Ο Armand du Plessis, από τα 23 του χρόνια επίσκοπος σε πόλη της Γαλλίας, είναι ο ορισμός της εξουσίας. Δεν την υπηρέτησε! Η εξουσία τον υπηρέτησε, έγινε η ερωμένη του, η δούλα του. Ο βασιλιάς της Γαλλίας, η αυτοκρατορία της Γαλλιας, παραδόθηκε σα μια πόρνη πολυτελείας στον Αρμάνδο ντε Ρεσιλιέ, τον πρωθυπουργό της χώρας. Την εποχή που είχε ρόλο προταγωνιστικό στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με φόντο τους θρησκευτικούς πολέμους και τον ανταγωνισμό Αψβούργων και Μεδίκων.
«Υπάρχει και ο θάνατος...» ψέλλισε στην απελπισία του ένα θύμα του στον καρδινάλιο Ρισελιέ. Να του υπενθυμίσει ότι και εσύ κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Κι αυτός, ο αληθινός Αρμάν Ζακ ντυ Πλεσί ντε Ρισιελιέ και ο μυθιστορηματικός του εαυτός στους Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά, όπου βέβαια είναι ο κακός του έργου, έβαλε στο στόμα του - με μία μονάχα φράση - την αλήθεια της φιλοσοφίας ζωής που τομχαρακτήριζε:
- Ο θάνατος είναι μονάχα μία στιγμή, η ζωή είναι τουλάχιστον χίλιες στιγμές.
Το νόημα ζωής, και την ουσία στη δράση ζωής, ο κληρικός Ρισελιέ τα βρήκε στο γήπεδο της πολιτικής, όπου ήταν το κουμάντο στις εξελίξεις και να έπαιζε χωρίς προσχήματα. «Τι μαλακίες είναι αυτές, για δημοκρατία και σύνταγμα. Υποκρισίες! Εγώ, ο Ρισελιέ αποφασίζω». Η προσωπική του εξουσιαστική δυναμική έφθασε στο αποκορύφωμα της επί Λουδοβίκου ΙΔ.
Ο Ρισελιέ έγραφε τους πάντες. Ολους όσους δεν τον ήθελαν ούτε ζωγραφιστό, τους αριστοκράτες, δούκες και κόμητες, τους καπιτάλες της εποχής, τους τσιφλικάδες, τους αυλικοί. Στα 37 του ήταν κιόλας καρδινάλιος ο Ρεσιλιέ, και στα 39 του πρωθυπουργός επί Λουβοβίκου ΙΓ’. Ποιο στέμμα, και ποια ανώτερη τάξη. Ο Ρισελιέ έκανε το δικό του προσωπικό παιχνίδι. Έζησε τις χίλιες και μία στιγμές των 57 μόνο χρόνων του. Γεννήθηκε Σεπτέμβριο του 1583 και πέθανε το 1642, σα σήμερα 4 Δεκεμβρίου.
Παριζιάνος. Πατέρας στρατιωτικός και αυλικός. Ο γιος, ο Αρμάνδος, για να μη χάσει την περιουσία σε γη της οικογένειας, υποχρεώθηκε να φορέσει το ράσο. Γρήγορα βρήκε τον εαυτό του, ανακάλυψε τα προσόντα του, γι’ αυτό σνομπάρησε την καριέρα ιερέα. Μόνο όταν έμπλεξε με την πολιτική βρήκε τον εαυτό του και η πολιτική έναν μάστορα.
Η Μαρία των Μεδίκων, η μητέρα του Λουβοβίκου ΙΓ’, με δικό της στρατό στράφηκε ενάντια στον γιο της. Ο Ρισελιέ την έπεισε να επιστρέψει στο παλάτι και έβαλε στο τσεπάκι του τον αυτοκράτορα. Ο Λουδοβίκος ΙΓ’, άλλωστε, ήταν ένα τίποτα, ένα μηδενικό.
Ο περιβόητος Ρισελιέ δεν πέθανε. Ακόμα και σήμερα κυκλοφορούν ταλέντα σαν κι αυτόν στην παγκόσμια πιάτσα της πολιτικής εξουσίας. Μόνο που δεν φαίνονται, γιατί δεν τους το επιτρέπει η εποχή μας. Είναι, όμως, ισάξιοι, ίσως και περισσότερο ραδιούργοι από τον δάσκαλο τους, τον Ρισελιέ.
