Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης
Σύντροφοι και συντρόφισσες, χρυσή ευκαιρία έχουμε πάλι σε λίγες ημέρες. Τις εκλογές, κι επομένως μπορούμε αλλά και πρέπει να διορθώσουμε τα όποια λάθη κάναμε. Εγώ βέβαια δεν πιστεύω ότι έγιναν λάθη, αφού πάντα χαβαλέδες ήμασταν και θα είμαστε. Όμως όλοι αυτοί που εψήφισαν τον ενωμένο Σύριζα, το παλαιοκομματικο ΠΑΣΟΚ και την ενιαίο ΝΔ, μπορεί και να πιστεύουν ότι κάνανε λάθη. Οπότε η ευκαιρία εις την οποίαν προαναφέρθηκα, έγκειται στο γεγονός ότι τα κόμματα παίζουνε Μουτζούρη κι απλά δεν θέλουν οι ηγέτες να τους κάτσει το κακό φύλλο.
Μην ακούτε τις ομιλίες και τις λοιπές παπαριές. Από υποχρέωση το κάνουν οι άνθρωπες. Τα ίδια εξ άλλου τα έχουμε ακούσει και ελαφρώς παλιότερα, που θα φεύγανε οι βάσεις του θανάτου, που ο Αντώνης θα έσκιζε τα μνημόνια, ο Γιωργάκης είχε βρει λεφτά πάνω στο κανώ και ο Αλέξης με ένα νόμο θα μας έκανε υπερδύναμη. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι άνθρωποι και κατά πλειοψηφία άνεργοι.
Η δημοκρατία μπορεί να μην έχει αδιέξοδα με το στόμα, αλλά στα χέρια έχει μπόλικα. Διότι τα κόμματα που την υπηρετούν, πέραν του γεγονότος ότι είναι βαθύτατα προσωποπαγή κι άρα αντιδημοκρατικά εξ όρισμού – όπως μια εταιρεία - είναι αδύνατον να απορροφήσουν τα πολιτικά κόστη, τα οποία οφείλονται στην εξ ορισμού αντιπαράθεση των ατομικών μικροσυμφερόντων σε σχέση με την συλλογική άνοδο. Αν αυτά τα δύο ταυτίζονταν, απλά θα είχαμε κομουνισμό.
Τα κόμματα μάλιστα, όπως και η χώρα, είναι αποτέλεσμα χορηγιών. Πιστεύω να έχετε ακουστά για τους διαπλεκόμενους, που όλως τυχαίως τα δίνουν σε όλους τους πολιτικούς φορείς, οι οποίοι είναι τόσο ανεξάρτητοι όσο μια πατάτα μπροστά στο μαχαίρι της νοικοκυράς. Πιστεύω να ξέρετε ότι πρώτα θα αναπτυχθεί το λαμόγιο, μετά θα πηδήξει τις βίζιτες που του αρκούν, κατόπιν θα επιβάλει την κοινωνική καταξίωση του και ύστατα θα γίνει εθνικός ευεργέτης. Τι να κάνει κι η πουτάνα η δημοκρατία; Αφού είναι να βιασθεί, κάθεται και το απολαμβάνει.
Εμείς όμως έχουμε την χρυσή ευκαιρία. Αφού κανείς δεν θέλει να κερδίσει τις εκλογές, αφού κανείς δεν έχει πρόγραμμα, η πόρτα είναι ανοικτή πάλι εις τους παλιούς στάβλους του Όθωνα μέσω της ψήφου μας. Με την ευκαιρία οφείλω να καταγγείλω τους αρχαίους που το παίζουν πρόγονοι μας, διότι ποτέ δεν βάλανε την Πυθία στην τότε βουλή και τρέχανε σαν μαλάκες εκεί στους Δελφούς για να ακούσουν από την μαστουρωμένη σοφή πώς θα κάτσουν τα κόκκαλα.
Να μην ξεφεύγουμε όμως. Εδώ δεν κάνουμε πλάκα. Μιλάμε για τους πολιτικούς που ξέρουν μέσα στο σφαιρικό σαν λάμπα μάγισσας κεφάλι τους, όλο το μέλλον. Κι άρα μέσα σ' αυτούς είναι ο κατάλληλος πρωθυπουργός, και ο πιο κατάλληλος για τις ευθύνες της αντιπολίτευσης.
Αυτόν που θα κατεβαίνει από τα κυβερνητικά έδρανα και να κάνει επερωτήσεις προς τον πρωθυπουργό. Υπάρχει βέβαια μια δυσκολία σε αυτό, αλλά είπαμε οτι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Όπως δεν υπάρχουν και στην Μπαρτσελόνα. Αν δηλαδή έπαιρνε την μπάλα ο Μέσι, περνούσε όλους τους αντιπάλους και έβαζε το γκολ, ποιος θα διαμαρτυρόταν στην εξέδρα, ότι δεν έδωσε πάσα ή δεν ακολούθησε το σύστημα του προπονητή;
Δεν μπορούν να ανασυγκροτήσουν το Δαφνί αφού κάηκε και μπορούν να αναδομήσουν την ελληνική βουλή, την πατρίδα μας, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, τον πλανήτη αλλά κι όλο το γνωστό σύμπαν. Σιγά σιγά, βέβαια. Δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Έλληνες είμαστε εξ άλλου και γιορτάζουμε κύρια τον θάνατο.
Χρυσή λοιπόν ευκαιρία, ειδικά με τούτες τις εκλογές εν όψει. Σύντροφοι και συντρόφισσες λοιπόν, σοβαρευθείτε. Ήρθε πάλι η ώρα του χάβαλου. Αρκετά με την σοβαρότητα, που δεν έβγαλε πουθενά. Στείλτε το Δαφνί στην βουλή, να μας τρελάνετε. Μεγάλο πράμα να πεθάνεις γελώντας (Ποιος είπε πως δεν γελάνε οι πίθηκοι, το κάνουν, μάλιστα γελάνε με τις μαλακίες των ανθρώπων)
