ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΜΑΝΤΑΡΑ, ΜΙΚΗ... , ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΞΙΖΑΜΕ...

Όλες αυτές οι μέρες ήταν ευκαιρία για έναν απολογισμό. Κάθε φορά που μεγέθη του δικού σου βεληνεκούς ταξιδεύουν στην αιωνιότητα αφήνουν πίσω εμάς τους κοινούς θνητούς να αναλογιζόμαστε τα σωστά και τα λάθη μας. Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας.

Θυμήθηκα, Μίκη, τα χρόνια μου στη Νομική, στα μέσα της δεκαετίας του '80. Τον περασμένο αιώνα. Τότε είχαμε ακόμα αναλογικά τηλέφωνα με καντράν και σπυρωτό καλώδιο, κασέτες με περιστρεφόμενες ταινίες και τηλεοράσεις με λυχνίες. Μια χιλιετία πίσω. Αλλά μόνον αν μετράς τον καιρό με το χρόνο που περνάει.

Ήταν εποχές που το φοιτητικό κίνημα κόχλαζε. Τους οργανωμένους στην Πανσπουδαστική τους θεωρούσαν ρεβιζιονιστές οι μου-λου, που τους θεωρούσαν κομφορμιστές οι μαοϊκοί. Καμιά 500αριά από δαύτους είχαν διαδηλώσει κατά του Μπους όταν είχε έρθει στην Ελλάδα.  Που πήγαν, άραγε, τι απέγιναν αυτά τα παιδιά;

Θυμήθηκα, Μίκη, τις επικές ολονύχτιες συνελεύσεις στο μεγάλο αμφιθέατρο του ισογείου, τις καταλήψεις, το ξύλο ανάμεσα στους Κενταύρους και τους Rangers με τους οικοδόμους και τις ομάδες των Εξαρχείων, τα καδρόνια, τα γιαούρτια (18% λιπαρά, με πέτσα), τις καρτέλες με τα αυγά, τις μολότοφ στην Σόλωνος.  Μου άρεσε τότε μία Ρήγισσα. Η φοιτητική της παράταξη ήταν ό,τι πιο light αριστερό στα αμφιθέατρα την εποχή εκείνη και βρέθηκα μαζί της σε μία συνέλευση τους όπου ένας τύπος με μούσια, μπότες και άπλυτο αμπέχονο έκανε πύρινη αγκιτάτσια. Τι έλεγε το στόμα του. Ακόμα τρέχω.

Ποτέ δεν τελείωσε ο εμφύλιος στην Ελλάδα, Μίκη. Σαν να μην έκλεισε ποτέ η πόρτα πίσω μας και να μην άνοιξε ποτέ αυτή μπροστά μας.

Ακούσαμε πριν λίγα χρόνια Έλληνα βουλευτή να δίνει ραντεβού στα γουναράδικα. Από του βήματος Βουλής. Έλληνα υπουργό να λέει ότι δεν θα ξανακάνει η Αριστερά το ίδιο λάθος που έκανε στη Βάρκιζα. Ακούσαμε πρωθυπουργό να λέει ότι η μολότοφ είναι καλή αν είσαι από τη μεριά εκείνου που τη ρίχνει. Καντάρια μίσος σπάρθηκε και έχουμε ακόμα δρόμο.

Πτωχεύσαμε, Μίκη. Η γενιά του Πολυτεχνείου πήρε τελικά την εξουσία και έκανε σοσιαλισμό με δανεικά. Και πλιάτσικο. Φτιάξαμε την τελευταία Σοβιετία του 20ου αιώνα στην Ευρώπη και θα την πληρώνουμε για τα επόμενα 60 χρόνια. Αν την ξεπληρώσουμε ποτέ.

Ο Χάρυ Κλυν είχε προφητεύσει το 1983, δύο χρόνια αφότου το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει κυβέρνηση ότι: «έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων. Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης». Κι έτσι ακριβώς έγινε. Το βλέπαμε να έρχεται και δεν κάναμε τίποτε να το αποτρέψουμε. Μας άρεσε κιόλας. Χορεύαμε τσιφτετέλια και σπάζαμε πιάτα. Τα κάναμε μαντάρα, Μίκη.

Δεν σε αξίζαμε. Καλό σου ταξίδι στα Ηλύσια Πεδία. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήσουν του κόσμου τούτου.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΜΙΚΗ