Έχει τη σημασία του να στέκεται κανείς σε μια επέτειο. Σ΄ ένα γεγονός ή σε μια γιορτή που έχει την τιμητική της μια φορά το χρόνο. Έχει, λοιπόν, νόημα η επέτειος μόνο αν κάποιος έχει να σου πει πράγματα ουσίας. Πράγματα που δεν χάνουν τη σημασία τους όσα χρόνια κι αν περάσουν. Που τα έχεις ανάγκη να τα θυμηθείς μια φορά ακόμα. Επειδή το ίδιο το επετειακό γεγονός είναι διαχρονικά πηγαίο σε σκέψεις και διδάγματα.
''Επί'' η μια λέξη, ''Έτος'' η άλλη, και οι δυο μαζί μας δίνουν τη λέξη ''Επέτειος''. Και προχωρούμε στο παρασύνθημα. Πρωτομαγιά σήμερα. Η ημέρα του εργάτη, της εργατιάς. Τι σημαίνει Εργάτης. Και τι Εργαζόμενος; Είναι ίδιο πράμα, διαφέρουν, κι αν ναι σε τι διαφέρουν. Εδώ σε θέλω. Όσοι εργάζονται είναι εργαζόμενοι ή είναι μόνο εργάτες;
Για τον πλαστογράφο της ζωής, τον επαγγελματία ή αφελή απατεώνα, τα αφεντικά δεν ανήκουν στους εργαζόμενους. Οι επιχειρηματίες είναι... άλλη κατηγορία, άλλη τάξη. Άσχετο εάν αυτοί εργάζονται περισσότερο, πάσχουν, υποφέρουν αγωνιούν περισσότερο από τον εργαζόμενο, τον υπάλληλο. Για τον ξεπερασμένο στην εποχή μας μαϊμού πολιτικοποιημένο - κομματικό και συνδικαλιστή - ο εργοδότης, ακόμα κι αυτός που στην πραγματικότητα είναι βιοπαλαιστής, δεν είναι εργάτης. Δεν του πρέπει ο τιμητικός τίτλος του εργάτη.
Βέβαια. Ο εργάτης είναι το παν. Ο εργάτης και της τελευταίας δουλειάς του εργοστασίου. Γιατί η πουτάνα η ζωή τον θέλει να εργάζεται για τον εργοστασιάρχη, τον κεφαλαιοκράτη, όχι για τον εαυτό του.
Πρωτομαγιά. Φάμπρικα στημένη δεκαετίες για τον αγώνα, λέει, και το δίκιο του εργάτη. Και οι πονηροί του λεγόμενου εργατικού συνδικαλισμού βολεύονται λεχρίτικα, διότι υπηρετούν εκείνους που εκμεταλλεύονται τους κακόμοιρους εργάτες. Λες είναι ακόμα και σήμερα οι δούλοι της εποχής του μπάρμπα Θωμά. Να, γιατί οι εργάτες έχουν... ανάγκη από κομματικούς και συνδικαλιστικούς νταβάδες.
Ο διορισμένος (από ποιον;…) προστάτης του φουκαρά υποδεικνύει «κάνε αντίσταση». Τι ακριβώς να κάνει; Να μην εργαστεί, ίσως. Να σαμποτάρει την παραγωγή, το άλλο. Να μη δουλεύει περισσότερο αποδοτικά, μήπως. Τι εννοεί ο φωτισμένος που συμπεριφέρεται σα να ‘ναι ποίμνιον του ο εργάτης, ένα ζαρτό, ένας Τοτός, ανίκανος να σταθεί μόνος στα πόδια του και γι’ αυτό τον καθοδηγεί.
Ρε, μπας και όταν λένε «Ξηγηθείτε αντίσταση», οι μπαρμπαθωμάδες του σήμερα οφείλουν να τα διαλύσουν όλα; Ώστε όλοι να γίνουν εργάτες ή όλοι αφεντικά στη θέση των αφεντικών. Γίνεται αυτό; Ακόμα και οι Ρούληδες θα πουν «Δεν γίνεται».
Το δίκαιο του εργάτη. Αυτή είναι η ''αλήθεια''. Ο εργοδότης δεν έχει δίκαιο. Είτε είναι ιδιώτης, είτε κράτος, ως επιχειρηματίας αξίζει να υπάρχει μόνον για πάρτη του εργάτη, του εργαζόμενου. Η οικονομία δεν πρέπει να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Φασιστικά πράγματα, αστικά κατάλοιπα. Η επανάσταση θέλει από το σύμπαν να κάνει πίπες στον εργάτη, και περισσότερο να σκύβει στον ανειδίκευτο εργάτη, τον χαμηλόμισθο, τον αμόρφωτο, τον αδιόριστο.
Ο συνδικαλιστής στην εποχή μας είναι παλαιολιθικός, εξωγήινος, αρνείται να προσαρμοστεί: ''Γουστάρουμε υποταγμένες στους εργάτες επιχειρήσεις, βιομηχανίες και βιοτεχνίες, εργοστάσια και καταστήματα». Το εικόνισμα της συνδικαλιστικής θρησκείας. Λένε στον εργάτη ότι εσύ είσαι ο θεός. Εσύ αποφασίζεις, εσένα δοξολογούμε. Τον επιχειρηματία τον έχουμε στη ξεφτύλα, τα κεφάλαια δεν είναι απαραίτητα, η τεχνογνωσία, η τεχνολογία είναι τίποτα μπροστά στα μουτζουρωμένα χέρια.
Διαβαστε ακομα:
