ΜΑΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΟ ΛΑΔΙ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ...

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια. Μπορεί, όμως και να μην εννοούμε ισόβια. Όπως στην περίπτωση του Στυλιανού Παττακού. Βγήκε από τη φυλακή με ανήκεστο, δηλαδή ανεπανόρθωτη βλάβη της υγείας του,το 1990 και ασχολήθηκε με τη συγγραφή και προώθηση βιβλίων για να πεθάνει –είπαμε η βλάβη ήταν ανήκεστος- 26 χρόνια μετά, σε ηλικία 104 ετών, σα σήμερα 8 Οκτωβρίου, το 2016. Ας είναι.

Ο Παττακός πέθανε τελευταίος από την τριανδρία των πρωταιτίων του πραξικοπήματος, στη ...μαρκίζα της οποίας είχε μονίμως την τρίτη θέση: Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Παττακός, κατά σειρά. Ήταν, όμως, ο πιο ζωηρός. Θυμάμαι σαν τώρα μια επίσκεψη στο χωριό μου, στα χρόνια της παντοδυναμίας του. Τι λουλουδικό έφαγε στη φαλάκρα δεν περιγράφεται. Κι αυτός, όμως, μας περιποιήθηκε δεόντως.

Μιάμιση ώρα μας είχε όρθιους για να μας εξηγεί από ...άμβωνος πόσο δυνατή ήταν η Ελλάδα και πόσο έπρεπε να τρέμουν την εθνοσωτήριο οι απέναντι, δηλαδή οι Τούρκοι. Οι ακροατές του είχαν αγανακτήσει, επειδή δεν έδειχνε πρόθυμος να αναφερθεί στα τοπικά προιόντα και στη πολιτική τιμών που θα ακολουθούσε η χούντα.

Ώσπου ένας συγχωριανός δεν άντεξε και τον διέκοψε: «Μι του λαδ’ τι θα γίν’;...», δηλαδή τι θα γίνει με το λάδι, ρώτησε, λες και ήθελε να τον επαναφέρει στην τάξη. Η ατμόσφαιρα πάγωσε και πάγωσε ακόμη πιο πολύ στη συνέχεια, όταν ένας αστυνομικός οδήγησε τον διακοψία στο τμήμα...

Διαβάστε ακόμα:

Η συνθήκη του Λιτόφσκ, ο Κοντονής και η Μενεγάκη