ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ...

Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης

Είναι για να γελά και να κλαίει ταυτόχρονα κανείς ανατρέχοντας στα πεπραγμένα των ανθρώπων της Χούντας. Να γελά με τον τρόπο σκέψης τους και την αφέλεια μέχρι βλακείας που τους χαρακτήριζε. Και να κλαίει γιατί και πως τα κατάφεραν να μείνουν στο σβέρκο μας επί εφτά ολόκληρα χρόνια.

 

Στο συμπέρασμα αυτό θα καταλήξει κανείς όταν διαβάσει τα επίσημα πρακτικά του λεγόμενου υπουργικού συμβουλίου της χούντας της 22ας Ιουνίου σα σήμερα, το 1973. Οι χουντικοί συζητούσαν τότε για την κατάργησιν της βασιλείας με την διενέργεια ψευτοδημοψηφίσματος, το οποίο θα ανακήρυσσε τον Γ. Παπαδόπουλο πρόεδρο της δημοκρατίας με οκταετή θητεία.

 

Υποτίθεται ότι ήταν ένα βήμα να βγει η χώρα από το γύψο, κίνηση που συνδυάστηκε με την «πρωθυπουργοποίηση» του Σπ. Μαρκεζίνη, αλλά δεν τελεσφόρησε, καθώς ο μέχρι τότε αόρατος δικτάτωρ Δ. Ιωαννίδης είχε διαφορετική γνώμη. Ιδού:

 

Γ. Παπαδόπουλος: Κύριοι, να αναλύσετε το περιεχόμενο του νέου πολιτεύματος εις τους πολίτας, τους οποίους καλούμεν να το εγκρίνουν. Διότι, εάν το αναλύσετε, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κανείς Έλλην, ο οποίος θα είχεν λόγον να μην το ψηφίσει.

 

Ι.Λαδάς (Υπουργός Κοιν.Υπηρεσιών): Είναι οι κομμουνισταί.

 

Γ. Παπαδόπουλος: Οι κομμουνισταί , οι οποίοι είναι οργανωμένοι, ας μην το ψηφίσουν. Αυτοί δεν είναι δημοκράται.

 

Κ. Ασλανίδης ( Υφυπουργός Παιδείας):Έγιναν βασιλόφρονες. Κύριε πρωθυπουργέ, θα μου επιτρέψετε να αναφέρω το εξής : Είχα έναν καθηγητήν εις το Γυμνάσιον, ο οποίος ήτο κομμουνιστής. Την ημέραν που εξαγγείλατε την μεταβολήν με πήρε εις το τηλέφωνο, δια να με συγχαρή ,που επί τέλους απηλλάγημεν από την οικογένειαν των Γλύξμπουργκ. Την επομένην ήρθε εις το γραφείον μου βασιλόφρων.

 

Γ.Παπαδόπουλος: Αυτά είχα, κύριοι , να σας είπω . Και τώρα δουλειά και μόνον δουλειά.

 

Λίγο νωρίτερα ο δικτάτορας είχε ρωτήσει τους υπουργούς του αν συμφωνούσαν το δημοψήφισμα να γίνει στις 22 Ιουλίου.

 

Τελικά , όπως πάντα ,επικράτησε η άποψη του προέδρου της κυβερνήσεως, ο οποίος δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του όταν διηύθυνε τις συνεδριάσεις του Υπουργικού του Συμβουλίου.

 

Σ. Σκανδάλης (Υφυπουργός Εσωτερικών ):Προσδιορίζεται ως ημέρα δια την εκλογήν Προέδρου η Κυριακή. Μήπως δεν είναι σκόπιμος ο καθορισμός της ημέρας; Είναι ενδεχόμενον να παρουσιάση δυσχερείας.

 

Γ. Παπαδόπουλος : Δεν θα παρουσιάσει…

 

Σ. Σκανδάλης: Επανέρχομαι επί του αδοκίμου της διατυπώσεως του άρθρου 7, το οποίο επισημάνθη...

 

Σκανδάλης: Κανείς δεν το καταλαβαίνει. Αυτό είναι λάθος.

Γ.Παπαδόπουλος: Δεν είναι λάθος, το συνεζητήσαμε και τότε αλλά ίσως δεν το αντελήφθητε.

Μεγάλη συζήτηση έγινε και για το θέμα της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας. Ήταν η πρώτη φορά που ο Γ. Παπαδόπουλος τα είχε χάσει και δεν ήξερε τι να πει. Ο Ι. Λαδάς και άλλοι σκληροί πρότειναν δήμευση της βασιλικής περιουσίας.

Γ. Παπαδόπουλος: Θα κάμωμεν δήμευσιν, κύριοι, εις την ουσίαν. Σκεφθήκατε τι σημαίνει να κάμουν δήμευσιν της περιουσίας σας; Ενθυμηθείτε την παροιμίαν, η οποία λέγει ότι αν κάποιος σου κάψει το χέρι κάποτε μπορεί να του πεις «καλά». Εάν όμως σου πάρει την περιουσίαν δεν θα το ξεχάσεις; Ποτέ.

Ο Ι. Λαδάς επισήμανε το ενδεχόμενο ο τέως να πουλούσε την περιουσία του ώσπου να ψηφιζόταν ο νόμος. Άλλο που δεν ήθελε ο Παπαδόπουλος.

Γ. Παπαδόπουλος: Φοβούμαι ότι δεν θα την εκποιήσει. Θα έδινα και τα χρήματα εις συνάλλαγμα δια να μην υπάρχει τίποτα εδώ.

 

Όταν οι σκληροί επέμειναν να πιέζουν για δήμευση της περιουσίας του τέως, με ειδική διάταξη στη συζητούμενη συντακτική πράξη, ο αρχισυνωμότης σήκωσε τα χέρια:

 

Γ. Παπαδόπουλος: Πολιτικώς θεωρώ άσκοπον αυτήν την διαταγήν. Εάν νομίζετε ότι πρέπει να την βάλωμεν , να την βάλωμεν, εγώ όμως δεν αναλαμβάνω την ευθύνην.

Η συζήτηση συνεχίστηκε ως το βράδυ. Κι ακούστηκαν πολλά . Ο Ν. Μακαρέζος είχε μία …φαεινή ιδέα για το κτήμα Τατοίου.

Ν. Μακαρέζος: Μήπως ημπορούμε να το κηρύξωμεν πρασιάν;

Κουρασμένος από τη συζήτηση ο Παπαδόπουλος σηκώθηκε από τη θέση του :«Επειδή έχω ετέραν απασχόλησιν, συνεχίσατε την συζήτησιν»…

Και αποχώρησε.