ΣΤΟ ΣΥΡΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΡΟΥΦΙΑΝΙΛΗΚΙ 46 ΧΡΟΝΙΑ

Το 1989. Δηλαδή χθες. Στα χρόνια μας. Κι όμως είναι γεγονός που μυρίζει ναφθαλίνη, μούχλα, θαρρείς ότι έχει ηλικία αιώνων, κάπου στο μεσαίωνα. Κι όμως, το Τείχος του Βερολίνου, περί αυτού η κουβέντα, έληξε η θητεία του μόλις ένδεκα χρόνια πριν παραδώσει το πνεύμα ο καταραμένος και πολυφωτισμένος 20ος αιών. Σα σήμερα 9 Νοεμβρίου Τείχος τέλος και οι ανατολικογερμανοί ήταν ελεύθεροι να περάσουν σαν κανονικοί άνθρωποι στην δυτική πατρίδα τους. 

Τι ανατολική, τι δυτική, μια είναι η Γερμανία που δυο φορές έβαλε μπροστά τις μηχανές για να ξεκινήσει ευρωπαϊκό πόλεμο. Μια η πατρίδα για κάθε Γερμανό, που μετά την ήττα του τέρατος, του Χίτλερ, την χωρίσανε στα δυο. 

Το σκέπτεσαι; Να ζεις στα χώματα που γεννήθηκες και κάποιοι σαλταρισμένοι, που το παίζουν οι καλοί του έργου, να στήνουν στα σύνορα ένα ντουβάρι με μπετά και συρματοπλέγματα ηλεκτροφόρα. Δεν περνάς. Εδώ θα τη βγάζεις, διότι εμείς οι κουμανταδόροι είμαστε οι άγιοι και οι έξω του Τείχους είναι οι διάβολοι.

Τρεις δεκαετίες Τείχος. Από τον Αύγουστο του 1961. Και το ντουβάρι της ντροπής έπεσε όταν πρώτα γκρεμίστηκε μόνο του,το καθεστώς της ντροπής. Του σκότους. Της δυστυχίας. Κανένας λαός, καμιά δύναμη εσωτερική ή εξωτερική σφύριξε τη λήξη της λαϊκιάς δημοκρατίας στην ανατολική Γερμανία. Σάπισε το πράμα και κατέρρευσε.

Καμιά συγγνώμην. Σας στριμώξαμε, σας ρουφιανεύαμε 46 χρόνια με την πρακτορική  Stasi, διότι θέλαμε το καλύτερο για τον κοσμάκη, αλλά δυστυχώς μείναμε πίσω, πολύ πίσω σε σύγκριση με την πουτάνα, την καπιταλιστική δυτική Γερμανία. Ανέβαινε οικονομικά η δυτική, ρετάραμε εμείς στην ανατολική, γράψε λάθος.