ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΚΟΜΑ

Δεν είναι κρατιστής, με την  αρνητική έννοια που δίνουν στη λέξη, όποιος θέλει να υπάρχει κράτος. Μην το ξεφτυλίζουμε το πράμα. Το κράτος είναι ανάγκη, όχι ιδεολογία. Και άσχετη με το πολιτικό και κομματικό γίγνεσθαι σε μια χώρα. Άρα, εάν ένας λαός, λόγω λεχριστοσύνης, είναι αδύναμος να κατανοήσει τη χρησιμότητά του κράτους, αντί να μας ζαλίζει τον έρωτα, ας καταργήσει το κράτος του. Αν θεωρήσουμε σαν κράτος το καφενείο του. Που δεν διαφέρει από την αντίπαλη του ποδοσφαιρική ομάδα, με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο.

Το είπαν κράτος, που σημαίνει δύναμη. Δεν το είπαν Ροχάλα, ούτε Τζατζίκι και Σκουπίδι. Δεν γίνεται να κυκλοφορεί κράτος αξιόπιστο και αξιοσέβαστο και να του πιάνει ο άλλος τα οπίσθια. Ήξεραν πολύ καλά πώς να ονοματίζουν κάθε πράμα οι αρχαίοι Μέγιστοι…, μην τους πούμε και Έλληνες, και τους μπερδέψουμε με κάποιους σημερινούς, που στον καθρέπτη αντικρύζουν έναν άλλον εαυτό τους.

Το κράτος, λοιπόν, για να σου κάνει τη δουλειά, χρειάζεται δύναμη, το ένα. Και το άλλο, εσύ, ο πολίτης, να του δίνεις. Έτσι πάει. Πρώτα στα παίρνει το κράτος και μετά κάνει το σέρβις σε υγεία, παιδεία, ασφάλεια, σε οτιδήποτε.

Οι νεοέλληνες δεν θέλουν κράτος. Δικαίωμά τους. Το περίεργο είναι γιατί το διατηρούν. Γιατί δεν του κατεβάζουν ρολά. Μια ζωή, όχι μόνον κι όταν - με  δική τους ευθύνη - πάθαιναν πάρκινσον στο δωδεκαδάκτυλο, τα ‘χουν με το κράτος. Το άδικο, το ανίκανο, το πουλημένο, το άπονο, το αντιλαϊκό.
Στην πραγματικότητα, οι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις, κομματικές αντιδράσεις, συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, κοινωνικές αναταραχές, τα πάντα όλα κουβαλούν το γονίδιο αντικρατισμού τους. 

Μια χώρα με πολίτες που δεν αισθάνονται φορολογούμενοι αλλά μέλη της Θύρας 7. Γι’ αυτό ο αρχηγός του κόμματος, αυτός που γίνεται πρωθυπουργός, συμπεριφέρεται κι αυτός σαν αρχηγός της Ορίτζιναλ, της Θύρας 13.