Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΤΟΥΖΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ, ΣΤΗ... ΘΕΩΡΙΑ

Τρέχει το παιδί στο μπαμπά του και ρωτάει: 

- Μπαμπά, ποια είναι η δια­φορά του θεωρητικώς και του πρακτικώς;

«Αγόρι μου, πήγαινε ρώτα την αδερφή σου αν θα πηδιόταν με κάποιον άγνωστο για έ­να εκατομμύριο δραχμές», α­παντάει ο πατέρας. Μετά από λίγο γυρνάει το παιδί και ανα­κοινώνει στον πατέρα του ότι εισέπραξε καταφατική απά­ντηση.

- Ωραία. Τώρα πήγαινε και ρώτα τη μάνα σου αν θα έκα­νε το ίδιο, για δύο εκατομμύ­ρια δραχμές.

Το παιδί πη­γαίνει, ρωτάει, ξαναγυρνάει στον πατέρα του και του λέει ότι και η μαμά είπε ναι. «Όμως ρε μπαμπά, ακόμα δεν έχω καταλάβει τη διαφορά του θε­ωρητικώς και του πρακτικώς».

- Ακου αγόρι μου. Θεωρητι­κώς έχουμε τρία εκατομμύρια δραχμές στο σπίτι. Πρακτικώς έχουμε δύο πουτάνες.

Σήμερα θα λέμε μόνο ανέκ­δοτα. Συντηρούμε κράτος για την προστασία, την α­σφάλεια και την ευημερία μας. Δηλαδή κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Πραγματικά με την κυβέρνηση Καραμανλή και την αντιπολίτευση Παπανδρέου, η Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ. Ό,τι και να κά­νουν, ο πολίτης δεν πτοείται. Έμαθε πια. Η οποιαδήποτε κυ­βέρνηση είναι για να κουκου­λώνει σκάνδαλα. Η αντιπολί­τευση θ’ αρχίσει μόλις βρεθεί χώρος στέγασης των συνέ­δρων. 

Θεωρητικώς ο λαός ψη­φίζει την αρεστή του ιδεολο­γία μ' αυτό ή το άλλο κόμμα, και τους πολι­τικούς από τους οποίους θέ­λει να διακυβερνηθεί. Πρακτι­κώς ψηφίζει τους κολλητούς των πολιτικών, τους συγγε­νείς τους, και τις γκόμενες τους. Αυτούς με τυπικό προσόν ένα πτυχίο μέ­σης εκπαίδευσης, για να φαί­νονται κατώτεροι των υπουρ­γών. Οι οποίοι έχουν ουσιαστικό προσόν την απόλυτη, μέχρις αυτοκτονίας, αφοσίωση στην κομματική ηγεμονία. Επο­μένως δικαιούνται να διαχειρί­ζονται τα χρήματα μας. Και να τα σπρώχνουν στις κατάλλη­λες μεριές, ή να τα τρώνε κα­τά βούληση. Θεωρητικώς έ­χουμε δημοκρατία. Πρακτι­κώς έχουμε ανεξέλεγκτη ασυ­δοσία των γενικών γραμματέ­ων των υπουργείων.

Πώς να μπει αξιόλογος άν­θρωπος στα κόμματα και κα­τόπιν στον υπουργικό μηχανι­σμό; Τον φάγανε λάχανο. Γιατί τα κόμματα δεν προσλαμ­βάνουν μέσω ΑΣΕΠ; Ρε παι­διά, το ΑΣΕΠ εξυπηρετεί το θεωρητικώς. Δεν εξυπηρετεί την πρακτική συγγενική ληστοσυμμορία.

Υπάρχουν όμως και κάποια όρια. Δεν μιλώ για λεφτά, αφού φαίνεται ότι ο Έλληνας είναι υπεράνω. Μιλάω για σεξ και κατάχρηση εξουσίας. Διό­τι, κύριε τάδε, όταν έχεις τέ­τοια δύναμη, μπορείς να έχεις την καλύτερη γκόμενα. Κά­νεις ένα τηλέφωνο ή ανοίγεις τις πίσω σελίδες έγκριτων ε­φημερίδων. Δεν πας να γαμήσεις αδιόριστες ή συμβασιούχες αντίστοιχα κακάσχημες με σένα. Ούτε εκβιάζεις για να γαμήσεις, ώστε να μην πληρώσεις κιόλας, γνήσιε τρακαδόρε Ελληνα. Διότι γαμάς θεωρητικώς. Πρακτικά βουτάς από το μπαλκόνι και δεν φτάνει πόσα χρήματα έ­φαγες κι είσαι σα μπαλόνι, αλ­λά και πόσα μου τρως στα νοσήλεια σήμερα, αύριο στη φυ­λακή, και βέβαια μεθαύριο, σαν διευθυντής κάποιας ΔΕΚΟ.

Θεωρητικώς επίσης έχουμε ο­ράματα και προεκλογικές ε­ξαγγελίες. Πρακτικώς έ­χουμε την απόλυτη ξεφτίλα, της ξεφτίλας, ώ ξεφτίλα, που οδηγεί σε διάλυση σκέψης, κρίσης, συνείδησης, και πλή­ρες ξεχαρβάλωμα στοιχειώ­δους ηθικής. Κι έχουμε και νόμο για σεξουαλική παρενό­χληση. Κι έχω και κάποιους που λένε ότι ο δημόσιος τομέας είναι πιο αν­θρώπινος.

Τους γραμματείς που κά­νουν κουμάντο, τους είχαμε δει προεκλογικά; Αν μας τους είχανε παρουσιάσει μπο­ρεί και να τους κόβαμε. Μετά θα αναλάμβανε ο καθένας την ευθύνη του. Τώρα όλοι έκπλη­κτοι. Δήθεν δηλαδή. Διότι όλοι είμαστε στον τάφο. Τρώμε τα σκατά που ως γνωστό κυ­λάνε προς τα κάτω, αλλά κα­νείς δεν θέλει να αλλάξει το βόθρο στον οποίο πλέει, κι ε­πιπλέει αναπνέοντας μ’ ένα καλαμάκι το βουτάνιο και τα λοιπά ρυπογόνα στοιχεία του ελληνικού νέφους. Νέφος υ­πάρχει παντού. Όχι μόνο στην Αθήνα. Είναι ο Θερμαϊκός, το μετρό της Πάτρας, ο δακτύ­λιος του Ηρακλείου, το έργο στο Μαλλιακό και τα λοιπά έργα για το καλό του λαού, θεωρητικά. Πρακτικά αν μας δοθούν κρατικά λεφτά, σκάμε. 

Πάμε στη δι­καιοσύνη. Δικάζει ο δι­καστής,αυτή είναι η καθημερι­νότητα του. Σκέφτεται την γυναίκα του, την πιθανή γκόμενά του, το μισθό του ή την παραδικαστική επιθυμία του; Τη νεαρή με τις ζαρτιέ­ρες, που άνετα θα μπορούσε και να είναι δική του, αρκεί να εφάρμοζε το θεωρητικώς. Το πρακτικώς μπορεί να το αφήσει για τα παιδιά μας.

Θεωρητικώς οι άνθρωποι που διοι­κούν είναι υπεύθυνοι. Κι άλλο ανέκδοτο εί­παμε. Ποιό; «Εγώ έκα­να το σωστό κατά τη γνώμη μου, δέχομαι τα πάντα, κάθε κα­τηγορία και είμαι έτοιμος να υπερασπισθώ τον εαυτό μου και τις επιλογές μου». Πρακτικώς όμως, ό­ταν πηδάς από το μπαλκόνι ή παθαίνεις εγκεφαλικό στο δικα­στήριο για τα Pampers, είσαι εντε­λώς ανεύθυνος για μένα που πληρώνω φόρους για νοσοκο­μεία, υπουργεία, ή α­στυνομία που ερευνά DVD. Διότι πρακτικά τους όρχεις μου τους πιάνω και μόνος μου. Γενική γραμματεία για να τα πιάσω δεν μου χρειά­ζεται. Είναι φυσική, πρακτική κίνηση. Δεν είναι κοινωνική, θεω­ρητική.

Φοβερό. Τόσοι άνθρωποι ικανοί να μην μπο­ρούν να αυτοκτονήσουν. Ένα έργο τζάμπα να μην το φέρνουν σε πέρας. Μήπως επειδή ήταν τζάμπα; Μπορεί, δεν αποκλείεται. Ανέκδοτα λέω, θεωρητικώς. Πρακτικώς όμως, όχι ανέξοδα. Διότι η κομματική παρτούζα καλό θα ήταν να περιορισθεί στα συνέδρια και στις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές, ή στις ομάδες εργασίας της βουλής, που το καμάκι και το γαμήσι καλύπτεται πίσω από μούσια, μουστάκια και λοιπές μεγαλοστομίες frontmen αχυράνθρωπων. Που για να καλυφθούν οι ίδιοι θα τα φορτώσουν όλα σε μια χρόνια γκόμενα, που όπως και η νόμιμη σύζυγος, ανεχόταν κέρατα για να την βγάλει. Κανονικό Κωσταλέξι δηλαδή. Άει στο διάολο επιτέλους. Η αυτοκτονία δεν σας βγαίνει. Γιατί δεν χρησιμοποιείτε τις γραβάτες σας (φώτο);