιλάει. Τα σοβιετικά άρματα μάχης μπουκάρουν στην Βουδαπέστη. Να πνίξουν την «αντεπανάσταση». Την επανάσταση κόντρα στην επανάσταση. Στο όνομα του λαού, βέβαια.

Σκοτώθηκαν χιλιάδες Ούγγροι. Αμέτρητοι τραυματίες. Εγκατέλειψαν τη χώρα τους 250.000 Ούγγροι.

Το «επεισόδιο» προέκυψε διότι δεν τράβαγε η «επανάσταση» με την καθοδήγηση της Σοβιετικής Ένωσης. Και οι Ούγγροι σύντροφοι σήκωσαν κεφάλι. Έκαναν την αντεπανάστασή τους.

Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε μετά από 12 χρόνια στην Τσεχοσλοβακία. Το είπαν ''Η Άνοιξη της Πράγας''. Σοβιετικά τανκ πάλι επέβαλαν την τάξη. Την επαναστατική τάξη. Το 1968.

Να σου πω το χυδαιότερο αίσχος. Αυτό που μπροστά του ωχριά η στρατιωτική επέμβαση των σοβιετικών, δηλαδή των Ρώσων, σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Είναι η δικαιολογία του αίσχους. Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι κομουνιστές φόρα παρτίδα ενάντια κάθε παρεκτροπής σε βάρος των λαών, από τη μια και από την άλλη ευλογούν τα τανκ που έλοιωσαν κόσμο σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία. Γιατί;
Την απάντηση την έχει δώσει ο αποδυτηριακιας πριν 187 χρόνια. Ο καρκίνος του οπαδισμού δεν βαράει μονάχα στο ποδόσφαιρο και στη θρησκεία με το παραμύθι της πίστης, της ακλόνητης, της αμετακίνητης. Και στις χαρακτηριζόμενες ιδεολογικές πλατφόρμες αν ξύσεις τη μπογιά θα φας στη μάπα τη σύφιλη του οπαδισμού.

Διαβάστε ακόμα:

Η σιδηρά κυρία της Ινδίας