ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Όλα τα σκέφθηκαν και όλα τα έταξαν οι Συριζαίοι για να πάρουν την εξουσία. Εκτός από ένα – το πιο σημαντικό. Την επαναφορά της ευτυχίας στη χώρα. Τους πρόλαβαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, προφανώς για να ισοφαρίσουν τις απώλειες από την πτώση της τιμής του πετρελαίου και δημιούργησαν το Υπουργείο Ευτυχίας. Κάτι σαν το δικό μας υπουργείο Εργασίας, θα μπορούσε να πει κανείς.

Είναι το μόνο υπουργείο που ξέρει να σκορπά ευτυχία. Επιστρέφουμε, όμως στους εμίρηδες. Δεν τους έφθαναν φαίνεται οι πολυτελείς ουρανοξύστες, το τεχνητό νησί σε σχήμα φοίνικα και το μεγαλύτερο κλειστό χιονοδρομικό κέντρο του κόσμου, τα γήπεδα γκολφ με τεχνητό τοπίο και το γιγαντιαίο τραπέζι πρωινού γεύματος και ο σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ αλ-Μακτούμ, πρωθυπουργός των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και ηγέτης του Ντουμπάι δεν ανακοίνωσε μόνο το Υπουργείο Ευτυχίας αλλά και το Υπουργείο Ανεκτικότητας. Και τα δύο μέσω Τwitter.

«Είναι το ξεκίνημα ενός νέου ταξιδιού επιτευγμάτων και προσφοράς στον λαό και ζητάμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να τον υπηρετούμε (τον λαό) και να τον φροντίζουμε» ήταν το tweet του σεΐχη Μοχάμεντ.

Ήδη πάντως η χώρα είναι αρκετά ευτυχισμένη. Στην έκθεση World Hapiness Report των Ηνωμένων Εθνών, για το 2015, κατατάσσεται στην 20η θέση, πάνω από την Βρετανία και κάτω από το Βέλγιο. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ελβετία και στο νούμερο 15 οι ΗΠΑ. Η σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Συρία βρίσκεται στην 156η θέση.

Η Ελλάδα έρχεται 102η στη λίστα με βαθμό 4,857 μονάδων, κάτω από τον παγκόσμιο μέσο όρο του 5,1. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα υποχώρησε κατά 0,891 μονάδες σε σχέση με το 2010, όταν βρισκόταν στην 70η θέση με 5,435 μονάδες.

Η Ελλάδα είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη πτώση των επιπέδων ευτυχίας στα χρόνια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δείχνει η Έκθεση Παγκόσμιας Ευτυχίας. Οι απώλειες, όμως, δεν αποδίδονται μόνο στην οικονομία, αλλά και στην κατάρρευση των κοινωνικών θεσμών.

Το μεγαλύτερο πάντως άλμα προς την ευτυχία έχουν κάνει οι κάτοικοι του Μπουτάν ενός μικροσκοπικού κρατιδίου ανάμεσα στην Κίνα και την Ινδία, στα Ιμαλάια.

Όταν το 1972, ο βασιλιάς του Μπουτάν καθιέρωσε τον όρο «Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία», σε απάντηση του όρου «Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν», οι ισχυροί ηγέτες του κόσµου, οι διεθνείς οργανισµοί, οι τράπεζες και οι επενδυτικοί οίκοι γελούσαν ειρωνικά και περιπαικτικά, µιλούσαν για το καπρίτσιο µιας χώρας που, έχοντας καταρρεύσει οικονοµικά, συγχέει το ΑΕΠ µε τις αρχές του Βουδισµού.

Το χάσµα, τότε, ήταν τεράστιο. Eκείνοι µετρούσαν τους οικονοµικούς δείκτες, που ήταν πέρα και έξω από τις επιταγές της «θεάς» οικονοµίας και ο βασιλιάς του Μπουτάν, µιας χώρας µε πληθυσµό περίπου 700.000 κατοίκους και έκταση 47 τετραγωνικά χιλιόµετρα, µιλούσε για µια σύνθετη εξίσωση που δεν θα περιοριζόταν στα στεγνά οικονοµικά στοιχεία, αλλά που θα έδινε την πραγµατική εικόνα µιας χώρας συνυπολογίζοντας και άλλες παραµέτρους.

Το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα του Μπουτάν τα τελευταία χρόνια είναι υψηλότερο από εκείνο όλων των άλλων χωρών της Νότιας Ασίας, σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας μεταξύ 2006-2014. Το γεγονός αυτό θεωρείται εντυπωσιακό για ένα κράτος που μέχρι και τη δεκαετία του 1960 ήταν μια απομονωμένη, αγροτική χώρα χωρίς νόμισμα, τηλέφωνα, σχολεία, νοσοκομεία ή δημόσιες υπηρεσίες. Ο στόχος της συνταγματικής μοναρχίας του Μπουτάν είναι όλοι οι κάτοικοι της χώρας να είναι «εξαιρετικά ή βαθιά ευτυχισμένοι» - σήμερα το ποσοστό αυτό είναι 43,4%. Στον δείκτη Ευτυχίας, συνυπολογίζονται ο ελεύθερος χρόνος, η έκταση των δασών και το αν οι άνθρωποι εκφράζουν αρνητικά αισθήματα, όπως θυμό ή φθόνο.

Διαβάστε ακόμα:

Ο μπαμπάς μας ο Ομπάμα