ΙΔΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ, ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ, ΑΛΛΑΞΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

'Ενα debate μακράς διαρκείας, long play να το πω στα ελληνικά, είναι αυτό που λέγεται πολιτική ζωή, τελικά. Ένα show της συμφοράς, όχι απλά long play, αλλά ατέλειτο, δεν έχει τέλος. Κακώς, λοιπόν, χαρακτηρίζουν debate, με ή χωρίς δημοσιογράφους, μόνον την αναμέτρηση των αντίπαλων αρχηγών μπροστά στις στημένες κάμερες. Η πολιτική, η παραγωγή και η άσκηση πολιτικής είναι μια σχεδόν καθημερινή παράσταση των Τσίπρα - Μητσοτάκη σήμερα, των Σαμαρά - Τσίπρα, Καραμανλή - Παπανδρέου χθες σε ρόλους καθαρά θεατρικούς.

Ο πολιτικός δεν κρίνεται για τις πράξεις του, τις επιτυχίες του, τις παραλείψεις του, τις γκέλες του, την όποια παραγωγή έργου. Γι’ αυτό ο πολιτικός οφείλει να είναι ''επικοινωνιακός'' διότι απευθύνεται στο κοινό. Και στόχος του είναι να κλέβει τις εντυπώσεις. Να αυτοπαρουσιάζεται ότι είναι ικανός, έντιμος, καλύτερος, ενώ ο αντίπαλος είναι μέτριος, επικίνδυνος, και προς Θεού μην τον ξαναψηφίσετε.

Ένας θεατρίνος, όχι ακριβώς ηθοποιός, είναι ο πολιτικός. Δεν υποκρίνεται, δεν παίζει κάποιο ρόλο, αλλά τον ίδιον του τον εαυτό. Παίζει τον πολιτικό. Δεν υπάρχει στη Γη ηθοποιός άξιος να συναγωνιστεί στο σανίδι του θεάτρου τον επιτυχημένο πολιτικό. Δεν γίνεται ποτέ αυτό. Ποιος είναι ο κορυφαίος του καιρού μας ηθοποιός; Φέρτε μου τον καλύτερο, με θητεία και βραβεία, στην τραγωδία και την κωμωδία. Από τη μια ο πολιτικός και από την άλλη ένας υψηλής κλάσεως, ένας αρχιμάστορας της τέχνης του ηθοποιός στον ρόλο π.χ.του Τσίπρα. Κατά κράτος θα κέρδιζε ο Αλέξης μας.

Υπ’ όψιν ότι ο Τσίπρας δεν είναι τοπ κλας θεατρίνος. Ποτέ δεν ξεπέρασε τον δάσκαλό του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον μελέτησε χρόνια, όπως είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής. Ώρες ατέλειωτες ξόδεψε μπροστά στον καθρέπτη για να παίζει τον ρόλο του αρχηγού κόμματος, του ηγέτου. Και να, που έφτασε να χάσει από παικτάκο, έναν θεατρίνο Γ΄ εθνικής, τον Γιωργάκη. Οι μαλάκες πολιτικοί σχολιαστές της πλάκας τι μας λένε; Ότι βιώνουμε την εποχή της κρίσεως στην πολιτική. Σωστό. Γιατί, όμως;

Όταν στο μπλα μπλα, όσο κι αν βελτιώθηκε ένας Τζώρτζ, σαφώς κατώτερος του Κώστα και τον κερδίζει στις εκλογές, τότε πράγματι αυτό που αποκαλείται πολιτική μπήκε στη διαδικασία της κρίσης.

Ποιο είναι το Νο 1 προσόν του πολιτικού; Να πείθει τις μάζες. Έπειθε ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Αντώνης, ο Αλέξης; Εδώ γελάμε. Τα παιδιά δεν μπορούν να δώσουν τόνο, ρυθμό, οργή στη φωνή τους. Είναι εντελώς ψεύτικοι. Κι όμως, παρ' ό,τι ποντάρησαν κατά βάσιν στο προσόν του θεατρίνου έγιναν πρωθυπουργοί.

Ο Βενιζέλος πού είναι; Τεράστια φυσιογνωμία στο σπρέχεν. Άπαικτος ο χοντρός. Και έγινε πρωθυπουργός ο Παπανδρέου, όχι η Βαγγέλα. Ε, αυτό δεν επιβεβαιώνει τη βαθειά κρίση στην πολιτική;
Να παίζουν το ρόλο του Αντρέα Παπανδρέου κάτι παικτάκια, κάτι προσκοπάκια της πιάτσας, Τσίπρας, Μητσοτάκης, Φώφη, Θεοδωράκης, Καμμένος, Λεβέντης. Η βαθειά κρίση στην πολιτική.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ, ΠΑΛΙ