ΤΣΑΒΕΣ, ΕΝΑΣ ΤΣΑΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Τον Οκτώβριο του 2012 επανεξελέγη μια φορά ακόμα πρόεδρος της Βενεζουέλας ο Ούγκο Τσάβες και αμέσως τον κτύπησε ο καρκίνος στο κεφάλι. Πέθανε ακριβώς μετά από πέντε μήνες, σα σήμερα 5 Μαρτίου, το 2013. Περίεργο. Όχι σύνηθες να πεθαίνει τόσα πρόωρα ένας αρχηγός κράτους. Μιλάμε σοβαρά, δηλαδή με τη γλώσσα της στατιστικής. Δεν το πάμε στις θεωρίες συνωμοσίας. Είμεθα σοβαροί, όχι φαιδροί. Στατιστικά μιλάμε.

Από μικρό παιδί μου έκανε εντύπωση ότι το ποσοστό θανάτων από καρκίνο σε πολιτικούς ηγέτες, σε κυβερνήτες και αρχηγούς κρατών, είτε ολοκληρωτικών, είτε δημοκρατικών καθεστώτων, ήταν σχεδόν μηδενικό σε σύγκριση μ' εκείνο των “κοινών” ανθρώπων. Γιατί να συμβαίνει αυτό, σκεπτόμουν. Μπας και έχουν βρει το φάρμακο για τον καρκίνο και το κρατάνε μόνον για τους “μεγάλους”, προέδρους εκλεγμένους και πραξικοπηματίες, πρωθυπουργούς και αυτοκράτορες των μπίζνες.
Θρύλος ο επαναστάτη της Βενεζουέλας. Ο Ούγκο Τσάβες, το σύμβολο του αντιαμερικανισμού, μετά τον Κουβανό Φιντέλ Κάστρο. Αληθινός ηγέτης του λαού αυτός. Έφερε τα πάνω κάτω στην Βενεζουέλα. Αναδιανομή της γης, μείωση της φτώχειας. Αριστερός πραγματικός, όχι του κώλου. Νταραβέρια πολιτικά και οικονομικά μόνο με Κίνα, Κούβα, Ρωσία και όλο πιο μακριά από τις ΗΠΑ ο πρώην αλεξιπτωτιστής. Ονόμασε ''Μπολιβαριανή Δημοκρατία'' την Βενεζουέλα στη μνήμη του μεγάλου επαναστάτη Σιμόν Μπολιβάρ (1783 -1830).

Τσάρος πραγματικός στην πατρίδα του ο Τσάβες. Παντοδύναμος. Από πρώτο χέρι να πω, μάλλον από δεύτερο χέρι, διότι δεν τον άκουσα με τα αυτιά μου, αλλά μου το μετέφερε Έλληνας επιχειρηματίας που είχε επαφή μαζί του. Αλάνι ο Ούγκο. Αριστερός πολιτικός λόγος από το μπαλκόνι, ασυμβίβαστος στις θέσεις του με τις ΗΠΑ και στο βιζαβί, στο σπρέχεν από κοντά, στο νιτερέσο το μπιζναδόρικο, λες ότι μιλούσε κάποιος που πουλάει ραδίκια σε πάγκο λαϊκής. Λαϊκός τύπος, αλλά και σκληρός. Η Βενεζουέλα είναι παγκόσμια δύναμη στο πετρέλαιο. Ποιος άλλος, παρά ο Τσάβες διαχειριζόταν τον εθνικό πλούτο.
Και λέμε ότι ο θάνατός του, σε ηλικία 59 χρονών, ήταν μια μίνι-έκπληξη. Αφήσουμε στην άκρη τις υποψίες, ακόμα και τις επίσημες κουβέντες, τα υπονοούμενα για τον καρκίνο του Τσάβες, ότι προήλθε από την πλανηταρχία. Τίποτα δεν αποκλείεται. Εγώ είμαι του δόγματος ότι όλα γίνονται.

Τελευταία κουβέντα, με αφορμή το θάνατο του Τσάβες, μία τόσο έντονη ινδιάνικη φιγούρα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο τύπος εξέφραζε την ελπίδα του απλού ανθρώπου. Η δημοφιλία του στην Βενεζουέλα και ο παγκόσμιος θαυμασμός στο πρόσωπο του επιβεβαιώνουν ότι όσο υπάρχει άνθρωπος, πάντα κάποιοι ζουν στο όνειρο. Με την αισιοδοξία ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι δεν μπορεί στον αιώνα τα πράγματα να είναι πάντα έτσι, όπως εδώ και 3.500 χρόνια.

Πέθανε ο Τσάβες και την ίδια στιγμή μια χώρα ολόκληρη, η Βενεζουέλα γέμισε στο δάκρυ ( Στο βίντεο οι αντιδράσεις των απλών ανθρώπων στο άκουσμα της μαύρης είδησης, ότι πέθανε ο Ούγκο). Αλήθεια, πόσο καλύτερη γίνεται η ζωή του απλού ανθρώπου όταν σαν και τον Τσάβες (φώτο, με τον Μαραντόνα) είναι ο κυβερνήτης, ο εξουσιαστής, όχι ένας χαρτογιακάς. Ερώτημα αγκάθι.