Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΟΠ ΚΑΙ Η... ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ

Έσκασε μύτη η πρώτη δημοσκόπηση μετά τις εκλογές. Να τα πούμε με όσο γίνεται λιγώτερες λέξεις. Η μαγκιά, το τεράστιο προσόν του γραφιά είναι να λέει πολλά, και κυρίως μεστά, με λόγια μετρημένα. Θα τα καταφέρω;

Το γκάλοπ δεν είναι μόνο νούμερα, τα ποσοστά σε κάθε κόμμα. Αυτά τα αφήνουμε για τους αγράμματους. Το γκάλοπ πετάει κατάμουτρα σκληρές αλήθειες που ξεβρακώνουν τον απατεώνα της πολιτικής, το τσουτσέκι της δημοσιογραφίας, το παπαγαλάκι της πιάτσας που σαλιαρίζει βάζοντας την κασέτα. Όλοι αυτού τα όργανα μιας χαοτικής ορχήστρας που κακοποιεί ήχους, μελωδίες, αρμονία σκέψης.

Ο αριστερός, ο σεβαστός για τη ιδεολογία και τις θέσεις του, ένα τον ενδιαφέρει. Να αντιληφθούν όσο γίνεται περισσότεροι την αξία και την αναγκαιότητα της θεωρίας του. Τη θεωρία, βέβαια. Για ποια πρακτική να γίνεται λόγος, όταν τον αριστερό ως κυβέρνηση, ως εξουσία τον έχουν εκλέξει κατά βάσιν μη αριστεροί. Επειδή το δήθεν αριστερό κόμμα με τους τυχοδιώκτες της αριστεράς ζητάνε να αρπάξουν το κράτος με λαϊκίστικα τσιτάτα, και στα τέτοια τους αν κατουράνε την ιδεολογία τους και γνωρίζουν πως όσα υποσχέθηκαν ήταν μούσια του σπανού.

Το γκάλοπ δίνει 39% στον Μητσοτάκη και 24% στον Τσίπρα. Στον Τσίπρα, βέβαια. Ποιος σύριζα; Αρχηγικό κόμμα είναι, άρα δεν παίζει στην αγορά με αρχές, αξίες, πρόγραμμα, όλα αυτά τα σάπια. Αν ήταν κόμμα ιδεολογικό, με συνέπεια, με υπευθυνότητα, κι αν απευθυνόταν σε συνειδητοποιημένους πολίτες, όχι σε αχταρμά από άκρα αριστερά μέχρι τις πιο ωμές καπιτάλες, δεν θα ποντάριζε σε μπαλκονάτο αρχηγό. Αρχηγό, βέβαια. Ο Αλέξης αρχηγός είναι, όχι πρόεδρος, και στηρίζει τη ''λαϊκιά'' επιρροή του όχι στην αλήθεια του δικού κόμματος, αλλά στο ψέμα του αντιπάλου. Στη φθορά του κυβερνητικού κόμματος, επίσης αρχηγικού σε ''οργάνωση'' και λειτουργία.

Η πτώση του Τσίπρα, όχι του Σύριζα, από 32 plus στις εκλογές στο 24% είναι η κραυγαλέα απόδειξη ότι το μαϊμού αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης δεν το προτιμούσαν αριστεροί. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι ο αριστερός σήμερα είναι έτσι κι αύριο στουπέτσι. Ένας πολίτης κακορέτσι, που μια ψηφίζει το κόμμα που τον εκφράζει και μια το καταψηφίζει.

Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που στο φινάλε δεν περιμέναμε το γκάλοπ, το κάθε γκάλοπ, να την επιβεβαιώσει. Άλλο, λοιπόν, αριστερά, άλλο αριστερός επαγγελματίας. Αριστερός που, με την πολιτική του δράση, δεν διακονεί την αριστερά, δεν τον ενδιαφέρει να κερδίσει κόσμο η ιδεολογία του, παρά μόνο να την εμπορεύεται.

Γιατί, όμως, ασχολούμεθα με την αριστερά και τους τσαρλατάνους της; Μα, όλο το παιχνίδι στον πλανήτη, μάλιστα από τότε που ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί η αριστερά, γίνεται με άξονα τον λαό, τον οποίον έχει ''καπαρώσει'' ο λεγόμενος αριστερός. Δεν παίζει τίποτα άλλο. Η αριστερά και οι αντιαριστεροί. Ο καπιταλισμός, το αντίπαλο δέος, είναι το ''μη αριστερό''. Πνευματικά, ονειρικά κυριαρχεί το ''αριστερό'', σε διάφορες εκδοχές του, όλα τα άλλα που έχουν ξεφυτρώσει είναι κατά της αριστεράς, πως θα ανακόψουν τη δυναμική της αριστεράς. Σ' αυτό βοηθάνε και οι αριβίστες πολιτικοί της αριστεράς.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΡΑΚΤΟΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ