ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΟΝ ΤΡΑΜΠ

Ένας χρόνος Ντόναλντ Τραμπ στην πλανηταρχία. Άλλαξε τίποτα στην Αμερική, στον κόσμο όλο επειδή πλανητάρχης ανέλαβε αυτό το νούμερο. Ούτε και θα άλλαξει λόγω Τραμπ. Αν γίνει κάτι το ξεχωριστό, αυτό δεν θα οφείλεται στον Ομπάμα, στον Τραμπ, στον όποιον εκλεγμένο και με ημερομηνία λήξης.

Και με Ομπάμα ο κόσμος παρέμεινε αυτός που ήταν. Είπαμε. Τίποτα δεν άλλαξε, ούτε και επρόκειτο να αλλάξει επειδή ένας νέγρος έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Το μόνο που άλλαξε με την εκλογή του ήταν να βελτιωθεί εκτός έδρας η διεθνής εικόνα της Αμερικής. Σιγά-σιγά, όμως, πήγε περίπατο και τούτο το παραμύθι διότι στην εποχή μας η πλανηταρχία είναι υπεράνω του πλανητάρχη.

Αλλοιώς μας τα είπαν οι παγκόσμιοι γκουρού της διανόησης και οι άλλοι μαιτρ της πολιτικής σκέψης και αλλοιώς βγήκε το σενάριο. Άνθρωποι ξεχωριστοί και σοβαροί, οι πιο σοβαροί μαλάκες της πιάτσας, τόσο στην Ελλάδα όσο κι έξω, δίχως κανέναν δισταγμό έβαλαν στη γλώσσα τους τα πιο γλυκά λόγια, τα πιο επαινετικά για τον αραπάκο. Ευαγγελίστηκαν πως θα μας προκύψει κάτι το βαθύ και σημαντικό επειδή ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, ένας δεύτερης γενιάς Κενυάτης, έγινε αφεντικό στον Λευκό Οίκο, το σύμβολο της απόλυτης ισχύος στη Γη. Μόνο σα μεσσία, για να μη ξεχνιόμαστε, δεν είχαν ευλογήσει το παλληκάρι.
Το ίδιο έργο, στην τούμπα εκδοχή, έπαιξε με τον Τραμπ που σα σήμερα 20 Νοεμβρίου, το 2017, πήρε το πηδάλιο της πλανηταρχίας και τα κλειδιά στον πόλεμο των άστρων. Ότι ο κόσμος να περιμένει τα χειρότερα από τον απρόβλεπτο και ακραίο βαψομαλλιά.
Τελικά, η αφέλεια είναι το Νο1 σπορ που παίζει μπάλα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Με μια άλλη κουβέντα, ο κόσμος φτιάχτηκε για να περιμένει Χριστούς και Ροβεσπιέρους, Γκάντι και Τσε, Ζαπάτες και Μαντέλες, κι ένα κάρο τέτοιους άλλους τραβηχτηκούς στη μόστρα, αλλά ως εξουσιαστές ανίκανους να προσαρμοστούν στον βορειοευρωπαϊκό ορθολογισμό και να ταιριάξουν με τον πολιτικό τεχνοκρατισμό.

Δεν μου λέει τίποτα η εκλογή Ντραμπ, όπως δεν είπε τίποτα η οκταετία Ομπάμα και η… επανάσταση του μέσα στις ΗΠΑ και σ’ όλο τον γλόμπο, όπως είχαν προβλέψει οι αιώνιοι χαζοχαρούμενοι. Περισσότερο ανατρεπτικό μήνυμα, απ’ αυτό που είχε δώσει η εκλογή Ομπάμα, θεωρώ το σήκωμα της γαντοφορεμένης γροθιάς των δύο Νεγροαμερικάνων δρομέων επάνω στο βαθμό των νικητών το 1968, ενώ παιζόταν ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών. Έγραψε ανεξίτηλα εκείνη η φάση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΚΑΙ ΤΟ... ΒΟΥΛΩΝΕΙ