Η ΖΕΙΜΠΕΚΙΑ, Η ΚΟΥΜΠΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΑΧΜΕΤ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Έτσι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Από το ναδίρ στο ζενίθ και αντιστρόφως. Το 1999 που έγιναν φονικοί σεισμοί στη γειτονική χώρα, η διπλωματική προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών έδινε την εντύπωση ότι οι διενέξεις και οι εντάσεις είχαν περάσει οριστικά στο παρελθόν. Εντύπωση που ισχυροποιήθηκε με το ιστορικό ζεϊμπέκικο που χόρεψαν ο ΓΑΠ με τον Ισμαήλ Τζεμ για να καταρρεύσει, όμως, στη συνέχεια όταν οι Τούρκοι ξανάρχισαν τα δικά τους.

Η κουμπαριά του Κώστα Καραμανλή με τον Ταγίπ Ερντογάν ήταν άλλη μία άνοιξη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι Τούρκοι επιχειρούσαν τότε να ανοίξουν την πόρτα της Ευρώπης με ελληνικά κλειδιά, αλλά όταν απέτυχαν, ξαναθυμήθηκαν τον κακό εαυτό τους. Των παραβιάσεων και των εντάσεων. Το προσφυγικό μας ξανάφερε πιο κοντά.

Φίλε Αχμέτ, προσφώνησε τον Τούρκο ομόλογο του ο Αλέξης Τσίπρας στην Σμύρνη, όπου ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο και μοίρασε μαζί του λουλούδια για την εορτή της γυναίκας. Οι γερμανικές εφημερίδες γράφουν ότι το προσφυγικό γεννά ασυνήθιστες συμμαχίες. Για «ιστορική συνάντηση στη Σμύρνη» κάνει λόγο η Badische Zeitung, επικαλούμενη δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα πριν από την άφιξή του στην Τουρκία.

Η ιστοσελίδα tagesschau.de του πρώτου προγράμματος της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης, αναφέρεται σε μία «ασυνήθιστη συμμαχία στην προσφυγική κρίση». Πόσο θα διαρκέσει η νέα περίοδος ελληνοτουρκικής φιλίας; Άγνωστο. Ο Τσίπρας πάντως έχει δώσει το δικαίωμα στους Τούρκους να ελπίζουν σε σοβαρά ανταλλάγματα. Είναι ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που έχει δεχθεί ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα...

Διαβάστε ακόμα:

Από την Σμύρνη έρχεται και στην κορυφή... ντοκτορά