ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΒΙΒΛΙΑ

γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος

Όσες φορές έχω ψηφίσει, είναι πάντα ΚΚΕ, όχι για τα πρόσωπα αλλά για την έξοχη ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αλλά καμιά ιδέα δεν αξίζει τη ζωή ενός ανθρώπου και, δυστυχώς, χύθηκε αίμα για να επιβληθεί με τη βία μια απολύτως ουμανιστική ιδέα. Ίσως ήταν πολύ νωρίς για την κοινωνία μας.

Δεν είναι ακόμα διατεθειμένοι οι άνθρωποι να παραχωρήσουν, να μοιραστούν και να κάνουν υποχωρήσεις. Αλλά το χάος ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους δεν θα κρατήσει επ' άπειρον. Κάποια στιγμή θα σαρωθούν όλα και αυτή η ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα επιστρέψει, ίσως με άλλη ονομασία.

Σήμερα η ψήφος έχει χάσει τη σημασία της, όταν οι επιλογές σου περιορίζονται, όπως λένε οι Αμερικάνοι, «στα κρύα ή στα ζεστά σκατά». Τραμπ ή Χίλαρι, Μακρόν ή Λεπέν, Τσίπρας ή Μητσοτάκης; Βλέπεις τον Τσίπρα και οργίζεσαι, βλέπεις τον Μητσοτάκη και γελάς. Μια εποχή ανθρώπινης παρακμής από τότε που η οικονομία καπέλωσε οριστικά την πολιτική.

Όταν κάποιος λέει ότι είναι αριστερός, το εκλαμβάνω απλώς ως μια δήλωση κοινωνικής ευαισθησίας. Και λοιπόν; Όλοι έχουμε τις ευαισθησίες μας, για τα ζώα, τους κήπους, τα μαλλιά μας που πέφτουν. Το ζήτημα είναι τι κάνεις στην πράξη. Μήπως λες αριστερός και ψαρεύεις σε θολά νερά; Μήπως, όπως έλεγε ένας μόρτης, βγάζεις φλας αριστερά και στρίβεις δεξιά για την πάρτη σου; Μήπως, λέω εγώ, είσαι μόνο λόγια, δεν με σέβεσαι καθόλου, ψηφίζω «όχι» κι εσύ μου το κάνεις «ναι»;

Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά μάς έμαθε γράμματα, αλλά σε λάθος βιβλία. Από την άλλη, θεοποίησε τους μέτριους και τους έκανε υπογραφές για συλλαλητήρια. Συγγραφείς που δεν διαβάζονται, σκηνοθέτες για κλοτσιές, ανίδεοι πανεπιστημιακοί και όλοι αυτοί, επειδή ήταν στην αριστερά, απέκτησαν τεράστια υπεραξία. Άχρηστοι που το μόνο τους προσόν ήταν ότι ανήκαν στην αριστερά.

Ο Άρης Βελουχιώτης είναι μεγάλο κεφάλαιο της χώρας μας. Είχε υπερβεί την κομματική του ταυτότητα, ήταν πατριδολάτρης και οραματιστής. Μου αρέσει το ότι ήταν άνθρωπος που διάβαζε πολύ, άκουγε μουσική, τραγουδούσε, πήγαινε στην όπερα, ενώ το αδύνατο σημείο του ήταν η χαμηλή του αυτοεκτίμηση –οι άξιοι δεν ξέρουν συνήθως πόσο αξίζουν–, κάτι που τον οδήγησε σε λάθη. Το βιβλίο ''Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων'' διαπέρασε το πολιτικό σύστημα και χάρη σε αυτό η ελληνική κοινωνία πέρασε από τη λήθη στη μνήμη. Ήρωες σήμερα είναι οι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν για να επιβιώσουν οι οικογένειές τους.

Διαβάστε ακόμα:

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΙΝΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ