ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟΝ... ΣΥΡΙΖΑ

Κλείνει τον κύκλο της η χούντα στην Ελλάδα το 1974, μετά από 7 χρόνια, και κάποιοι αθλητικοί συντάκτες που είχαν λαμογιάρει χοντρά με την δικτατορία και ωφελήθηκαν από τον Ασλανίδη, την έκαναν στο... ΠΑΣΟΚ. Για να ξεπλύνουν το παρελθόν τους μ’ ένα κόμμα αριστερό, προοδευτικό, σοσιαλιστικό, δημοκρατικό και του κώλου του ενιάμερα.

Από αντιπολίτευση ακόμα ο Σύριζα, όμως ως κόμμα εν δυνάμει κυβερνητικό, άρχισε να… συσπειρώνει ποιοτικούς και εναλλακτικούς καλλιτέχνες, φιρμάτους κι όχι. Το γνωστό παραμύθι που παίζει δυνατά μετά τον πόλεμο. Έχει, άλλωστε, χτιστεί με μπετά το έργο στο πιο σίγουρο χρηματιστήριο στο είδος του. Ότι η αριστερά εκφράζει το καλό. Από την άλλη η δεξιά είναι το κακό. Ξεκαθαρισμένα αυτά, ακλόνητα.

Ο καλλιτέχνης που στρατεύεται στην αριστερά επιδοτεί την δημοτικότητά του, φτιάχνει την δημόσια εικόνα του. Αφού είναι αριστερός, φιλοαριστερός άρα είναι υπέρ της ειρήνης, της ισότητας, του λαού. Και το αριστερό κόμμα αποδέχεται το παραμύθι του καλλιτέχνη διότι και το κόμμα πουλάει το ίδιο μπαλαμούτι. Ότι είναι αριστερό, άρα υπηρετεί το καλό.

Τι γίνεται σήμερα; Είσαι π.χ. Σταμάτης Κραουνάκης και κινδυνεύεις να αρπάξεις σάπιες ντομάτες σε δημόσια καλλιτεχνική εμφάνιση. Ή Γιώργος Κιμούλης και Χαρούλα Αλεξίου. Λέμε στην τύχη ονόματα. Καλλιτέχνες που είχαν υποστηρίξει, που είχαν χαιρετήσει την δυναμική Σύριζα, αλλά σήμερα κρατάνε αποστάσεις από την κυβέρνηση. Σχεδόν της κουνάνε το μαντήλι. Επειδή η δουλειά βρωμάει πλέον. Επειδή δεν κολλάει με τίποτα πια Σύριζα και αριστερά μαζί.

Διαβάστε ακόμα:

Ο Τσίπρας σβήνει το θρύλο του Ανδρέα