ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ...ΧΟΥΝΤΕΣ

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αφορά το πώς ένας πανίσχυρος δικτάτορας, όπως ο Γ. Παπαδόπουλος ανετράπη το Νοέμβριο του 1973, από μια «αρσακειάδα», όπως ο ίδιος είχε ονομάσει τον αρχηγό της ΕΣΑ Δ. Ιωαννίδη, για να διαλύσει κάθε υποψία ότι κάνει νερά, όπως του μετέφεραν διάφοροι καλοθελητές. Το ...αστείο γίνεται ακόμη πιο ...γελαστικό αν ληφθεί υπόψη ότι το ενδεχόμενο ...πραξικοπήματος είχε συζητηθεί και στο υπουργικό συμβούλιο, όπου και πάλι ο αρχισυνωμότης είχε εμφανιστεί βέβαιος για τη στήριξη των συνεργατών του.

Αναλυτικά:

Στις 25 Ιουνίου, δηλαδή τέσσερις μήνες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το πραξικόπημα που επακολούθησε, το «υπουργικό συμβούλιο» της Χούντας συζητά τη συνταγματική πράξη για την κατάργηση της βασιλείας και την καθιέρωση της Δημοκρατίας, διαδικασία που άνοιγε το δρόμο στον Παπαδόπουλο για τη μετάβαση του στην προεδρία της Δημοκρατίας με οκταετή θητεία.

Ορισμένοι υπουργοί του δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ότι το συνταγματικό κοστούμι ήταν για την αφεντιά του και εκφράζουν φόβους μήπως ο ...πρόεδρος της δημοκρατίας κάνει δικτατορία. Ο διάλογος είναι από τα επίσημα πρακτικά του «υπουργικού συμβουλίου» της Χούντας.

Γ. Γεωργαλάς («υφ». Εσωτερικών): O πρόεδρος έχει εις χείρας του την δημοσίαν τάξιν και την εθνικήν άμυναν. Ποιος θα τον εμποδίσει να κάνει δικτατορίαν;

Γ.Παπαδόπουλος: Οιαδήποτε δικτατορία δύναται να επιβληθή μόνον εάν εύρη προθύμους προς τούτο τας ενόπλους δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει ότι τα στελέχη αυτά θα απεδέχοντο να συνεργασθούν δια την παραβίασιν του Συντάγματος και την επιβολήν ενός αυταρχικού καθεστώτος. Τέτοιο ενδεχόμενο πρέπει να αποκλείεται και ως σκέψις ακόμη, δια την ελληνικήν πραγματικότητα...

Οποία αφέλεια. Πριν περάσουν τέσσερις μήνες, ο «αδελφός Γιώργος», ο κατά τους γνωρίζοντες, παμπόνηρος και δεινός συνωμότης, βρέθηκε αλυσοδεμένος όχι από κάποιο «πρόεδρο», αλλά από την «αρσακειάδα» του, τον Δ. Ιωαννίδη.

Διαβάστε ακόμα:

Το «μυθιστόρημα» του Τραμπ ανοίγει τα μάτια